Verhalen en Gedichten

Vruuger zu end vìrtigger, begin vèftiggerjaore wier bè ons in ’t Pollingstraotje in Gèssel nog van alles langs de deur tois bezurgt. Zu kwaam de Gruunteboer van Hout van de Hogstraot mi twie haandkarre langs de durre, d’n bakker mi pèrd en waage, ‘t bromolliemènneke mi pèrd en kaar en ok d’n melkboer mi z’n witte gevlekte schimmel en unne groewte melkkaar dur aachteran. Nou en al de pèrde die zu dur ons straotje kwamen die liete soms ok nog iets valle ok nog ok. Van die goei vorse pèrdemoppe, zu van die goei, witte wel die nog rokte en stevig inmekaar zate. Zu van die moppe waor de musse gek op waare. Nou waar ‘t zu in ons straotje, dè iedereen wel die pèrdestront wou hebbe vur zunne aigenste hof. Um bij te meste zugezeed. Dus ‘t waar oit ‘n geruzie en gevècht om dieje stront. En op unne kir ha ‘t pèrd van de melkboer vlak vur ons deur gesgeete. En ons moeder ha dè gezien en zì tege onze Jan. die toen ‘n goei twèllef jaor waar; ‘goa es gaauw naor boite en rapt dieje stront op en doet ‘m mar aachter naor d’n hof. Da’s goe zìn onze Jan en toog mi unne aauwe emmer naor vurre om die goeie mest op te doen. Mar wa ziettie tot zunne groewte verbazing, dè dieje inne van Toernoi, Sjakkie, die ‘n par durre weiter wonde as wij, ‘onze’ stront an opdoen waar. ‘Blèft d’r af,’ zì onze Jan ‘dè is onze pèrdestront.’ ‘Wie tjuurst komt, tjuurst malt.’ zì Sjakkie en gong moi dur mì scheppe. Onze Jan goewd kwaod en viet zunne verse perdemop en vreef um bij Sjakkies in z’n fruut. Nou, Sjakkie, ok nie mis, vietter ok inne, en vrìf onze Jan ok goewd in mì zunne verse stront. En ja hurre, binne de korste tèd ston hul ‘t straotje de twee klèn manne aan te moedige om nog meer te gooie en te vrijve. Wa die manne dan ok dinnen. De pèrdemoppe zate overal tege de hois, de raom en zeker ok op hul die mannen. En stinke dè ze deeje. Tot dè ons moeder naor boite kwaam en teege onze Jan zee: Jonge laot um mar mi dieje stront, laot ‘t mar efkes beteìje, strakke kumt dur wel wir ‘n aander pèrd hier vur de deur schijte. En asser strakke bij hun inne vur d’n deur schijt, dan gòdde gij dur mar uurst naor toe. ‘Ik denk ’t toch nie,’ zì vrouw Toernoi, ‘dan zurreg ik wel da ik ‘t uurste d’r bij ben.’ ‘Witte wa?’ zee onze Jan en zu klèn assie waar kieperde ie al de stront die tie verzaameld ha bij Toernoi dur de vurdeur naor binne. ‘hier hedde oewe stront.’ Tis wa hè? Toen ha’n we nog gin mest overschot en vòchte we um wie de stront krig.