De huizen, gebouwd door Bredero Bouwbedrijf uit Utrecht in de jaren 30, hadden geen badkamer. Velen maakten er in de loop der jaren zelf één door bv. het kleine slaapkamertje aan de voorkant op te offeren. Mijn vader maakte een uitbouw achter de keuken waar een douche in werd bevestigd. Onder de trap bevond zich, naast de wc, ook een kleine kelder die altijd koel was en dus prima geschikt voor mellkproducten en dergelijke. De huizen, met erker, hadden van oorsprong beneden twee kamers, gescheiden door schuifdeuren met glas erin. De meeste bewoners braken na verloop van tijd die deuren weg zodat er een lange kamer ontstond. Achter waren er tuindeuren naar het terras. De huizen waren wel gehorig, ook al door de houten verdiepingsvloeren. Er was een vaste trap naar een zolder met stahoogte waar menigeen een slaapkamer van had gemaakt .Dit type huizen liep tot aan de kruising Centauriestraat-Laurierstraat. De bewoners in de jaren 50 en 60 waren zeer gemengd, zowel qua gezinssamenstelling, beroep en (on)geloof.

Zo'n beetje hetzelfde type woning (jaren dertig) als een deel van de Cyclamenstraat, waar ik in mijn jeugd met zeer veel plezier heb gewoond. Ook daar werd een doorzonkamer gemaakt en de kleine ruitjes van de tuideuren werden vervangen door grote ramen. Bij ons kreeg het kleinste slaapkamertje een douche, wat een feest. Vóór de renovatie in beide kamers beneden een kachel, waarvan er in de winter vaak maar één werd gestookt. Gewoon de schuifdeuren dicht. In de kelder niet alleen de melk, vleeswaren en kaas, maar uiteraard ook de weckflessen. Ook bij ons een heel gemêleerde groep bewoners maar een grote saamhorigheid.

In de Edelweisstraat heerste zeker respect en saamhorigheid en speelden de kinderen, ongeacht hun levensovertuiging met elkaar. Koffiedrinken, jubilea,verjaardagen, tv kijken, zwemmen in de IJzeren Man, maar evenzo ziekte en overlijden, beleefden ook veel volwassenen samen. Tegelijkertijd was er echter, in de laatste fase van de verzuiling, de "eigen koers" die gevolgd werd. De diversiteit van de bewoners uitte zich natuurlijk vooral middels het geloof. De gereformeerde kinderen gingen naar de Petrakerk , de hervormden naar de Opstandingskerk en voor de katholieken werd zelfs nog een nieuwe kerk gebouwd, de Don Boscokerk.( In vergelijking met veel andere straten was het percentage niet-kerkelijken overigenshoog).Ook in het schoolbezoek zag je dat beeld terug. Op loopafstand was er voor elke overtuiging een school te vinden. OOk in de beroepen was er een grote verscheidenheid .

Op de hoek, waar de ladder tegenaan staat, zat vroeger Jan van den Emden met zijn Autohulpdienst, daar naast op de Leenderweg zat Jan de Kuster met zijn fietsenwinkel.

Op de plek waar de winkel van Jan de Kuster was gevestigd lag eind jaren veertig van de vorige eeuw een legerdump, waar de jongens uit de buurt van tijd tot tijd wat zaken wisten te pikken. Een stuk rupsband van een tank b.v. Daar maakte je met behulp van een grote spijker een "ronding"van en met een stok of een bezemsteel duwde je die vooruit over de straat. Die rupsbanden maakten behoorlijk wat lawaai want ze waren toen nog niet niet voorzien van een rubberen laag, zoals tegenwoordig. In 1949 was op diezelfde plek tijdens de nationale landbouwtentoonstelling een grote fietsenstalling gevestigd voor de bezoekers van het evenement. De landbouwtenstoonstelling lag op de plek die nu ongeveer het terrein van de wijk " De Roosten" beslaat. Jan de Kuster was destijds overigens onze "huis-fietsenmaker en leverancier".

Onze fietsonderdelen werden ook bij Jan de Kuster gehaald. De reden dat we zover gingen vanuit Gestel is dat hij een collega was van mijn vader bij Gemeente Werken.

Wat een leuke foto. Op deze straat keken we vanuit ons huis. Rechts tante Gree en mevouw van de Moer. Was hulpbehoevend. Aan de andere zijde fietsenmaker Jan de Kuster. Na tante Gree is familie Latour er komen wonen.