Leuk om je zelf in de draaimolen te zien zitten. En dat Keesje Wijn nu opa van de speeltuin is.

Wat gaaf Dimphie. Die draaimolen, precies zoals wij hem kennen. Welke is dan Keesje Wijn? Die woonde toch tegenover jullie geloof ik hè. Die versierde palen met die sterren waren zeker nog een overblijfsel van de jaarlijkse fensjefer.

Ik denk dat de palen nog van de bevrijdingsfeesten zijn. Keesje Wijn zit naast ons Ria in de draaimolen [jongetje links), hij is nu opa van de speeltuin geloof ik? Keesje Wijn woonde op 27. Daar woont nu zijn broer nog.

Foto van de draaimolen waar ik altijd zo kotsmisselijk in werd, net als in de familieschommel. Geef mij maar de glijbaan met zo'n cocosmatje onder je billen.

De speeltuin heeft nog jarenlang aan de bevrijdingsfeest-verlichting meegedaan en is pas veel later in de lichtjesroute opgenomen geweest. Fancy Fair was ook zo'n jaarlijkse aktie, waar de hele wijk naar uitkeek, met dansen in de open lucht. En ja de jaarlijkse traditie van de bevrijdingswandeltochten. Die hebben mij ook aan het wandelen gebracht, tot op de dag van vandaag ga ik er gestaag mee door. Jammer een van de jaarlijkse wijktradities is verloren gegaan. En eigenlijk allemaal....

Het leuke van die fancy fair was dat de speeltuin dan ook 's avonds open was, in het donker of bijna donker. Met al die feestverlichting en dat dansen was het voor ons kinderen dan ook feest want dan mochten we er ook nog even bij zijn in de avond.

Helaas herken ik Kees Wijn niet meer op deze foto, Kees was een goede vriend van m'n broer Leo. Hij was een virtuoos met de kattepult waarmee hij mussen uit de dakgoot schoot. Deze mussen gingen dan aan het spit in onze zelf gegraven holen op de Kiepkarren (waarin onze Leo bijna z'n leven heeft gelaten door instorting). Een van Kees' beroemdste uitspraken bij deze schranspartijen was Jongens, wie wil er nog een STUK

Wat ik me van Kees Wijn herinner was dat hij altijd beresterk was en ook altijd in was voor een potje vechten met vriendjes of juist niet-vriendjes. Had hij niet van die stekeltjes (Biebob) in de kleur van een goede wijn en veel sproeten? Er woonde daar nog ergens zo'n klein vinnig menneke, Frankie Klaassen. Nou daar heb ik nog ooit een flink robbertje mee geknokt, met een grote groep erom heen voor de grote poort van de Speeltuin, en gewonnen als meiske want ik lag meteen boven (dan had je gewonnen vond men). En Martien ja, die herinner ik me heel erg goed, eentje van de lange familie Smits, hoekje Stellenboschstraat, recht tegenover de heer en mevrouw van Hoek die geen kinderen hadden, daarnaast fam van Rooij, dan Tegelaars waarvan Beppie een goede vriendin van me was. Waar zijn ze toch allemaal gebleven, die Stellenboschers?? Het was een gouden tijd daar.

ik heb heel mijn jeugd zo wat in de speeltuin door gebracht. Een keer was de kleine glijbaan af gezet met prikkeldraad. En 't was toen van wie durft er onder door te glijden. Ik dus, maar dat heb ik geweten. ik kreeg een hele langen splinter in mijn rug, wie weet dat nog, en heeft toen hulp gehaald. Mijn ouders, woonden toen in de Johannes Vermeerstraat no 44.

Ik ben ook nog weleens in deze speeltuin geweest, want mijn oom en tante. de familie Goossens, met Ria de dochter en Jack de zoon woonden in de Rogier van de Weydenstraat. Ik weet ook nog dat er een snoepwinkeltje in de Rogier van de Weydenstraat was. Willy van der Heijden, de voetballer die in zijn jeugd bij Tongelre heeft gevoetbald en later bij PSV, woonde in die tijd ook in de Rogier van de Weydenstraat. Ik heb nog met hem gevoetbald in mijn jeugd op het veld (was gewoon een zandvlakte) waar nu het kerkhof ligt.

Ik weet nog wanneer de speeltuin gemaakt is. Dat moet ongeveer zijn geweest in 1947à 48 rond die koers. Ja het was zo, in Tongelre waren de lieverdjes die er in mochten, zoals van Dirnen en van Verbeek. Je werdt er uit gezet door politieagent Snijders uit de Bloemfontstraat. En dan had je nog van Gaal. Die altijd iets had tegen sommig jongens zoals Cor Kiviets of Jan de Klein,en die zijn broer. Ja ik mocht er niet in om dat mijn vader iets gezegd had over de aankoop van de spullen van de speeltuin. Wij mochten  toen niet meer in de speeltuin. Het kwam om ook dat je niet meer naar de kerk ging. Je kreeg heel Tongelre over je dak heen. Ik dacht dat mijn vriend Henk Plasman er ook niet in mocht. Henk woont nu in Nijmegen, zijn broer Toon woont nog steeds in Tongelre. Heb nog steeds contact met Henk we zijn nog steeds vrienden. Maar Henk en ik waren geen lieverdjes vroeger, niet tegen over elkaar, maar ook tegen anderen.Ja Gerard van de Schoot moet dat nog geweten moeten hebben. Op die zandvlakte daar heb ook nog mee gevoetbald, er is vaak mijn bril naar de maan gegaan. Mijn neven deden ook mee. Daar was vroeger de kiepcar,ik heb nog ooit er in gezwommen, maar als ik dan thuis kwam moest ik opnieuw in bad, je zat dan ondere het zand. Het was een mooie tijd, om nooit te vergeten die tijd. Mooie herinneringen aan Tongelre, ik woon zelf nu in Woensel en ben nu 71 jaar, mijn naam is Leo Brekelmans....

Leo, je verhalen zijn zo herkenbaar. Tongelre, oh Tongelre. De kiepekar, de speeltuin de kerk en de IJzeren Man, ja als een rode draad door je leven. Ook "pliesie" Snijders en alle namen die je noemt, zo echt Tongers. Als het goed is komen er binnenkort een aantal foto's op deze site van de opening en de oprichting van de speeltuin. Kan dus wel waar zijn als jij zegt dat dat rond 47 of 48 is geweest. Mogelijk dat jij dan straks heel veel herkenning ziet op die foto's.

Wat dacht je van de zoon van Braspenning, dat was er ook een,en pliesie Lutters die kon er ook wat van, die trok je aan je oor als iets hem niet beviel. Nou moet ik zeggen dat wij ook geen lieverdjes waren, we wisten ook altijd wel wat uit te halen.
Duiken in 't kanaal vanaf de spoorbrug was een van onze domheden van mij en mijn broers Peter en Toon Oomes. Wij woonden in de Johannes Vermeerstraat, hoek Kaapseweg no 44, ik ben nog vriendin geweest met 't meisje v d Klok en van de Ven. Ik zat op de Fransciscusschool tot de leeftijd van11 jaar en wij zijn toen verhuisd naar de Parklaan en ik woon daar nog.

De speeltuin was bij oprichting gepland aan de Doornakkersweg , aan de overweg ter linker zijde van de huidige en toen ook spoorwegovergang tegenover het dieren- en hondenasiel van nu . [nog wel ] . Vanwege het gevaar van spelende kinderen , zo dichtbij het spoor en de overgang , en om de speeltuin zo veel als mogelijk in de wijk van toen te hebben , besloot men mede vanwege de grondkosten het maar aan het einde van de St. josephlaan aan te leggen . Mijn vader heeft destijds nog geholpen met de bouw van het speeltuingebouw. Mét Theo Theunissen uit de later Quinten Matijslaan en begin 50er jaren naar Canada geëmigreerd is , die is nu al een paar jaar geleden overleden daar . Theo woonde het tweede huis vanaf de Rogier v.d. Weijdenstraat .  Maar dan in de Q.M. dus . Met zijn vrouw Nellie Brusselers en zoon Jos en Heleentje de dochter .

Hallo Peter.Ja, de bedoeling was om de speeltuin bij het spoor te maken, het asiel was nog niet in beeld, dat is veel later gekomen bij de onbewaakte overweg.Het waren toen allemaal akkers, daar tot aan de Urkhovenseweg ,wat nu vol gebouwd is en waar eerst het voetbalveld van Tongerle was,dat ook weg is.Er staan nu ook huizen, veel veranderd daar.