Ik ben van 28 december 1938 en heb vanaf de oplevering van ons splinternieuwe huis in februari 1939 gewoond op nummer 14 tot mijn huwelijk in 1967. De huizen op de foto herken ik nog goed: van links naar rechts woonden in de 40-er jaren op nummers 48 t/m 20: Hageman, Waterreus, Munnik, Valstar, Smit, Noorloos, Klaasen, pastoor Mejers, Jansen, Gevers, Kan, Croes, Vrijdag en Exalto. Achter dat hoge hoekhuis van Exalto, richting Burghplein, woonde onze familie met de kinderen Erik ('38), Marjan ('40), Rutger('43) en Jeroen ('46). Mijn vader en moeder woonden er samen nog tot 1986, toen mijn vader is overleden. Moeder heeft er nog tot 1998 alleen gewoond en is toen om medische redenen naar "De Weerde" gegaan en daar in 2004 overleden. Ik heb nog steeds geweldige en prettige herinneringen aan de Wilakkersstraat en ook aan het verdere Witte Dorp, waar veel klasgenoten en speelvrienden uit de 40-er en 50-er jaren woonden.

Met zulke goede herinneringen en de kennis van zoveel namen van oude vrienden zou ik haast zeggen: organiseer een reünie! Wie weet hoeveel vrienden je terugziet.

Hallo Erik, leuk je reactie te lezen op de 1e Wilakkerstraat, ik ben van bouwjaar 1940 en woon, na vijf jaar in het Limburgse bij mijn broodheer DAF te hebben vertoefd, sinds september 1973 weer in Eindhoven op nummer 36. Wij waren met ons jong gezin met drie kinderen een van de eerste "jongeren met kinderen” die in de straat kwamen wonen. Heel veel oudere straatgenoten (1e bewoners) zijn inmiddels overleden en vele heb ik na die 37 jaar zien vertrekken. Ik herinner me de geluiden van de nachtwerkers met de machines van DAF-1 die in de zomer werkten met openstaande deuren en ook het geklepper van de vorkheftrucks zomers. Zo heb ik uiteraard ook de afbraak van DAF-1 meegemaakt, gepaard gaande met de langdurige grondsanering, mede gesprekken met de gemeente gevoerd, samen met buurtbewoners Lambert Hansen, Tom van Bakel en Hans Geerts, over de indeling en de opbouw van de nieuwe woningen. Medio 1979 heb ik bij DAF aangeklopt of het zandgangetje niet vervangen kon worden door bestrating! Het was me gelukt zonder eigen financiële bijdrage voor de bewoners. DAF leverde de materialen en zand en stenen, containers etc. De buurtbewoners zouden het zand (gewapend met 40 jaar kolenas wat vroeger daar neer gestrooid was) verwijderen en de stratenmaker Henk v.d. Weiden (vast werkzaam op het DAF-complex) assisteren. Een zwaar maar prachtig karwei, waarvan het resultaat er nog steeds prima bijligt. Alles verandert door de jaren: hoofdzakelijk wonen er nu veel jonge gezinnen, met twee automobielen, dus grote parkeerproblemen. Prachtige wijkactiviteiten, b.v. de lichtjesroute in september door de gekleurde straat en het mooie Burghplein, de braderie op koninginnedag op het Burghplein (prachtig!), midzomernacht- en het jaarlijkse straatfeest in september en zo is er nog veel meer. Alles met mekaar gezegd, een hele fijne en gezellige straat om in te wonen, waar veel saamhorigheid heerst.

Hallo Erik, je beschrijving van de 1e Wilakkerstraat roept ook nu bij mij herinnering op aan jouw broer Jeroen, die destijds bij mij op de Fatima jongensschool zat. Ik meen me te herinneren dat hij een nogal fanatiek voetballer was. Voorts heb ik kennis aan de namen die je opsomde vanaf de familie Waterreus, wat een gezin was met veel kinderen. Ik meen dat hun moeder een Engelse was. Ook kende ik destijds een van jullie buren, meester Charles van Dijk. Die was destijds hoofd van een school, hij stalde zijn wagen bij ons in de garage, een heel fijne man waar ik zeer goede herinneringen aan mag hebben. Wij speelden destijds op het veldje toen er nog niets gebouwd was richting Hubertusstraat-Nicasiusstraat. Ik herinner me nog Geertje Smit, een leuk vriendinnetje destijds. Ze sprak nogal hooghollands, ik dacht dat zij uit Rotterdam kwam. Ik ben in 1966 verhuisd naar de Gabriël Metsulaan en we zijn elkaar uit het oog verloren.

Hallo Hans Maessen. Jij bent kennelijk weer een aantal jaartjes jonger dan ik. Mijn jongste broertje Jeroen is helaas vorig jaar overleden, één jaar na zijn echtgenote. Mijn broer Rutger en ik hadden er nog regelmatig contact mee. Op internet vind je iets over hem: stichtingjazzveghel.nl/2011/04/in-memoriam-jeroen-ophoff/.
Ik ben inmiddels 74 jaar, al lang gepensioneerd en woon sinds 1976 in Veldhoven. Bij de computerclub van de PVGE in Veldhoven ontmoette ik iemand, die getrouwd is met een van de meisjes Waterreus. De wereld is klein. Je had inderdaad gelijk dat ma Waterreus een Engelse was. Zij sprak altijd met hetzelfde accent als Barry Stevens. Dochters Vera en Marie klonken dan als Vewa en Mawie. Pa Waterreus heeft vroeger iets aan wielrennen gedaan, want ik herinner me dat het de enige man in de straat was met een echte racefiets, waar hij veel op reed. Charles van Dijk woonde op 16 en ik op 14. Geertje Smit herinner ik me alleen als jong zusje van Henk. In onze straat hadden we in de jaren 50 een zes-mansschaakclubje, dat wekelijks bij iemand thuis speelde. Nic Croes van 24, Wil Kan van 26, Sjef Klaassen van 34, Henk Smit van 38 en Joop Munnik van 42.
Het voetbalveldje, waar later ongeveer het kerkplein van de Fatimakerk kwam, was bijna dagelijks terrein voor de op leven en dood gespeelde wedstrijden tussen "tuindorp" en "Heezerweg". Nadat de kerk er kwam was het dagelijks op het kerkplein te doen, dat in die tijd altijd autovrij was. Ik ben destijds van de lagere school in de Le Sage ten Broecklaan naar de 5e klas van de nieuwgebouwde Fatimaschool gegaan. Als ik door Stratum kom, rij ik nog af en toe door die oude omgeving, om te kijken hoe het er nu uitziet.

Hallo Erik. Wij kennen elkaar niet persoonlijk, maar Jeroen was mijn eerste echte vriendje. Hij zat op de HBS van het GLE en ik op de MMS. We leerden elkaar kennen door de jaarlijkse toneeluitvoering tijdens de repetities. Hij drumde daarbij. Ik geloof dat we twee jaar "verkering" hebben gehad. Ik heb het uitgemaakt omdat ik na mijn eindexamen naar de Nutskweekschool ging (rare reden hè?). Ik heb hem daarna nog een paar keer gezien en ben op de receptie van zijn bruiloft met José geweest. Daarna ben ik ook getrouwd en heb ik hem nog één keer gezien toen hij bij mijn ouders in de Piuslaan langskwam en ik er ook net was. Zijn dochtertje had hij bij zich. Ik ben uiteindelijk ruim 11 jaar in het buitenland werkzaam geweest en pas toen we alweer een hele tijd terug waren in Nederland, heb ik zijn naam opgezocht op Hyves en FB. Ik heb toen (februari 2011) geen contact opgenomen omdat ik weinig tijd had en toen ik het later dat jaar wilde doen, las ik tot mijn schrik dat hij was overleden in april van dat jaar. Dat vind ik nog steeds heel erg, want ik had hem graag nog eens gesproken over hoe zijn leven was verlopen. Zo zie je maar dat je niet moet uitstellen wat je van plan bent. Ik wilde mijn verhaal even kwijt, vandaar deze reactie.

Hallo Marijke. Jeroen is inderdaad, helaas op 64-jarige leeftijd, overleden in april 2011, ruim een jaar na zijn echtgenote Ine. Omdat Jeroen acht jaar jonger was dan ik, herinner ik me alles van hem binnen ons gezin in de tijd dat we nog thuis woonden (tot halverwege de zestiger jaren). Van zijn vrienden- en kennissenkring weet ik heel weinig, omdat die van hem qua leeftijd te veel verschilde met de mijne. Op mijn huidige leeftijd vallen alle leeftijdsverschillen helemaal weg en verkeer ik veel in kringen met mensen van alle leeftijden boven de 60 jaar. Enkele keren per jaar kom ik nog steeds mensen tegen die Jeroen kenden, waarna het gesprek over hem gaat. Omdat het altijd positief is, houd ik daar steeds prettige herinneringen aan over. Het leven is eindig en soms stopt het (veel) te vroeg, maar prettige herinneringen vergoeden heel veel.