Op foto 7325 zie en lees je wat meer van deze superglijbaan, de fijnste en mooiste die ik ooit in mijn leven zag. Heel wat mooier dan het gedrocht dat er nu staat. Er worden tegenwoordig zelfs schooluitstapjes georganiseerd naar deze mooie speeltuin.

Ja, dat was zonder meer de mooiste en hoogste glijbaan van Eindhoven en omstreken. Moeders waren er niet zo blij mee, je kleding sleet wat harder als je geen matje gebruikte. Tikkertje spelen op de glijbaan en tegen de regels in de hoogste glijbaan omhoog lopen, als het je lukte, opa met het fluitje trok je flink aan je oren als hij je te pakken kreeg. Of je werd voor die dag verwijderd uit de speeltuin.

Er werd één uitzondering gemaakt om tegen de hoge glijbaan op te mogen klimmen: als je van Opa een stuk was in je handen kreeg om de glijbaan in te vetten. Daarna op je kokosmatje naar beneden, nou dan ging je zo loei-hard, dat je soms bijna niet in de zandbak terecht kwam maar er bijna overheen vloog onder aan de glijbaan.
Ook de lage glijbaan was vroeger van hout en moest worden ingevet. Later is de lage glijbaan van metaal geworden. Nog wel op dezelfde plek en dezelfde breedte. Maar het glijden was nooit meer hetzelfde.

Hoe herkenbaar nog deze leuke jonge buurmeisjes uit onze straat.
Dimphy, het lijkt mij dat deze foto in 1958 of ’59 is getrokken.
De glijbaan was in die tijd zeker avontuurlijk maar tegenwoordig moet elk speeltuig aan zeer strenge veiligheidseisen voldoen. Toch gebeurden er in de speeltuin weinig ongelukken. We hadden in die tijd vaak meer blauwe plekken door een knokpartijtje dan door het speeltuig, al zeiden we thuis dat er een schommel tegen onze ketel zwierde.

Tonnie Daams herken ik heel goed, zij was mijn eerste grote liefde. Ik ben benieuwd hoe het met haar verder gegaan is. Misschien weet iemand dat hier.