Ik denk dat mijn broer Tienny Aarts op de foto staat. Het eerste hoofd onder de deurklink zou hem kunnen zijn. Hij is in 1940 geboren.

Vooraan, de derde van links is mijn broer Fer Kluijtmans. Ik zit zelf langs de muur, de derde van voor naar achter. Als je de koppies bekijkt kan het niet missen.

De meester die hier bijstaat moet meester Strijbosch zijn en die woonde in Den Bosch.

In 1946/47, als ik in de eerste klas van de Trudoschool kwam, was meester Brands aangesteld. De man kon prachtig tekenen. Ik ben geboren jan. 1940 en heb me dus afgevraagd of ik op deze foto voorkom, maar kon mezelf niet vinden. Ik meen wel Trudo van Gemert te herkennen, ergens in het midden van de foto met de armen over elkaar.

Mijn vader is van 1939, hij staat er wel op. Ik herken de pleister op zijn oog. Dat kwam omdat iemand met een katapult zijn oog eruit geschoten had, en hij daar aan geopereerd was. Die leraar zette hem gewoon bij het raam in de zon en mijn papske kroop onder de lessenaar. Daar was meester natuurlijk helemaal niet van gediend en heeft hem toen tegen z'n hoofd geslagen. Pap is naar huis gegaan en vertelde alles tegen z'n ma. Die is toen naar school gekomen en heeft die man door de gang geslagen met een eind hout. Mijn vader heet Willy Rooijakkers. Hij zit in de middelste rij, tweede lessenaar van voor en is dan de meest linkse.

Ja, zo zat deze meneer Strijbosch in elkaar, hij kwam uit Den Bosch en reed met een transportfiets van het station naar school. Op de speelplaats was ik een keer het dichtst bij de poort en ik moest van hem mee de klas in. Hij vertelde daar dat ik bij hem niet meer aan de bel moest trekken en daar kreeg ik een pak slaag voor met de meterlat. Hij woonde in Den Bosch verdomme en ik in Eindhoven, hoe moest een jongen van 7 jaar alleen naar Den Bosch? Hij zal nu wel dood zijn anders pakte ik hem nog aan, zo hoog zit het .

Maar Jan de kunde toch nie maoke

Ja ik begrijp het dat het hoog zit. Ons pap heeft het er nu ook nog wel eens over. Je kunt je afvragen waarom ze ooit met kinderen zijn gaan werken. Ik ben op een rare manier ook wel blij dat u dit herkent. Het geeft een stukje erkenning en bevestiging dat het niet aan de kinderen lag. Bedankt voor uw reactie meneer Kluitmans!