Verhalen en Gedichten

’t Boerevollek zaat ‘s aovens bij-in op dun herd.

Toen dun boewr is praote wó, over zun perd.

Ons perd, dun bles, die rakt verslete,

ik vaar dur aalt mee, ik kan ’t dus wete.

’t Bisje wordt toch vort wa aawt en stijf,

dur zit naovenant ginne fut mir in zun lijf.

Hij is as vruger nie mir zó vreed,

’t werrek dé schiet nie mir zogezeed.

Dur moet gaaw ne nije komme, ne rappe,

die in d‘erdkaar drave kan en stappe,

inne die merakels straf kan werreke,

nun nôstige is hendig, dé zalde merreke.

Dun braawer hai er lést nog zó inne ston,

dor zal ik mérrege is efkes hinne gon.

Mer naw wier Hanna toch kaot op durre vent,

die kinkel waar toch evvel ok noit content.

Naw hedde dan wir is iet tigge oew perd,

en merrege zén misschien oew koei niks werd.

En dedde gij diejen braawer nog vertrouwd,

god wit, wattie ouw in oew haande douwt.

Mer ik trek ur mun eige niks mir van an,

ge klot mer hinne, ge tôldert mer an.

’s Merreges wier dun bles mer nor de wei gedon,

want de nije moes wérrum op stal komme ston.

’t Waar un verdimmes skon perd, rap en stérrek,

mer ’t waar niks werd vur ’t boerewérrek.

’t Wo nie vur de ploeg, en nie vur de kaar,

’t wo nie vort of trug, nie hot of haar.

Van erremoei spien ie toen dun bles wir in,

’t perd wor ie uurst ok aalt alles mee din.

Die verston ’t wérrek, al gong ’t nie vlug,

en de nije gong nor dun braawer wir trug.

Naw klote boewr en bles dan same wir an,

och, van skaai en skaand, dor leerde van.

 

Dit verhaal gevonden in de oude fotodoos van mijn moeder.