In januari 1959 lag hier nog het Bels lijntje. Ik werkte toen bij Pilips Waalre aan de nieuwbouw en ging dagelijks op de fiets naar het werk. De kortste weg was langs het spoor, dat was wel verboden maar toch was het de kortste weg. Langs het spoor lag een met sintels verhard paadje, waarlangs dagelijks een employé van de NS fietste om de lijn te "schouwen". Geen probleem dus maar.... bij de Dommel veranderde dit paadje in een bruggetje van nog geen halve meter breed. Dat bruggetje had geen leuningen en bestond uit stalen "traanplaten". Iedere dag nam ik deze hindernis, stuur recht, blik en verstand op oneindig. Gelukkig bereikte ik steeds de overkant maar nu, bijna 50 jaar later, komt het toch weer boven nu ik de foto zie van deze riante brug.

Als kleine jongens hebben wij daar veel gespeeld en we gebruikten altijd de spoorbrug om in Woldere naar de bossen te gaan. Zo ongeveer het toppunt van heldendom was om onder de ijzeren bedekkingsplaten op de constructie te gaan zitten als er een trein voorbij kwam. Het lawaai was oorverdovend daar kan geen disco tegenop.