Is dit niet het pand waar vroeger De Gruyter zat? Toen ik in de Mathildelaan woonde ging ik te voet naar de kleuterschool, Reoboth.
Vanaf mijn 6e jaar ging ik alleen naar de tandarts die enkele huizen terug werkte.
Verder was er in de St. Antoniusstraat nog de fietsenwinkel van Gramser en aan het begin aan de overkant slagerij Pauwels. Dat waren lieve mensen.
Dit waren mooie jaren!
<<< Netty, mogen we iets meer van je weten, zoals b.v. je achternaam en evt. emailadres? (red.) >>>

Tijdens de 2e wereldoorlog was dit een winkel van C. Jamin die gerund werd door mijn moeder, als zelfstandig ondernemer. Hier heeft ze mijn vader leren kennen die toentertijd bij de Prijsbeheersing werkte. Na hun huwelijk in september 1943 stopte ze ermee. Dat was heel gebruikelijk, als getrouwde vrouw werkte je niet meer. Haar naam was Jean Hanssen en mijn vader heette Pieter Geluk.

Het was nog lang een Jamin winkel. Na de oorlog gerund door juffr. Seewald.

Nu is het "De Willem".

Netty, wanneer zat jij op de kleuterschool Rehoboth? En was het toen een kleuterschool of een bewaarschool zoals in mijn tijd? Je moest 4 zijn om op de kleuterschool toegelaten te worden, jongere kinderen zaten op een z.g. bewaarschool, je zou kunnen zeggen de voorloper van de crèche. Ik zat daar tijdens de oorlog van januari 1943 tot de zomer van 1944. Ik kan me nog twee dingen goed herinneren, dat ik bij Sinterklaas moest komen om me te verantwoorden waarom ik zo vaak de klas uitliep. Onder hilarisch gelach van de anderen biechtte ik op dat ik dan een plasje moest doen. Het andere dat me nog levendig voor de geest staat was dat we 's winters houtjes moesten meenemen voor de kachel. De kachel was een groot rond geval waar je uit de buurt moest blijven vanwege de hitte. Rehoboth was niet in een schoolgebouw maar een gewoon particulier woonhuis waarvan de kamers en suite de "lokalen" vormden. Ik ging er heen met mijn grote broer en Basje Kielman die, net als wij, op de Kleine Berg woonde. Of je tegenwoordig zulke jonge kinderen nog zonder volwassen begeleiding zo'n eind zou laten lopen betwijfel ik. Het klinkt misschien gek, maar je merkte niet zo veel van de oorlog, overdag werd er niet gebombardeerd en de Duitsers, als je die al zag, hadden geen aandacht voor kleine kinderen. Het was toen veiliger voor kinderen op straat dan nu, hoe gek dat ook mag klinken. Men ging te voet, fietsen zag je nauwelijks, wel handkarren en paard en wagen. militaire voertuigen ook, maar heel weinig, dat veranderde pas in september 1944, maar toen waren de Duitsers al hals over kop vertrokken met alles wat ze konden meenemen. Een bonte stoet trok uren zwijgend bij ons door de straat, nagestaard door de bevolking die op het trottoir stond toe te kijken. Omdat het toch een spannende tijd was, niemand wist b.v. hoe en wanneer het zou aflopen, het Sinterklaasbombardement, de vliegtuigen van de RAF boven de stad op weg naar Duitsland om Duitse steden te bombarderen, bommen die af en toe in Eindhoven werden afgeworpen en een paar huizen vernielden, je leefde als kind heel intens mee, hoe jong je ook was. Onze ouders hebben ons gelukkig nooit bang gemaakt. Omdat je vlak voor de oorlog was geboren, was oorlog "normaal", je had nooit anders gekend.