Later heeft Johan Vlemmix, lokale pias, er zijn Soestdijk 2 van gemaakt.

Ik vond een keer vier blikken met Verkadekoekjes op de Marconilaan. Die vielen echt letterlijk en figuurlijk van een vrachtauto, en braaf als ik was leverde ik die koekblikken in bij bovenstaand politiepostje, als zijnde gevonden voorwerpen.
Ze waren daar heel blij met zo'n braaf menneke, goed gedaan jongen, zo moet het, was wat ze zeiden. Maar thuis waren ze ietsjes minder blij, ondanks dat ik het, dankzij mijn opvoeding, goed gedaan had. Ons pa had natuurlijk liever zelf de koekjes opgegeten.

Volgens mij lag deze post niet aan de Marconilaan, maar aan de Galileïstraat (nl links van de christelijke lagere school). Wij woonden in de vijftiger jaren op de hoek Torricellistraat-Humboldtplein. Op het Humboldtplein kon je goed voetballen. Tot groot verdriet van één van bewoners van het plein, die dan de politiepost belde, waarop meestal van vier zijden dienders per fiets kwamen aanstuiven om de bal in beslag te kunnen nemen. Meestal hadden we in de vele gangetjes tussen de huizen al een goed heenkomen gezocht. In september ben ik met mijn dochter nog eens door deze buurt gereden en deed haar het bovenstaande verhaal. Ongelovig keek ze me aan. Vier agenten omdat jullie aan het voetballen waren?

Als de politie niet in dit hoekpand zat, nog maar eens goed gaan kijken Leendert en een foto maken van het gebouw dat je wel bedoelt.

De hoofingang lag en ligt wel zeker aan de Marconilaan. Ik woonde in de 50-60er jaren in de Wattstraat en ben diverse keren door deze ingang het politiebureautje ingemoeten voor de meest onschuldige dingen die je als 10-jarige kon uithalen. Met het dreigement: volgende keer vertellen we het je ouders!

Bij mij bleef het niet bij een dreigement, maar mijn vader werd meteen gewaarschuwd dat hij een van zijn dochters op het politiepostje Woensel kon komen ophalen. Het zal 1961 geweest zijn toen een agent van deze politiepost op een lompe dreigende manier bezig ging tegen mijn broertje van 5 jaar die wat aan zat te klooien in de blub waar nu de Pieter Zeemanstraat ligt. Mijn broertje raakte hierdoor zo van streek dat ik erheen liep, hem bij de arm greep en zei: "Kun je wel, tegen zo'n klein kind?" en tegen mijn broertje zei ik: "Laat 'm toch kletsen, kom we gaan naar huis". Waarop de agent zei dat ik niet naar huis ging met zo'n grote mond maar mee naar 't politiepostje. Daar aangekomen moest ik met mijn gezicht naar de muur gaan staan en naar een kruisbeeld kijken tot mijn vader me kwam halen.
De tweede (en laatste keer) dat ik daar kwam was twee jaar later om een bekeuring van tweeëneenhalve gulden te betalen omdat ik zonder bel op mijn fiets reed. Gelukkig hoefde ik die niet zelf te betalen van mijn zakgeld van een kwartje, maar hoe dan ook was het een heel kapitaal voor een groot gezin in die tijd.
Wat de opmerking van Leendert Smit betreft. Hij heeft het over hetzelfde gebouw, maar door de wat terugliggende positie van het gebouw kun je je na jaren vergissen met de Galileïstraat, maar de hoofdingang was in ieder geval aan de Marconilaan.

Een jaar later moest ik voor straf daar komen en werd letterlijk en figuurlijk gekleineerd door die lui. Je kreeg een tandenborstel om een ruimte zuiver te maken. Waarom? Gewoon om een klein akkefietje zoals voetballen waar het niet mocht.

He Yvonne, de prijs voor de niet aanwezige bel, was wel gezakt sinds 1950. Zie mijn commentaar bij foto 264.

Niet alleen de prijs is sinds 1950 gezakt, maar ook het moraal van beide partijen. Je kunt heden ten dage op je fiets (al dan niet je eigendom) zonder bel rijden, zonder licht, aan de verkeerde kant van de weg, midden op de weg, door rood licht, je middelvinger omhoog steken en 't kost je geen cent!

Boven op het dak stond een betonnen ornament. Door blikseminslag is dat ornament uit elkaar gespat en werden diverse politieauto's en burgervoertuigen beschadigd. Gebeurde in 1963 of 1964. Ik had als jong agentje nachtdienst op deze politiepost. Deze post werd door het politiepersoneel wel het strafkamp genoemd. Als je op de Grote Berg dingen deed die in de ogen van bepaalde superieuren niet door de beugel konden, volgde meestal overplaatsing naar de politiepost Marconilaan. Ik heb op deze post drie jaar met veel plezier gewerkt en kan bijna een boek vullen met wat ik daar heb meegemaakt.

Een boek is waarschijnlijk te veel gevraagd, maar wat leuke anekdotes voor deze pagina zijn nooit weg!

Flip, vertel dan eens wat jij had uitgevreten dat je naar de Marconilaan moest.

Dan nog te zwijgen over de Joodse begraafplaats waar het politiepostje (zie het zo voor me, met witte Dafjes) met de rug tegenaan stond. Spelenderwijs ooit van de muur gevallen en op deze begraafplaats terechtgekomen. Zie er dan maar eens van af te komen!

In de jaren 60 was de stad verdeeld in twee grote surveillancewijken. Voor het spoor en achter het spoor, gezien vanaf het bureau aan de Grote Berg.
Ik deed dienst op het bureau Grote Berg maar surveilleerde regelmatig clandestien in Woensel. De toenmalige chef, inspecteur Leon Brant, kreeg daar lucht van en ik werd op het matje geroepen. Op een nacht hadden mijn maatje en ik een behoorlijk spectaculaire aanhouding in het Woenselse. Er werd een proces verbaal van aanhouding gemaakt en dat moest door de chef worden medegetekend. Dat was, inderdaad, inspecteur Brant. Per omgaande kreeg hij het klaar om mij te laten overplaatsen naar de toenmalige strafkolonie, politiepost Woensel aan de Marconilaan. Ik heb daar een paar jaar gezeten en een ontzettende fijne en bewogen tijd meegemaakt.

Ik weet nog dat er in mijn jeugd (jaren '70) heel groot CEL 7 op het dak van dit politiepostje stond geschilderd.
Ik durf niet zeker te zeggen of het toen ook nog daadwerkelijk een politiepost was.

In de tijd dat ik in Eindhoven woonde (1974-1978) was dit gebouw in gebruik als Wijkcentrum, genaamd Cel 7. Regelmatig ben ik daar op bezoek geweest met een toentertijd straatgroepenwerker Nico Maaskant. Veel mensen uit Woensel West kwamen daar. Ik heb nog eens gedanst met wat toen mij gezegd werd de grootste brandkastenkraker van Eindhoven.

De spaarzame keren dat ik weer in Eindhoven kom en langs de oude politiepost rij, moet ik weer denken aan die keer dat ik met mijn vrienden op een woensdagmiddag naar de Oirschotse Hei fietste om lege kogelhulzen te zoeken. Ons geluk kon niet op toen we een iets groter exemplaar vonden. Het was een projectiel dat ongeveen 20 cm lang was en een centimeter of 10 rond. Het leek wel op een klein raketje. Dit moest wel iets heel bijzonders zijn en dus onder de snelbinders en naar huis, zo snel als we konden met onze vondst. Thuisgekomen dacht mijn moeder daar heel anders over. Rechtsomkeert stuurde ze ons naar het politiepostje om deze mortiergranaat in te leveren. Als je daar binnenkwam was er links een halletje met een wit luikje met een bel. Ik had de granaat al voor het luikje gelegd toen een verschrikte agent het luikje opende en meteen weer dicht deed. Binnen de kortste keren stond het halletje vol met agenten die wilde weten hoe we eraan kwamen en hoe het exemplaar hier terechtkwam. Ik kreeg na mijn uitleg de volle laag en we moesten het maar bij het hoofdbureau afleveren want dit was veel te gevaarlijk. Hij kon wel ontploffen! Toen ik thuis aangekomen mijn verhaal aan mijn moeder vertelde, besloot ze de zaak kordaat aan te pakken. Ze pakte een schoendoos, bedekte de bodem met watten. De granaat erin vervolgens weer een pak watten en de deksel erop. Ze zette de doos boven op een keukenkastje en stuurde mij vervolgens weg. Alle gevaar was naar mijn mening nu wel geweken. Toen mijn vader om 5 uur thuis kwam en het hele verhaal hoorde was zijn enige commentaar: "Zijn ze daar helemaal gek geworden?". Hij pakte de schoendoos, legde deze voorzichtig op de achterbank van onze DAF 600 en toog vervolgens naar het bureautje. Dezelfde agent van die middag opende het luikje, herkende mij en voordat mijn vader iets had gezegd, kreeg hij hetzelfde verhaal te horen. Veel te gevaarlijk, dit mogen wij niet aannemen (hij mocht er wel kinderen mee naar huis sturen). Echter deze nam hier geen genoegen mee. Hier staat ie en zoek het maar uit! We zouden er nog wel meer van horen. Hoe dit moest beseften we achteraf pas, want zo goed waren we nou ook weer niet bekend bij de politie. Nooit meer wat van gehoord en het bureautje staat er nog steeds, dus ook daar is hij niet afgegaan.

Aansluitend op het verhaal van Ad, gingen wij op de Oirschotsehei ook hulzen zoeken, maar dan waar nog een rood propje voorin zat. Als je er een stel gevonden had, stookten we een vuurtje en gooiden we die losse flodders erin en dan maar achter een boom staan te genieten van het gratis vuurwerk. Maar op een middag in het Philips de Jongh wandelpark werden we gesnapt door een tuut van deze politiepost. Na verhoor en een reprimande mochten we vertrekken, maar mijn broer werd overgedragen aan de Marechaussee omdat hij net beroeps was geworden bij de marine en ze dachten dat hij die losse flodders misschien wel in MOK Hilversum gepikt had.

Regelmatig daar de bal opgehaald, die we in moesten inleveren bij de veldwachter als we op een verboden grasveldje aan het voetballen waren. Dus het was oud papier ophalen geblazen en dat inleveren bij een papierhandelaar in de Lijmbeekstraat. Dan kochten we een nieuwe bal, want voetballen was ons leven.

Op het dak stond geschilderd met wegenwit "Jeugdsoos cel 7". Als je het dakje er nu afhaalt zul je het er nog onder zien staan. Verder ben ik hier jaren lang vrijwilliger geweest tot het moment dat het, vanwege zogenaamde bezuiniging, weer dicht moest. Daarna werd het een kinderopvang en toen hebben ze het aan Johan Vlemmix verkocht. Nu zit er "Beter baan" in, een uitzendbureau.

In de jaren 60 werd er veel boter gesmokkeld. Manfred Kok en ik kregen een vrachtauto in de smiezen die aan de voorzijde was voorzien van een soort sneeuwschuiver, maar dan in de vorm van een stalen driehoek. Dit was op de Boschdijk. Wij reden in een DAF 600 en gingen voor de vrachtwagen rijden en gaven de bestuurder een stopteken. Ja, dat dacht je. Niet stoppen maar er werd gas gegeven. Ik remde af en de stalen driehoek boorde zich achter in het Dafje. De hele achterzijde tot aan de bestuurdersstoel was verdwenen. Helemaal plat en stuk. Gebeurde op de Marconilaan. We kregen het gezicht van de bestuurder van de smokkelwagen nog wel te zien en weg was de vrachtwagen. Een paar dagen later is deze chauffeur door ons toch nog aangehouden. Was een zekere V. uit Eersel. De boter kwam uit Best. Als herinnering heb ik nog een kraaienpoot thuis.