Therese, waarom staan er twee adressen op de rekening? Woonden je ouders apart?

Het lijkt er wel op inderdaad. Mijn vaders ouderlijk huis was Gladiolusstraat en na hun trouwen (eerder mocht toen niet) gingen mijn ouders wonen in de Cyclamenstraat. Wij vonden het ook al raar die twee adressen.

Je kocht je uitzet wanneer je verloofd was, en samenwonen voor het huwelijk was uit de boze.
Dus twee adressen op een bon was niet zo gek lijkt me.
Ook was het dan aantoonbaar wanneer het uitging met de verkering dat de goederen gemeenschappelijk bezit waren, die dus dan verdeeld moesten worden.

Dat zei Peter ook al toen we deze rekening zagen.

En werd er voorkomen dat er getoffeld werd, ik weet niet of dat in Eindhoven een gebruik was, dat zou ik graag willen weten.
Van mijn opa zaliger heb ik altijd begrepen dat er bv in Nuenen dit gebruik toegepast werd tot in de veertig/vijftiger jaren wanneer de verkering uit ging.

Toffelen deden de boeren uit de omtrek als het vrijgezellefeest niet plaatsgevonden had. De eerste huwelijksnacht, was er dan een om nooit te vergeten, doordat er van alles uit gehaald werd door de boerejongens. Vandaar natuurlijk het drankje met de zelfde naam.

Wat betekent dat: getoffeld?

Op de volgende website staat de betekenis van het toffelen: www.cnts.ua.ac.be/Publications/2006/Klo06/toffelen.pdf
Hier een citaat van deze site: werd er getoffeld als een meisje, dat reeds ondertrouwd is uiteindelijk besluit om toch nog van het geplande huwelijk af te zien. Op een avond verzamelde zich dan bij haar huis een groote volksmenigte, meest jonge lieden, waarna het toffelen een aanvang nam: men slaat het huisraad kort en klein, besmeert het huis met vuil enz.. Einde citaat.

Wil, toffelen deden ze wanneer het huwelijk niet doorging, dan gingen meestal de mannen met vrienden en familie hun eigendommen terughalen, en dat ging soms met grof geweld gepaard.
Bij ons in de Kempen was het gebruik dat de bruid losgeschoten werd door de vrijgezelle mannen van het dorp, en als je dan geen vat bier schonk, dan was het gebruik om klompjes met daarin stro, vastgemaakt aan de bomen vanaf het huis van de bruid tot aan de kerk, te binden, zodat iedereen kon zien dat er geen vat geschonken was.
Soms werd er een kar met stront of andere dingen voor het huis gekieperd.

Toch blijft het vreemd dat het adres van hun toekomstige woning vermeld staat. Je zou dan eerder verwachten, als ik bovenstaand allemaal lees, dat zowel het ouderlijk huis van mijn vader als mijn moeder vermeld zou zijn. Van toffelen heb ik nog nooit gehoord. Is het ook op diverse manieren uit te leggen (zie commentaar van Wil en Mari), als het vrijgezellenfeest niet had plaatsgevonden en als het huwelijk niet doorging?

Dat losschieten van de bruid, gebeurde met melkbussen en carbid. Ik heb eens stokstijf acher het kippengaas-loketje van het Oerlese postkantoor (what's in a name) gezeten door zo'n rotklap. Ge hoeft niet te skrikke, hurre. Ze skiete alleen mar de bruid los zei de lokale postbode me. Toen was het me helder? Omdat je in verleden tijd schrijft, Mari, is die traditie dus nou ter ziele in de Kempen?

Bijna ter ziele Ben, hier in Caastere doen ze het nog gelukkig, maar steeds meer mensen gaan samenwonen en trouwen niet meer, dus met de tijd zal het gebruik wel verdwijnen. Toen mijn vrouw losgeschoten werdt, werdt ook het plan bedacht om zoiets bij ons thuis op het Vredesplein te doen.
Ik heb ze dat maar afgeraden, om begrijpelijke redenen. Het losschieten heeft overigens niets met het toffelen te maken.
Maar het was een antwoord op Wil zijn zienswijze

Het losschieten gaat als volgt: de vrijgezelle mannen van het dorp verzamelen zich bij het huis van de bruid, gewapend met een melkbus, papieren voederzakken, touw, en een fietsband, in de achterkant van de melkbus zit een gaatje, wat water en een brokje carbid in de bus, voor het grote gat gaat de voederzak dichtgebonden met het touw, men gaat op de melkbus zitten, vinger voor het gaatje, carbid begint te gassen, en het gas wordt aangestoken door een brandende fietsband, met een enorme knal tot gevolg.
Men blijft net zolang schieten totdat de bruid naar buiten komt en zegt dat er in het café een vat bier voor hen is aangesloten.
Doe je dat niet, dan volgen er mischien maatregelen zoals eerder beschreven.
Bedenk dat in vroeger tijd elke meisje dat trouwde weer eentje minder was in het dorp om als vrijgezel mee te kunnen trouwen.
En als je dan uit Eindhoven kwam, de grote stad, werd dat niet altijd in dank afgenomen als je er een geschaakt had.
Nooit geen problemen gehad hoor, ge zou'd nie zegge dat ie uit Endhoven kwam, hij valt wel mee, hoorde mijn vrouw eens in de kerk zeggen.

Losschieten effe uitzetten en terugschieten naar uitzetten. Tsjonge jonge, ik vond het toch wat. Steevast kwam bij dit ritueel ook een Walra-dame om het linnengoed uit Waalre te promoten. Net als wij schaften al mijn huwbare collega's hetzelfde spul aan. Na bijna 34 huwelijksjaren is het nog steeds niet allemaal versleten. Wij bijna wel! En dan zo'n boekje waarnaar mensen vlak voor je trouwen vroegen: hedde ok un buukske? Gasten konden daar een blaadje uitscheuren met daarop een plaatje van bijv. een peper en zoutstel van Louis v/d Heuvel met de prijs erbij. In 1973 was oranje keramiek in dus de hele hut zag oranje, Man, man. En ik maar zeggen: jaja, mooi, vrouwke! Tegenwoordig kom je het weer voor veel geld tegen op Marktplaats.nl. Ik geloof niet dat je nog van die boekjes hebt, toch?!? Ik zag laatst een uitnodiging met daarop kadotip, gevolgd door een plaatje van een envelop. Denk nog, wat moet je nou toch met enveloppen? Ik ben een oud postpaard dus... misschien voor de komende kerstkaarten?

Oranje/bruin Ben, vooral oranje met bloemen zoals beschuitblikken van Brabantia. Heb je nog weleens foto's gekeken uit die tijd zoals foto's van je interieur, het behang van toen doet nu pijn aan je ogen.

Ik heb van mijn trouwen toch prachtige kleuren fotos uit 1969. Zelfs van de verloving enkele jaren eerder zijn kleurenfotos. Losschieten gebeurd in de Kempen nog steeds zij het dat het eigenlijk verboden is. Maar de meeste gemeente's geven toestemming als het aangevraagd wordt. Mijn zoon is dit jaar getrouwd en in Duizel is zijn bruid los geschoten, dit mochten zij van de gemeente ongeveer een half uur doen.

Wij zijn in 1968 getrouwd en hebben hier ook kleurenfoto's van. De trouwreportage door de fotograaf was meestal toen nog niet in kleur. Veel van die trouwreportages uit die tijd werden toen gemaakt door fotograaf Wim Zwaan. Overigens die van ons niet, die was van fotograaf A. Schulten (Hoogstraat?) Hij had er voor die tijd echt iets aparts van gemaakt. De foto's waren allen verschillend van formaat en vorm. Heel artistiek om het zo maar te zeggen. Zo'n buukske hebben wij ook gehad Ben. Mijn linnenuitzet heb ik destijds bij elkaar gespaard met punten van een of ander wasmiddel. Veel van de interieurs in die tijd Queen Anne stijl. Gewoon notenhout of het duurdere wortelnotenhout. Salontafel, bijzettafeltjes, bergmeubel, eettafel en stoelen alles dezelfde stijl. Ook behang met van die medaillons kwam je overal tegen. Dat zie je trouwens nu weer terugkomen, zoals meer uit die tijd.

Het wasmiddel waarmee je je linnenuitzet kon sparen was volgens mij van het merk Castella, met als merkteken het hoofd van een Spaans gekleed vrouwtje.

Sorry, sorry, maar ik denk dat ik me met die foto's van 1973 toch wat verkeken heb. Het waren geen zwartwitfoto's, toch niet, maar de bruid was in het wit, de bruidegom in het zwart fluweel, het interieur witte slijplak met zwart wengé, kamerbrede wittewollen vloerbedekking en zwartwit bomenbehang. Aan de oranje keramieken bonbonnière zag ik nog net dat het toch kleurenfoto's waren. Ppff!

Ben, de eerste kleurenuitzending op TV in België, was ook Pinguins op Antartica. Dachten ze dat er iets mis was met de kleuren TV's.

Mari, het was zeker geen Castella. Maar na even op google te hebben gesurfd weet ik nu bijna zeker dat het Swift-punten waren waarmee je voor de uitzet kon sparen. Nog even voor de duidelijkheid, mijn moeder was degene die spaarde. Zij zorgde voor de linnenuitzet van haar twee dochters. Je gaf thuis je salaris af en je kreeg zakgeld. Ouders van de bruid zorgden voor de linnenuitzet en de ouders van de bruidegom zorgden voor de bruiloft. Dat was het meest gebruikelijk in die tijd.

Klopt bij Swift kon je ook sparen volgens mijn vrouw .

Op de onderste regel staat het woordje zicht Dat hield in dat je iets ter zicht mee naar huis kon nemen voor verdere beoordeling. Daarom werd er wel eens gekscherend gezegd als iemand iets nieuws aan had, Staat je goed kun je gerust kopen.

Mijn handdoeken waren (er zijn er nog een paar na 35 jaar) zeker weten via mijn schoonmoeder van de Castellakopjes. Glasservies van Zwiesel, eetservies van Arzberg, cassette van Zilmeta, pannen van Louis van den Heuvel, meubels van Lodewijks, vloerbedekking van de Tram en ga zo maar door. Nu halen ze vlug effe 'n paar vorken, messen en lepels bij de Emmaus, Hema of Ikea. En als ze hoppen van de een naar de ander kopen ze weer alles nieuw van de Emmaus.

Ook van Sunil-spaarbonnen kon je textiel kopen, en bij V&D hielden ze de kiloverkoop van handdoeken. Alles verschillend, niet zo design als ze nu willen, maar drogen deden ze net zo goed. Bestek van Zilmeta na 33 jaar nog volop in gebruik.

Mijn servies was (is) van Arabia in de toentertijd zeer gebruikelijke kleur bruin. Wij kochten dat destijds bij een kunstnijverheidswinkel op de hoek van de Orchideënstraat/Aalsterweg. Hoe de winkel heette weet ik niet meer. Het grootste deel van mijn linnenuitzet kwam van de textielschool waar mijn schoonvader werkte. De handdoeken moesten zelfs nog gezoomd worden maar blij dat we er mee waren. Het servies is overigens nog steeds te koop in enkele winkels. Veel meer hadden we niet want we waren eingenlijk nog helemaal niet van plan te trouwen, maar ja.

Douwe Egberts-punten! Ook zo'n fenomeen uit mijn pre-mariale tijd. Overal waar ik kwam moest ik ernaar vragen en toen kwam het grote moment: we hadden tien miljoen of zo van die punten verzameld, zeven keer nageteld en toen naar de HoogHUISstraat om daar het beroemde DE-koffiezetapparaat te bestellen. Zowat iedereen had zo'n ding in huis en ze waren heel goed, so they say. Het mormel ging nog lang mee ook, met zijn groene dekseltje dat al helemaal niet kleurde bij al het oranje in huis. Naast de DE-punten nog wat geld bijleggen en je had ineens ook nog recht op van die verzilverde theelepeltjes met zo'n bolleke op het steeltje. Jaja, lag ook bij zowat iedereen op het schoteltje. Verscheidenheid in gebondenheid: dankzij Douwe Egberts! Mooi hoor.

Ik durf het bijna niet neer te schrijven, maar: ik spaar nog steeds Douwe Egberts-punten!

Douwe Egberts die prachtige wandkoffiemolen, in die tijd het sumum, niet meer bij de Gruyter koffie malen maar zelf in de keuken. Spijt dat ik hem weg heb gedaan. Sund zou ons moeder zeggen.

Leuk deze opmerkingen die geplaatst worden vanwege een rekening van Louis vd Heuvel,
En over Flipje Tiel, ik heb nog punten van de Flipje aardbeien jam liggen waarmee je kon sparen voor Flipje Tiel boekjes.
EiB wordt steeds leuker om naar te kijken, kijk maar eens naar de historie van de commentaren over dit onderwerp.

Frans wat dacht je van Campina

Tsja Frans, ik ben veurt een averwetste degelijke Eindhovense muts! Dat mag hè, als je de vijftig nadert! Overigens kreeg ik al een mailtje van Marijke die zo aardig is om haar punten af te willen staan - goei volk hè, vast Eindhovens!

Helemaal Eindhovens, Jeanette en nog 'n poar joar ouwer. Dus alles sparen en bewaren met een instelling die er is ingepompt of misschien wel aangeboren: komt nog wel eens van pas. Is verder niets mis mee hoor, wie wat bewaart, heeft wat. En daar ben ik ook de laatste weken achtergekomen i.v.m. Back to the Sixties. Schoenendozen vol memories had ik nog.
Je mag me ook rechtstreeks benaderen voor die punten hoor, net als ik jou heb gedaan. Wordt deze site niet verder belast.

Over punten gesproken; Inleveren, volgens mij was dat vroeger in de Hooghuisstraat en op het laatst, misschien nog wel, nabij het station. Shell voor handoeken op de hoogte van de Hoogstraat in de Boutenslaan.

Inderdaad, alles bewaren. Dat bewijst deze rekening. We zijn momenteel bezig met de zolder opruimen. Hier staan dus ook nog spullen van onze ouders. Daar kwam deze rekening o.a. uit tevoorschijn. Ik heb hem eigenlijk ingestuurd om de prijzen en de voorraadbussen die ik nu nog gebruik (over bewaren gesproken). Maar ik had nooit kunnen bedenken dat het al deze commentaren teweeg zou brengen. Overigens spaar ik ook nog steeds DE-punten. Is gratis hé! In de tegenwoordige supers kun je ook sparen, maar die zegels moeten meestal betaald worden en dat vinden wij toch minder denk ik.

Iets minder nostalgisch is dat je DE spaarpunten tegenwoordig kunt digitaliseren! Wel uitknippen en opsturen naar Douwe Egberts waarna je online geschenken kunt kopen.

Anneke, da's toch he-le-maal niks. Ik hou niet van al dat gecomputer, EiB uitgezonderd!

Vandaag 13 januari in de bijlage van het Eindhovens Dagblad een heel verhaal over toffelen.
Een boeiend stuk over Brabants zelfrecht, wat toffelen was, uit de vorige eeuw.

Ik heb het ook gelezen, goeie ouwe tijd, nou niet echt. Wordt je door je vent effen gekoeieneerd via z'n maten. Zoop ie z'n centen op in de kroeg en dan zeveren dat ie thuis geen eten kreeg.

Fanny, natuurlijk heb je ook gelezen, dat ook weleens de man in de burries werd geplaatst door de vrouwen, maar toffelen gebeurde in hoofdzaak dan pas wanneer het huwelijk aangekondigd was via de kerk, zoals beschreven in de krant, onder de preekstoel was geweest, en het ging dan nog uit.
Mijn opa zaliger heeft mij ooit verteld dat hij nog het toffelen had meegemaakt in de jaren 30/40 in de omgeving van Nuenen/Nederwetten.

Geef mij maar DE-punten! Het artikel vergelijkt toffelen ook met het pre-historische, barbaarse uithuwelijken dat je nu nog wel tegenkomt in bepaalde culturen. Bah!

De kopie-rekening van Louis van den Heuvel is inmiddels overschreven door het origineel, compleet met zegel.

Geweldig, zo herkenbaar al deze opmerkingen. Wij zijn in 1972 getrouwd en het klopt allemaal wat hierboven staat over de uitzet en de kleuren. Wij hadden een flatje aan de Donizettilaan en de muren: oranje - bruin.
En om het nog gekker te maken: de gang was geel - zwart en de keuken was rood - wit (PSV he) De bewoners na ons zullen wel gedacht hebben. (trouwens ook zo'n opmerking uit die tijd : wat moeten de mensen wel niet denken.)
Overigens Fanny: mijn schoonmoeder zei altijd: witte wa sund is? goei botter an oe kont smeren en dreug brood eten.