In 1939 was hier op Kleine Berg 69 de kruidenierswinkel van Anton Pijnenburg gevestigd. Later betrok de firma Baijens er een verfwinkel, naast de drogisterij. Daarnaast op 71 woonde de familie Verschueren-Baijens en op 73 de familie Kosterman-Baijens. Daarnaast zie je een poortje als achterom van 71. Op 75 woonde voor de oorlog in het bovenhuis de familie Hartogs en in de oorlog de fam. Geubel. Op 77 benedenhuis woonde de familie Versantvoort met twee ongehuwde dochters. Daarnaast lag hun achterompoortje.

Leuk die oude foto. Volgens mij is dat mijn moeder die aan het vegen is en staat de fiets van mijn vader bij de stoeprand. Wij hebben daar gewoond tot jan. 1958 en zijn toen verhuisd naar de Rivierstraat 29. Mijn ouders hebben daar nog een kruidenierswinkel gehad tot 1977. Voorheen was het inderdaad Anton Pijnenburg en het is later een Végé-winkel van ons geweest. Ik ken de fam. Baijens heel goed. De zussen Jet en Lisette zijn nog bruidsmeisje geweest bij het huwelijk van mijn ouders.

Volgens mij is het versiering. Mijn buurman beplakt nog elk jaar met Kerstmis zijn ramen op die manier.

Elly, als dit een foto van 1939 is, wat zijn die banden in ruitvorm op de ramen? Ik dacht dat in de oorlog alle winkeliers dat wel deden voor het beschermen van de mensen tegen glasschade. Ik kan het niemand meer vragen en vond het leuk jouw naam hier te treffen en het aan jou te vragen. Ik heb nog contact met Lisette.

Goed gezien Lies, de foto is uit de oorlogsjaren. En dan denk ik na 1942 na het eerste bombardement, toen de mensen overgingen tot raam beplakken. Zie ook de witte band op de lantaarnpaal.

In de oorlog had ik een pasje om me na 20.00 uur op straat te mogen begeven. Ik had eens tot 24.00 uur dienst bij de telefoondienst en ik zag voor het pand van Bannenberg bij die lantaarnpaal (zonder witte band) dat iemand recht met zijn gezicht er tegen op liep. Ik heb 'm meteen naar dokter Van der Cingel gebracht. Neus gebroken en doorverwezen naar het ziekenhuis. Het grappige was in die tijd dat mijn vader in de deuropening ging staan in zijn witte overhemd en ik hem in de verte al kon zien als enige lichtpuntje. Ik droeg trouwens een blauw lantaarn/lampje als verlichting, indien nodig.

Die plakbanden op de ramen zijn aan het begin van de oorlog geplakt. Mijn zus Daatje en ik zaten in Oisterwijk op kostschool en zijn op die dag teruggehaald naar Eindhoven door agent Gijs Mosterd in vaders Ford. Met ons kwamen Netty van Gestel en Ria en Diny van Rooy mee terug.

Dat van die plakbanden, daar weet ik niets van, want dat was voor mijn tijd daar ik in 1947 geboren ben. Ik heb er mijn ouders nooit iets over horen zeggen.

De gewone stervelingen waren zich in den beginne helemaal niet bewust  van hetgeen hun te wachten stond. Bijvoorbeeld toen de vliegende bom op de Kruisstraat neerkwam in de nabijheid van de Gildelaan, lagen tot in de Van Kinsbergenstraat alle ruiten eruit. Pas toen er enkele bommen waren gevallen en diverse ruiten aan diggelen gingen, zagen ze wat die rondvliegende scherven konden aanrichten. Om alles dan een klein beetje bijeen te houden verzonnen de mensen deze oplossing.

De vliegende bom in de Kruisstraat was van een veel latere datum. Daardoor is o.a. de heer Verhaden, accountant in de Tramstraat, overleden.

Dit is het uitzicht dat ik vanuit ons huis op no. 56 had. Nou niet precies, wij woonden er meer recht tegenover. Ik was een echt straatkind en kwam vaak in de winkel van Baijens en ook achter in de werkplaats. Ik bleef soms wel een uur in de winkel rondhangen terwijl Theo de klanten hielp, hij had er lol in mij 'katholiek' te maken, niet echt, maar meer voor de grap omdat wij protestant waren. Af en toe pakte hij mij bij mijn, hoofd drukte zijn handen tegen mijn oren en zei dan "Hedde gij ons lieve heer wel eens gezien?" Ik zei dan nee en dan tilde hij me zo op. Dat deed best pijn. Ook ging een van de jongens wel eens op het toilet zitten om mij de stem van god te laten horen. Ik kan me ook nog goed het huwelijk van Jet in 1950 herinneren, zij was toen 25. Lisette heb ik ook wel gekend, maar minder dan de jongens en hun ouders. Harrie had een 'verbod' van mijn vader gekregen om nog sigaren te roken, hij vertrouwde me toe dat hij stiekem nog wel drie sigaren per dag rookte. Jaren later bleek dat mijn vader dat wel wist, maar, zei hij, dat is veel minder dan de tien die hij voorheen rookte. Moeder Baijens herinner ik me als een lieve goedlachse vrouw. De tijd kort na de bevrijding was misschien wel de mooiste uit mijn jonge jaren. De straat was van de kinderen en er werden veel activiteiten georganiseerd. Elke week was er wel een optocht van de vele muziekkorpsen die je toen had. Van het bestaan van Elly Pijnenburg had ik geen idee, ik was 7 toen ze geboren werd, maar het is me helemaal ontgaan. In 1948, bij de troonswisseling hebben de Baijens en de Verschuerens veel werk gemaakt van de versiering van hun huizen. Ik moet ook nog een fotootje van een andere feestelijke gebeurtenis hebben, nl. de thuiskomst van een van de jongens Verschueren uit Indonesië waarop o.a. de Pijnenburgs, Theo Baijens en Toontje de Rooy staan en verder nog een hoop buurtgenoten staande voor de versierde gevels. Ik vrees dat ik hem kwijt ben. Als iemand hem nog heeft, houd ik me aanbevolen.

Paul, ben jij een zoon van dokter Van der Cingel? Dat was onze huisarts en heb jij dan nog zussen? Die kwamen met mij spelen toen ik klein was.

Ja Elly, dat ben ik. Ik had een zusje, geb. in 1943. Zij speelde veel met de meisjes van dokter Reisma die om de hoek in de Prins Hendrikstaat woonden. Misschien heb je die toen aangezien voor zusjes van mijn zus Hannie. Ik had ook nog een 2 jaar oudere broer.

Het plakband op vooral de grotere ruiten was om te voorkomen dat bij een onploffing het glas naar buiten viel. Het plakband werd aan de buitenzijde aangebracht.

Ja, dokter Reisma was onze latere huisarts. Dat kwam omdat toen ik 2 was jouw vader niet had geconstateerd dat ik een blindedarmontsteking had en toen moesten mijn ouders van het ziekenhuis een andere huisarts nemen. Dat ging mijn moeder wel aan het hart daar jouw ouders en mijn ouders goed bevriend waren. Maar jouw zus heeft dan wel met mij gespeeld en misschien ook die dokter Reisma, maar dat weet ik niet meer.

Hoi Elly, wellicht dat je nog wel foto's hebt van de Rivierstraat en/of van jullie winkel daar. Vanzelfsprekend kwamen wij daar heel vaak, daar wij op nummer 10 woonden. Wij hebben elkaar na vele jaren weer eens ontmoet op een reünie in het Rozenknopje, maar ons Emmy zal je veel beter kennen.

Hallo Giovanni, nee wij hebben geen foto's van de Rivierstraat en/of van de winkel. Ik heb het ook aan ons Marion gevraagd en die zou op zolder nakijken of er iets tussen de oude foto's van ons thuis bijzit.

Elly, daar ging het ziekenhuis niet over, er bestond in die tijd nog de zogenaamde vrije artsenkeuze, mijn vader had dan ook patiënten in elk stadsdeel. Gelukkig heeft die verkeerde diagnose van mijn vader geen fatale gevolgen gehad. In medische kringen bestaat de uitdrukking dat elke dokter wel een klein kerkhofje heeft. Op de winkelruit van jouw ouders stond Comestibles en Fijne Vleeschwaren. Wat fijne vleeswaren waren begreep ik wel, maar comestibles? Geen idee, Nu weet ik dat het Frans is voor levensmiddelen. Bij foto 17443 heb ik over het gebruik van Franse woorden het e.e.a. verteld.