Inderdaad Marijke er is hier veel veranderd, ik kom hier nog veel omdat mijn moeder hier nog woont in het stukje Jan van Riebeecklaan wat bij het commentaar van foto 8875 wordt genoemd.

Die vroegere glijbaan, daar was ik verzot op, je kon er toen nog heel ver weg kijken. Ik heb er levensgevaarlijke capriolen op uitgehaald door na een paar meter uit de bak van de baan te klimmen en me dan via de hoogste steunpaal naar beneden te laten glijden! Een matje of kokosmatje werd altijd aanbevolen tegen de wrijving op het hout en om verbranding te voorkomen. Ik mocht ook vaak de baan met kaarsvet insmeren, ook de bredere baan aan de andere zijde van de toren. Die lag lager op de eerste etage. Na een paar keer proefglijden met het matje was het weer extra glad geworden. Daaronder gleed je in de zandbak met los zand (haast vanzelfsprekend).

Te bedenken dat mijn Stellenboschsstraat in m'n jeugd me voorkwam als een laan. Met die prachtige bomen en slechts hier en daar een auto. Ook die glijbaan roept herinneringen op. M'n zwager Piet Geerlings en m'n broer Henny maakten op 'n zwoele zomeravond vanaf de glijbaantoren foto's van de eerste Russische Spoetnik. Dit heeft ons nog een nachtelijk bezoekje van de politie opgeleverd aangezien een van onze buren mijn voor een plotseling opgekomen onweersbui vluchtende zwager en broer aangezien had als inbrekers in de speeltuin. Dit heeft zelfs nog de krant gehaald onder de kop 'Inbrekers fotograferen Spoetnik'.

Hier heeft mijn schoonvader gewoond, Jan van der Mierden. Hij had 2 broers, Frans en Wil. Wil en Jan zijn helaas al overleden. Volgens mij woonden zij op 105. Is al weer een poos geleden.

Familie Van der Mierden woonde in het eerste huis links als je hier de straat in keek (dus vanaf de Paul Krugerlaan/Jan van Riebeecklaan). Zij hadden vroeger een hond waarvan ik de merknaam niet ken maar ik noemde hem altijd de houten hond of blokhond. Ik vond hem nogal vierkant en een beetje stijf. Hij was dacht ik van het soort hond dat je moest laten scheren, beetje rossig met krullend kort haar. Jan van der Mierden is eigenlijk de enige van de familie die ik mij herinner. Omdat zij op het hoekje woonden, hadden zij naast hun tuin/huis het gemeenteplantsoen liggen wat omgeven was met prikkeldraad. Bij mijn eerste fietspogingen op een fiets die te groot was en dus klossen op de trappers had, belandde ik bij de eerste bocht in het prikkeldraad naast hun huis. Van moeder Van der Mierden kreeg ik een pleister op de bloedende schrammen.

Volgens mij was dat een cocker spaniel als ik me niet vergis. Jan was de jongste van het stel. Misschien dat je je hem daarom herinnert. Ze waren allemaal (Frans leeft nog) wat rustig van aard. Jan zou nu 62 zijn geworden (hij is maar 46 geworden). Ik ben met zijn zoon Ronald getrouwd. Ze hebben altijd in het Drents Dorp gewoond (woont Ronald's moeder nog). Wil is altijd bij zijn ouders blijven wonen en is nooit getrouwd. Hij heeft maar een paar jaar op een flatje in Stratum gewoond nadat zijn ouders overleden zijn. Ik hoop dat er nog meer reactie op Jan en het gezin komt, is leuk om te horen.

Stellenboschstraat 98 ben ik geboren in 1940. Naast ons woonde de fam. Bogers en aan de andere kant de fam. Verbeek

Inderdaad Lenie, ik heb tot 1969 in de Stellenboschstraat 100 gewoond. Ik kan mij jou nog wel herinneren als klein meisje want jullie hebben maar enkele jaren in de Stellenboschstraat 98 gewoond.

Het is meer dan een halve eeuw geleden dat ik de Stellenboschstraat verliet. Het ziet er wel een beetje anders uit, doch de twee rijen huizen zien er nog hetzelfde uit. Mijn ouders en drie zussen bewoonden nummer 126. De straat was heel belangrijk voor de jeugd: we voetbalden en kopten er, en op een zekere dag hadden we zelfs een 'veldslag'. Onze 'vijanden' kwamen uit de Bult. Er vielen geen doden, doch er was wel een gewonde knul vanwege een baksteen die zijn hoofd trof. Vraag me af hoe de tegenwoordige kinderen uit de Stellenboschstraat zich amuseren. Naar de TV kijken, misschien? Henk Verhoeven, Sydney, Australië

Ik ben denk ik met mijn drie en vijftig één van de oudste inwoners ben. We hebben met zevenen hier op 101 gewoond. Nú heb ik de woning alleen.

Ik vraag me soms af welke van mijn tijdgenoten nog springlevend zijn. Waar zijn, bijvoorbeeld, Piet van Hoek en verscheidene andere knapen die in de buurt woonden? Ik ging vaak vissen met Jan van Moorsel, hij ving soms 20 vissen terwijl ik niets ving. Ik herinner me ook nog Jan Raaymakers. Ik geloof dat hij priester werd. Zou de Stellenboschstraat graag nog eens bezoeken; het zou me helpen om herinneringen op te halen. Ik zend de beste wensen aan iedereen die in de Stellenboschstraat woonde terwijl ik op nummer 126 verbleef.

Graag zou ik je nog eens rondleiden Henk, door "onze" Stellenboschstraat in het Tongelre van onze jeugd. Je zult ervan schrikken zoals alles is veranderd maar de goede herinneringen aan die fijne woonstraat, met allemaal dezelfde hardwerkende mensen met dikwijls veel kinderen, de netjes schoongeschrobde stoepen, de keurig onderhouden tuintjes, omrand met taxushaag, al dan niet met een poortje voor het pad naar de voordeur, die geweldige speeltuin aan het einde van de straat, de kerk waar we als kind de deur plat liepen en die als een rode draad door ons leven liep, thuis en op school, het genot buiten op de straat te kunnen spelen in een tijd dat er nog (bijna) geen auto's waren, bij elke boom een "knikkerkoeleke", een gangetje achter het huis waar de jongens deden "knellen, meske pikken, en tegenketseren", het door de meisjes op de hoek van de straat "pintollen en kaatseballen" tegen de woonkamermuur van de familie Van Schagen, die in de St. Josephlaan woonde en die NOOIT klaagde over het gebonk op hun muur van de ballen, och Henk, dat vind je nooit meer terug en zal voor altijd een zoete jeugdherinnering blijven.
En om over leeftijdgenoten van jou te spreken: ik weet niet of je Jan van der Weijden nog hebt gekend, die is helaas overleden maar misschien ken je Joop Verbeek nog, die onder deze foto op 11 april 2013 voor het laatst heeft gereageerd. En Piet van Hoek, was dat de man die samen met zijn vrouw ook op het hoekje woonde? Zij hadden GEEN kinderen.
En mocht je nog ooit deze kant op komen, je bent van harte welkom bij ons en ik haal graag samen met jou herinneringen op!

Marijke zoals jij het schetst klopt precies, het was een geweldige tijd in de Stellenboschstraat, waar ik gewoond heb van 1939 tot 1974. Ik fiets er nog wel eens door maar het is wel enigszins veranderd. Ik wil ook nog even reageren op wat Hendrie v. Kuijk schrijft. Volgens mij is Matje Teegelaars de oudste bewoner van de Stellenboschsstraat 141. Hij woont er al sinds zijn geboorte.

Marijke de Groot-Thijssen, hartelijk bedankt voor de uitnodiging. Je zou een interessante auteur zijn. Laat me s.v.p. je adres weten, dan zal ik mijn 'herinneringen' opsturen. Het boek gaat over mijn leven in Nederland en Australië. Heb nog een prettige dag! Daag!

Aangezien ik tussen de jaren 1939 (of 1938) en 1954 in de Stellenbosstraat woonde, moet ik Joop Verbeek natuurlijk hebben gekend. Helaas kan ik me hem niet herinneren. Het is jammer dat het geheugen een beetje verarmd is als men ouder wordt.

Goh, Joop, dan heb jij er nog vier jaar langer gewoond dan ik. Wij kwamen daar wonen in 1953 en zijn vertrokken in 1970, toen ik net voor de wet was getrouwd. En die Hendri van Kuijk, was dat een broer van Sjefke van Kuijk die ongeveer tegenover jou woonde? Nee, dat is niet de oudste bewoner uit die tijd. Dat zal inderdaad Matje Tegelaars zijn. Daar is Hendri in leeftijd nog een guppie bij.