Verhalen en Gedichten

Truike de kittel, un lillijk auw wijfke,

wonde veul jaore bons in d’ n Erpelsteeg;

’t waar un vinnig ding, mee in mager lijfke,

eu dun binkes, mer ’t waar wel un hel veeg.

 

Wérreke waar iet, wa Truike nie gér din,

in dur keet waart ok aalt eve smerrig;

in poetse en vege, ha Truike gin zin,

en detter stonk, dé von ze nie zu errig.

 

Vruger he Truike op straot is out geheurd,

en ze zinne, et echt ok waar gebeurd;

dé mense hun gezicht soms waaste, ajakkes,

wie waaster in godsnaam naw zum bakkes?

 

En desse in un kuip hun hil lijf schure,

mee watter en dorbij zeep nog wel;

wa han de mense toch vort arige kure,

gin vuil gong out toch wijer as oew vel.

 

An waasse ha Truike as durske al ’t laand,

want ge wierd dan aalt ze kaaw en ze nat;

um zo hil oew lijf te schrobbe, des schaand,

un enkel buike regen, des al meer as zat.

 

Vur d’aawlui waart vruger toch in hil karwei,

um dur keinder gaaw dreug te krijge,

en naw zén d’aawlui vort gruts en blij,

as dur jong wir nort watter neige.

 

Ast regent, zette ze gaaw in mutske op,

umdé ze bang zén vur ne natte kop;

mer as de zon schént, dan gon ze int watter,

en worre dan nog veul, en veul natter.

 

Truike zin, dé de wirreld ep zin endje liep,

den dé de straf wel vort gaaw zou komme,

umdé God, de mens nie vurt watter schiep,

en dan gon ze ammel nor de hel, verdomme.

 

Gevonden in de oude fotodoos van mijn moeder.