De zuster aan de rechtse kant zoals we naar de foto kijken is zuster Helga, de kleinste van het stel. Ik herinner mij haar, omdat ik goede herinneringen aan haar heb uit mijn jeugd. Ik heb hier in het weeshuis gezeten met mijn zes broers rond 1968.
<<<  Beste Willy, waarschijnlijk hebben wij nog foto's van jou of jouw broers uit die periode. Neem maar even contact met ons op. (red.) >>>

Ja ik herken ze ook, oh wat fijn, alleen ik heb er rond 1974/1976 gezeten met nog een paar kinderen.

Ik herinner me de zusters ook. Ik, mijn zus Teddy en broer Jan-Henderik hebben er ook gezeten zo rond eind 1967 t/m met tussenposes rond 1975 denk ik. Weet het niet helemaal zeker. We zijn daar altijd goed opgevangen.

Gelijke monniken, gelijke kappen. Geldt dit ook voor nonnen? Ik zie nogal verschil.

Ja, dat spreekwoord geldt ook voor nonnen. Dat is met mooie van kloosterkleding. Die kappen zijn juist gelijk omdat de monniken dat eigenlijk helemáál niet zijn. Het verschil in uiterlijke uitdossing is hier te wijten of te danken -- dat is een kwestie van dialectisch inzicht -- aan een overgangsperiode waarin de Franciscaner zusters wisselden van hun door de Regel voorgeschreven habijten, kovels en kap. De door bisschop Zwijsen, hun stichter in het Brabantse, in het midden van de negentiende eeuw voorgeschreven hooggesloten gesteven kap met groot berbet, die zware witte ronde kraag, met afhangend kovel werd in de zestiger jaren gaandeweg vervangen door een wat makkelijker habijt en van de kruin afhangend zwart cornet. En daarna door een donker gekleurd mantelpak en vervolgens door gewone gebloemde mensenkleding, alles binnen één decennium. Sommige nonnen gingen daarin mee, in die verandering van de uiterlijke verschijningsvorm, anderen bleven hechten aan het zware habijt. Mijn tante bijvoorbeeld, maar die was dan ook moeder-overste. Die bleef de lange zwarte jurk met zware stootrand frequenteren, geheel voetvrij, wat haar voortgang in het openbaar iets stoomtram-achtigs gaf. Mère Severa. Voor de kleuter die ik was een gruwwekkende verschijning. Ik moest haar aanspreken met "waarde moeder" maar, omdat ze duidelijk een boezem had en blinkende molières, kwam ik niet verder dan een gestameld "vader-en-moeder". Tante was duidelijk én vrouw én man. Mijn begroetingswensje zei ik niet ongeschonden op. Bij paters ging dat allemaal wat directer. Die voorzagen zich collectief van houthakkersvesten en geruite hemden met ribfluwelen broeken en houten zweedse klompen, want eenvoudig moest het blijven. Kleurrijker werd het wel, schilderachiger en herkenbaarder niet.

Ik heb deze foto goed bekeken, maar volgens mij is zuster Helga de tweede van links. Ik kan het mis hebben, maar als ik deze foto zie dan is dat de norse non van vroeger toen ik daar drie jaar heb doorgebracht. Dit moet geweest zijn in de jaren 63 tot en met 65. Ook kan ik de namen Frans Pruisen en Paul van Oldendorp mij nog goed herinneren. Misschien zijn er nog mensen die mijn naam en die van die anderen nog kennen. Ben benieuwd.

Zuster Helga, 3e van links en zuster Angeline, 3e van rechts, ofwel op de achterste rij. De andere zusters herken ik wel van gezicht maar ben de namen vergeten. Kan me wél goed herinneren dat de 2e zuster van links altijd boos werd als we via het kloosterpaadje de kloostertuin overstaken om binnendoor weer op de Amstelstraat te komen. De linkse zuster was wel aardig en de andere herken ik wat vaag om daar nog iets over te zeggen. Wel leuk om deze foto terug te zien. Wij (fam. Van Vroenhoven) hebben veel met de kinderen die op het klooster verbleven samen gespeeld. Op de binnenplaats en de speelweide waar een draaimolen stond, schommels, een zandbak, voetbalveldje en een houten huisje. We kregen dan een bekertje water van de zusters.

Beste Bart. Ik en mijn twee jongere broertjes verbleven samen in dit huis, voor enkele maanden, omdat mijn vader was uitgezonden naar Nieuw Guinea, omstreeks 1955-1956. Mijn moeder kreeg destijds een zenuwinzinking en kon ons daardoor niet optimaal verzorgen. Ikzelf heb nog steeds emotionele herinneringen als ik terugdenk aan die nare tijd. Zo kan ik mij nog heel goed herinneren dat ik en mijn broertjes geen zure pap lustten maar het toch moesten opeten. Dit ging dan op een nare manier; het werd ons gewoon met de lepel in de mond gestopt en we moesten het gewoon maar inslikken tot alles op was. Ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ondanks alles heb ik wel een fijne jeugd gekend en ben nu al weer vijf jaar gepensioneerd ambtenaar (bestuurs/juridisch ambtenaar). Ik heb dit stukje geschreven puur om het kwijt te zijn.