Nee, de Miko IJsfabriek zat in de Kneppelhoutstraat, een zijstraatje van de Spoorstraat. Dat heb ik zelf nog meegemaakt. Dit gebouw herken ik niet.

In het telefoonboek van 1950 staat ijsfabriek MICO van P. en J. Oomens op Spoorstraat 39a. De Kneppelhoutstraat bestond toen nog niet.

Dan is de Miko later verhuisd naar de Kneppelhoutstraat of ik vergis me.

Je vergist je. In het pand van M. Toffolo-Roman op de Kneppelhoutstraat 1 zat in 1970 de beton-, terrazzo- en ijsfabriek van I. Toffolo.

Ik heb nog een andere naam: San Remo, Kneppelhoutstraat 1, opgeheven 31 januari 1978.

Dit is wel degelijk de Miko-ijsfabriek. Ik heb er vele malen de grote blokken ijs met wafels gekocht. Het klopt dat er in de Kneppelhoutstraat ook een ijsmaker was. We liepen dan door de gangetjes achter de huizen van de Brederolaan en kwamen dan uit bij een huis, waar we achterom konden om schepijs te kopen. Soms was het ijs nog niet klaar en mochten we kijken naar de laatste handelingen. Als we echt te vroeg waren, moesten we helaas zonder ijs huiswaarts.

Ger dat is toch hetzelfde, de Miko aan de Spoorstraat. Toen de Spoorstraat verdween hebben ze de Kneppelhoutstraat aangelegd en de Miko bleef staan, tenminste in mijn beleving.

Ad, de Kneppelhoutstraat lag er in mijn jeugd al en was de verbinding van de Spoorstraat met de Brederolaan. Als we vanuit de Scheidingstraat het Bels Lijntje overstaken kwamen we via de Spoorstraat eerst bij de Miko en daarachter lag de Brederolaan, met als 1e weg links de Kneppelhoutstraat. Wij liepen dan dus voorbij de Miko achter de huizen van de Brederolaan langs naar de Kneppelhoutstraat, die we niet helemaal hoefden te bereiken om bij die ijsmaker te komen. Ik neem aan dat zijn woonhuis dus aan de Kneppelhoutstraat stond. Poeh, poeh, een heel verhaal, maar misschien is het zo wel duidelijker.

Deze week ben ik speciaal door de Kneppelhoutstraat gelopen en inderdaad achter Kneppelhoutstraat nr. 1 zag ik de brede poort, waarachter de ruimte waar de ijsmachines toen stonden.

Frans Louwers is verschillende jaren mijn buurman geweest.Hij woonde in de Laagstraat op nr. 286. Wij woonden toen op nr. 284. Deze huisjes, die voor de Sint Lambertus jongensschool stonden, zijn in 1967 afgebroken.

Inderdaad, de bekende Miko ijsfabriek. Eind jaren vijftig, begin zestig speelden ikzelf, Gerard en Wim van Alem uit de Kneppelhoutstraat, Henk Franken en Jos Snijders uit de Spoorstraat, en Lex Feltz, die met zijn moeder achter café Zanzibar woonde, daar als kinderen altijd cowboy en indiaantje.
De eigenaar van dat ijsfabriekje, de heer Oomens had een Citroën ID19, later meer bekend als type DS (de snoek), en die auto is bij mijn vader's autospuit-, las- en uitdeukinrichting aan de Hallenweg 13, destijds enige malen hersteld.
De ijsfabriek aan de Kneppelhoutstraat was van Ivano Toffolo, die echter voornamelijk terrazzowerk deed. Het ijs maken leek toch meer een hobby, niet zo gek met een Italiaanse achtergrond. Het ijs dat hij en zijn moeder Margaretha maakten, was van bijzondere kwaliteit en een verfijnde romige smaak. De prijs voor zo'n fantastisch, meestal vers gemaakt horentje ijs was 10 cent, belachelijk goedkoop dus. Als je als kind daar aan de poort kwam om een ijsje, dan gaf moeder Margaretha je zelfs een ijsje als je maar een stuiver had i.p.v. een dubbeltje. Ik herinner me nog, dat als Ivano dat ontdekte, hij behoorlijk boos werd op zijn moeder. Maar ze diende hem stevig van repliek en het weerhield er haar toch niet van de kleintjes van een ijsje te voorzien als ze te weinig geld hadden. Gek als ze was op kinderen. Vele, vele jaren later zag ik haar nog regelmatig door de Hallenweg komen met boodschappen op haar fiets, terwijl ze er zelf altijd naast liep. Blijkbaar was haar zelfvertrouwen op hoge leeftijd wat minder geworden en gaf ze er de voorkeur aan naast de fiets te lopen.

Ik heb er gewoond. Familie Netten met mijn moeder en vader en 13 kinderen. Het heeft nog in de krant gestaan.

De Mico-fabriek stond in de Spoorstraat ter hoogte van Brederolaan 120. De bebouwing van de Spoorstraat liep vroeger verder door dan nu. Waar de Mico-fabriek stond, hield de bebouwing op. Daar was een groot veld waar wij vroeger voetbalden. Daarna stonden er dan weer een paar huizen langs het spoor. Op zolder van de Mico-fabriek heeft ook ooit isolatiemateriaal in brand gestaan. De vlammen sloegen het dak uit. Volgens mij werd er geen ijs gemaakt. Er reden volgens mij bakfietsen rond waar je ijs kon kopen. Daarna reden er Jawa-motorfietsen rond waar je Cjamin ijs kon kopen, dubbeldik en goedkoop. De motoren stonden 's nachts in de fabriek. Onder in de fabriek werd het ijs opgeslagen in de diepvries. Als de fabriek bevoorraad werd, mochten wij mee lossen. Je handen vroren dan vast aan de ijzeren manden waar het ijs in zat.

Op de foto zie je de kant van de Spoorstraat. Hier werd het ijs gelost. Aan de andere kant was ook een ingang. Daar gingen de motorfietsen naar binnen.

Was die F. Louwers familie van Jan Louwers? Die kwam ook uit Gestel en ik heb hem een paar keer van de lange staven waterijs zien bezorgen. Dat ijs werd gebruikt voor koeling, bij cafés en slagerijen. Koelkasten waren nog zeldzaam. Hij reed in een grijs bestelautootje om zijn ijsstaven af te leveren.

Mijn opa, slager Anton Burghouts te Gestel, heeft mij ook ooit verteld dat in elk geval voor de 2e wereldoorlog de koelcel van zijn zaak met grote staven ijs werd gekoeld - en die moesten natuurlijk regelmatig worden vervangen.
Toen mijn vader slager was, hadden wij op het platte dak van onze garage twee koelmotoren staan, en die werden regelmatig gecontroleerd als er storm of onweer was geweest.

Dan had hij zeker zo'n betegelde koelcel die afgesloten werd met een dikke, bruine houten deur met verchroomde scharnieren en een hefboom om hem te openen en sluiten. Keek als kind altijd even naar binnen als de slager er een stuk vlees uithaalde, vond het een beetje eng vooral als je nog goed kon zien dat het een levend beest was geweest, Ik herinner me ook nog goed hoe halve koeien en varkens werden afgeleverd, open en bloot over straat door mannen in een met bloed bevlekte cape over hun hoofd en rug. Eens in de zoveel tijd kwam er ook nog een stinkende open vrachtwagen langs om de beenderen op te halen, daar werd lijm van gemaakt.

Ik denk dat in de slagerij op Hoogstraat 247 de koelcel betegeld was, maar ik was toen nog niet in de planning en kan het niet meer aan mensen uit die tijd vragen.
In de slagerij Hoogstraat 180 waren er twee deuren in de betegelde koelcel. Eén geïsoleerde deur vanuit het winkelgedeelte, maar die werd met een soort klink afgesloten. En één geïsoleerde deur met inderdaad een soort hendel, zowel aan de binnenkant (men moest de koelcel kunnen verlaten als alle deuren dicht waren) als aan de buitenkant, die uitkwam in de werkruimte. De maximumtemperatuur in de koelcel mocht slechts 2 graden bedragen.
En inderdaad gingen mijn opa en vader bij "hun leverancier" slachthuis V.d. Nieuwenhuizen delen van beesten halen die dan in de werkruimte verder werden "uitgebeend", d.w.z. uiteengehaald met vlijmscherpe messen zodat men van een bepaald gedeelte koteletten of biefstuk kon halen.

Overigens had de slagerij op nr. Hoogstraat 180 niet alleen een koelcel, maar ook een gekoelde toonbank; in de toonbank lagen op glanzende schalen de producten die zo voor de verkoop klaar lagen. Maar onder de toonbank was over het gehele oppervlak daarvan ook een gekoelde ruimte. Bij het schoonmaken van die ruimte zaten we op op de knieën met het hoofd in de koelruimte; letterlijk het hoofd koelhoudend.

In het adressenboek van Eindhoven anno 1934 staat vermeld m.b.t. het pand Roostenlaan 24A: "In 1934 vestigde zich hier de moderne slagerij (want hygiënisch in marmer en tegels ingericht) van A. Burghouts".

Van slagerijen en koelcellen heb ik geen verstand. Net zomin weet ik wat die witte balk boven de begane grond van dit pand is. Volgens mij is die naderhand opgebracht op de foto, om iets af te dekken.