Wij wonen schuin tegen over speeltuin St Joseph. Hier lopen we dagelijks voorbij als we de hond uitlaten. Altijd wel iets te beleven in het gebouwke en er zijn altijd wel mensen. De speeltuin zelf wordt ook goed bijgehouden door Kees. En sindskort ook een eigen speeltuin-huisdier genaamd Lisa. Prachtig beestje is dat!

Ja het bekendste gebouwke van Tongelre, mischien wel van Eindhoven. Ik heb er, samen met mijn neef Gerritje van Oorsouw, biljarten geleerd. Onze ome Gradus was er speeltuinoppas en ieder kind noemde hem opa. Unne sgone tijd, maar lang geleje.

Wij woonden op de Pres.Steynstraat 41 en ik weet nog goed dat we op zondag in het gebouwtje centsnoep konden kopen.

't Gebouwke, ja, daar was is gisterenavond weer na ruim 45 jaar. Ik ging bijna als geprogrammeerd de meest linkse deur naar binnen. De deur waardoor we vroeger op zondag naar binnen gingen "kopen" met een dubbeltje of 15 cent in de hand. We stonden dan eindeloos uit te zoeken wat voor lekkers we zouden kopen van die tafel, waarop de hele uitstalling snoepwaar stond. 2 Zoute dropjes voor één cent, twee dropkoppen voor 5 cent, twee bakkes-vols voor 5 cent, een schuimblok een spitse drop, een trekdrop, een bazooka kaugom, twee Belga's, een spek, een zoute kauwgom, zakje witzwart, allemaal voor vijf cent. Teveel keuze om op te noemen. Daana spelen in de speeltuin, omlopen door het poortje aan de St. Josephlaan. Gisterenavond een hele avond herinneringen met foto's, herkenning van gezichten en situaties, mensen, gebeurtenissen, verhalen, tot ik laat naar huis toe ging met een vol hoofd en een blij gevoel, een lieve herinnering aan een hele gelukkige jeugd. En ik heb Keeje WIjn, opa van de speeltuin, toegezegd dat ik komende zomer bij hem in de speeltuin nog eens een zakje witzwart zou komen kopen en misschien even zou proberen of ik nog een "vogelnestje" kan maken in de ringen. of "loshangen". Bedankt allemaal, het was een mooie avond.

Ja aan dit gebouw heb ik geen goede herinneringen, omdat ik er eens als veertienjarige door politieagent Snijders er uit gezet werd en dat Bertus Dirne
er mocht blijven. De Dirne's waren iets meer als een ander. Ik heb geen goed woord over voor politieagent Snijders.Maar ik weet niet hoe het nu in Tongelre is.

Als kind mocht je alleen in het gebouwtje komen om snoep te kopen of om naar het toilet te gaan en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. In het gebouwtje werd zondags door ouderen gekaart en gebiljart, het zag er blauw van de rook door de sigarenrokende mannen. Onder het genot van een netjes getapt glaasje Dommels er werd soms wat afgesteggeld: als je al niet naar buiten gestuurd werd, wou je daar als kind niet tussen zitten. Ze waren hun tijd ver vooruit: net als nu wilde ze niet dat er in het bijzijn van kinderen alcohol gebruikt werd en dat is nu op veel plaatsen toch anders.
Ik herinner me nog Dik Tontje, een klein gezet mannetje met immer een dikke bolknak tussen zijn vlezige lippen. Hij zat zondags met een grote zak walnoten aan een bruin tafeltje bij de ingang: een stuiver per noot vroeg hij, geen kind die daar aan dacht; daar kocht je een bakkesvol voor. Met een trekdrop tussen de tanden rende je met een driehoekige ledenpenning om de hals langs de pruimtabak spugende opa de speeltuin in waar je tot de middag verbleef, want dan moest je naar de film van Rin-tin-tin in het houten parochiehuis.

Niet slechts één bakkesvol Jan maar twee bakkesvols voor vijf cent. Net als twee dropkoppen en twee belga's voor vijf cent. Trekdrop was wel vijf cent per stuk. En nee, dan kocht je toch niet slechts één noot..... veel te gezond en veel te duur.
En dat film kijken in het parochiehuis, ja, ook dat is onvergetelijk, evenals de frieten daarna bij De Kuit.

Ja dik Tontje goed gekend, woonde vroeger tegenover ons in de Paul Krugerlaan. Het was een broer van vrouw Beelen,haar man reed vroeger, meen ik, op de stadbus. Hij is later op de taxi gekomen, later Pieter en Sjaak Beelen ook. Dik Tontje is vaak zijn handkar kwijt geweest, die hij later terug vond in andere straat, door het toedoen van Pieter en Sjaak en anderen jongens.De mensen wisten goed dat die elders stond. En hij maar zoeken later na zijn kar. Of zijn kar af laden en ergens neer zetten. Wat hebben we dat klein menneke ooit geplaagd met alles. Ja en daar waren Pieter en Sjaak heel goed in, het was toch hun oom. Pieter en Sjaak moeten nu ook 70 jaar zijn, net zo als ik.

Die friet van ome Mart was de beste van Tongelre en die nasiballen en gehaktstaven daar weet Kees Wijn alles van.

Ja dat was de beste, van Mart de Kuyt uit Tongelre in de Jan Tooropstraat. Een zak vol voor een kwartje en flink wat mayonaise er op en was wel lekker. Jammer van de verleden tijd, die komt nooit meer terug.

Ja de friet van Mart de Kuyt zal me altijd bij blijven. Wij zeiden altijd gekscherend: Alles vet, behalve de friet (sorry). Verpakt in wit papier, dan met een aardappelschilmesje een gat er insteken en dan maar roken. Wij aten de friet daar op na een avondje stappen en namen deze nooit mee naar huis dat was te ver weg. Ik herinner me wel de kraakheldere schort van de (dochter) die daar in de bediening stond. Ook vertoefde er in de achterkamer een grote Duitse herder die toekeek. De verse aardappels werden ter plaatse gesneden en voor en afgebakken. Toen bestond de trofee voor de beste friet nog niet anders had die daar gestaan.

Ja ook ik zou Mart de Kuyt postuum willen onderscheiden als de "Beste frietboer ever". En voor zijn nassieballen (zo groot al een tennisbal) krijgt van mij de "gouwe bal" !