Was hier om de hoek van de Gagelstraat vroeger niet de Philips-personeelwinkel? Wij mochten daar niet komen want mijn vader werkte niet bij Philips maar een groot deel van onze familie wel. Ik weet nog dat zij daar dan voor ons een radio of iets anders kochten.

Dat gebeurde bij ons ook. Maar toen er nog kijk- en luistergeld moest worden betaald, gaf Philips personeelswinkel dit door aan de Dienst. Met als gevolg dat degene die de radio of tv had gekocht een aanslag extra kreeg. Dit heeft Philips maar een paar jaar gedaan omdat de belastingdienst moeilijk ging doen over de niet-personeelsverkopen zoals dit genoemd werd.

Op deze hoek was de Philips personeelswinkel niet. Achter deze flat was nog een doorlopende straat en daarachter lag de personeelswinkel van Philips in de Gagelstraat.

Dus Herman hier om de hoek, zoals Diny al schreef

De Philips-computer die gevoed werd door kaarten. Allemaal ponskaarten. Als er een formulier ingevuld moest worden, moesten er bepaalde vakjes met een zwart potlood ingekleurd worden, die door de ponsmachine kon worden gelezen. Die sloeg een gaatje in de kaart.

Dat klopt Diny. Daar was inderdaad de personeelswinkel gevestigd in het nog niet zo heel verre verleden. Eerder was de personeelswinkel gevestigd tegen het E-complex en Medische dienst van Philips, en alleen te bereiken vanuit de Willemstraat. Ook was van daaruit de Philips vreetschuur met de philiprak te bereiken waar wij regelmatig gingen eten na het werk, toen we nog in de Ventoseflat woonden.

Dat duurde toch veel te lang Wil. Eerst met de hand streepjes zetten en daarna in de ponsmachine. Een ponstypiste kon dat op volle snelheid met een ponsmachine met een typemachineachtig toetsenbord. In de zestiger jaren werden er nog geen machines gebruikt die die streepjes konden lezen. Pas veel later werden in enquêtes dergelijke aanstreepkaarten gebruikt. Pas in deze eeuw werden in Florida doorprikponskaarten afgeschaft. Door die gebrekkige methode en een hem welgezinde gouverneur kon George Bush de presidentsverkiezing stelen.

Het kan een tabulator of een collator geweest zijn. Nooit groter dan een paar meter. In welke tijd ongeveer?

Kan zijn Hans dat er een stuk of wat achter elkaar stonden! Dat heb ik niet kunnen zien want ik stond op een andere jongen zijn schouders en je weet wel, dat is nog al gammel. En dan werd er nog tegen de raam geklopt, je kent dat wel.

Mijn vrouw werkte in de begin jaren zestig op de afd. administratie van Drukkerij Gestel. Hier had zij ook te maken met de ponskaart of Hollerrithkaart. Urenverantwoording werd met speciaal potlood op een ponskaart of formulier in de hokjes zwart gemaakt. Die spullen kreeg dan de ponstypiste die de uiteindelijke kaarten van gaatjes voorzag. De eerste computer eigenlijk rekenmachine was de Havard Mark 1. Een machine van 15 m lengte uit 1949. Hij heeft 15 jaar gewerkt. In 1959 toen er al transistoren in de machines werden gebruikt kwam de IBM Strech al een stuk kleiner maar om de 150.000 transistoren te kunnen plaatsen toch nog 10 m lang.

Anne, als je dat artikel helemaal leest, zie je dat er meer (en eerdere) eerste computers waren en dat de Harvard Mark 1 uit 1944 in 1959 werd afgeschaft. Je vrouw heeft dus ook met ponskaartenmachines gewerkt, en zeker niet met een getallenkraker als de Harvard Mark 1. Zoals je gezien hebt had deze beperkte invoermogelijkheid,

Later ben ik met een tv van Philips naar een modernere personeelwinkel geweest, in de buurt van de Fransebaan in Woensel. Hele mooie moderne winkel! In een personeelwinkel van Philips ben ik nooit geweest.

Ik heb dit artikel helemaal gelezen en inderdaad waren er meer eerste computers maar dit was eigenlijk de eerste programmeerbare digitale computer. Maar eigenlijk was het een uit de kluiten gewassen rekenmachine. Verder schrijf jij hierboven, als antwoord wat Wil schrijft, dat de machine's nooit groter waren dan een paar meter. Het artikel zegt wat anders. In het stukje wat ik hierboven schreef staat helemaal niet dat mijn vrouw met deze machines heeft gewerkt maar dat ze met ponskaarten te maken heeft gehad. Ik leg uit hoe het daar ging, De blokjes werden met een speciaal potlood zwart gemaakt en de ponstypiste tikt dan de gaatjes.

Diny, mijn vader kocht een platenspeler voor een kennis. Toen er controle van Philips aan huis kwam was de speler niet bij ons thuis. Mijn vader vertelde dat mijn broer in Utrecht hem op de kamer had staan. Vader moest de volgende dag in de winkel aantonen dat hij de speler niet verkocht had. Anders kon men een boete krijgen, plus werd de personeelkaart ingetrokken. Dit waren reglementen die aan het personeel bekend gemaakt werden.

Ik heb 40 jaar bij Philips gewerkt en van deze verhalen nog nooit gehoord, ook niet uit mijn kennissenkring. Men moest zich aan regels houden. Het zal de personeelswinkel worst wezen aan wie ze verkopen, als ze maar omzet draaiden. De regel om niet aan derden buiten de Philips-kring te verkopen is alleen maar ingegeven door de plaatselijke middenstand. Er waren in Eindhoven ook minder grote elektronicazaken dan in Tilburg en Den Bosch.

Op de kaart die door Philips verstrekt werd, werd een aantekening gemaakt zodat men niet nogmaals een dergelijk artikel kon kopen binnen een bepaalde periode. Maar het verhaal van Ap heb ik wel eens gehoord. Waarschijnlijk hadden mensen die niet bij Philips werkten er alleen maar last van, zoals ik.

De medewerkers van Philips kregen ook om de zoveel tijd een kaart, voor de Non-Ferro nabij de afwateringskanaal. Er was nog een gelegenheid en dat was bij de heer Van Elderen. Als hobbyist heb ik er op een of andere manier veel gebruik van gemaakt. Hele bureaus heb ik er weg gesleept. En goedkoper dan in de personeelwinkel.

Er was toch ook ergens een Philips-houtverkoop? Je moest volgens mij een kaart aanvragen op de werkplek, dan mocht je naar de houtverkoop. Dat was ergens in Strijp als ik me niet vergis. Bij ons thuis was een hele zolderkamer gebouwd van hout van de houtverkoop.

Dat zat volgens mij ergens bij het Kanaal of Op de Hurk je kon daar ook overtollig meubilair kopen.

De 'oude' houtverkoop zat aan de Elburglaan. Het stuk tussen de kruising Oirschotsedijk/Zwaanstraat en Bezemstraat. Dat braakliggend stuk grond is er nog altijd. Later is het naar de Hastelweg gegaan bij de 'hoge' brug

Eerst heeft de Philips-houtverkoop gezeten op complex R ingang Elburglaan. Later is die verhuisd naar het complex N aan de Dillenburgstraat. Hier kon je zo naartoe voor de non-ferroverkoop en kon je elke drie maanden een kaart aanvragen. De non-ferroverkoop zat in gebouw NA, ook met de ingang aan de Dillenburgstraat. Er was ook een verkoop van overcompleet kantoormeubilair, eerst in Tongelre aan de Quinten Matsyslaan en later op de Hurk aan de Meerenakkerweg.

Wij zijn van Gagelstraat 5 naar Gagelstraat 4 verhuisd, mijn vader werd toen concierge van de Ventoseflat. Bijna alles op de Demer was in hun bezit. Later overgenomen door de gemeente Eindhoven.

Ik ben geboren in de Ventoseflat (1950), mijn tante Corrie van over de negentig woont er nog steeds. Mijn oma woonde tweede verdieping schuin boven haar dochter Corrie, met toen vijf dochters. Mijn ouders woonden bij oma in van af 1944 t/m 1952. Het derde kind was op komst en ze verhuisden naar de De Klerklaan, toen de eerste nieuwe wijk in noord Eindhoven.

Op deze hoek heeft eens het GAK, het tegenwoordige UWV, kantoor gehouden.

Nou op die hoek was mijn pleegmoeder de Stadion Bar begonnen. Helemaal ingericht naar Toos haar idee. Was er tijdens het voetballen altijd beredruk.

Mijn tante Corrie (zie boven) is helaas vorige week overleden. Zij is in 1937 getrouwd en in de flat gaan wonen. Zij heeft er 70 jaar! gewoond en was de oudste bewoonster tot nu toe.

Hallo Ria, toch niet op die hoek daar, want daar zaten wij met de Stadionbar en daarboven waren kantoren, op de eerste verdieping na, want die hebben Henk en Toos toen laten verbouwen tot woonhuis. Dan zal het wel ver voor mijn tijd zijn geweest. In 1969 werd de stadionbar geopend, Café de Voetbal was er al en die zat aan de andere kant van de Gagelstraat. De laatste carnaval heb ik daar nog de ramen beschilderd en dat is er ook niet meer afgegaan, omdat De Voetbal tegen de grond ging.

Ik heb ook jaren daar gewoond. Wij woonden op de tweede etage boven de broodjeszaak van dhr Uringa. Zelf woonde hij op de eerste etage. Rechts was een café, daarboven was eerst een groot kantoor, op de eerste en op de tweede etage. Daarna is inderdaad op de eerste etage Henk gaan wonen. Mijn vader was de huismeester Jan van Samang. Wij hebben er gewoond vanaf 1959 tot 1971. Mijn vader is nog jaren huismeester geweest van de Ventoseflat tot zijn pensioen.

Net als Hans Vervoort heb ik ook 40 jaar bij Philips gewerkt en wel vanaf 1958. Ik heb nooit controle gehad. Wel heb ik eens verklapt dat ik een strijkijzer ging weggeven.
In de Gagelstraat was ook de enige kantine waar je voor een gering bedrag een warme maaltijd kon kopen. Op de dagen dat er kip of nasi goreng op het menu stond was het altijd extra druk.
Vooraan in de Ventoseflat was boekhandel Frencken gevestigd. Ik ben daar vaste klant geworden en gebleven tot de zoon onlangs zijn zaak verkocht.
Kortom een foto met veel herinneringen.

Een late reactie op het commentaar van Anne Troost uit 2006.
Het lezen van potloodstreepjes vanaf een ponskaart was een uitvinding van IBM, het zogenaamde "mark-sensing"-systeem. Dit systeem werd b.v. gebruikt voor het opnemen van meterstanden van gas en elektra. De streepjes werden gelezen door een machine IBM 513 of IBM 519 en omgezet in ponsgaatjes. Deze gaatjes konden weer gelezen worden door een tabuleermachine (IBM 405, IBM 416, 420 of 407 of 421) en zo konden er lijsten, facturen of loonstrookjes geprint worden. De ponstypistes werkten altijd van documenten waarvan de gegevens in blanco ponskaarten werden ingetoetst.
De eerste computer die bij Philips werd geplaatst was eigenlijk een grote rekenmachine, een IBM 650, die met ponskaarten werkte. Daarna kwamen er nog een paar, zoals de IBM 1401 en IBM 1410. Dat waren dus allemaal kaartmachines die waren uitgerust met tape drives en disk drives om extra informatie te kunnen lezen en weg te schrijven..
IBM had daarnaast nog een hele batterij hulpapparatuur, zoals rekenmachines, machines om kaartenbestanden samen te voegen (collators), stansmachines om ponskaarten te bewerken.

Toevallig zit ik nu met een potlood in mijn handen dat in het begin 60-er jaren, bij de bank waar ik toen werkte, gebruikt werd voor de "gemechaniseerde" effectenadministratie op een IBM 1401. Meer dan 50 jaar oud.

De eerste computers waren volgens mij ook gebaseerd op het principe van de ponskaart. Men had 80 karakters op een regel en 24 regels op een scherm.

Volgens mij werden ponskaarten voor het eerst gebruikt bij het weven van 'Jacquard'-patronen en is later door Dr. Hollerith geïntroduceerd in de administratie. In de begintijd werd de mechanische afdeling ook vaak Hollerithafdeling genoemd. IBM in was destijds de afkorting van Internationale Bedrijfsmachine Maatschappij en had een kantoor/servicebureau aan de Willemstraat. Ik heb jaren met deze apparatuur gewerkt bij Dela, Van Gils, Vilenzo en Transworld Oil.

In de Amsterdamse Philipswinkel werd helemaal niets gevraagd. Ik ben er meer dan eens zo naar binnen gewandeld om iets te kopen en dat werd zonder problemen geleverd. Ik kende wel iemand in Amsterdam die bij Philips werkte en had zijn naam mogen gebruiken, maar er werd nooit om een naam gevraagd. En dat was nog voor Boonstra.