In een deel van dit huis woonde in de vijftiger jaren van de vorige eeuw Hanna Koot. Zij was weduwe en de moeder van de werkmeester van de Philips-bedrijfsschool (JNO): Kees Herijgers.

Ik heb een foutje gemaakt. Mijn opa Wilhelmus (Hem) Verbeek is ergens rond 1967 overleden. Aan de andere kant van de Kortenaerstraat stond toen nog een boerderij en als je de Kronehoefstraat overstak had je daar het Zwarte pad.

Als je van de Kortenaerstraat de Kronehoefstraat overstak, lag daar een pad verhard met sintels. Dit was het Zwarte pad. Na enkele bochten mondde dit pad uit in de Frankrijkstraat tegenover de verlichtingszaak van Van Vlerken.

Van eind 60er jaren (na afbraak van de Brugstraat waar ze voorheen woonden) tot 1980 heeft op nummer 4B van de Van Brakelstraat mijn grootoma en opa gewoond (Brekelmans & Vervoort). Lex de Turck heeft voor zover ik weet tot 93-94 in het witte pand gewoond op de Kortenaerstraat.

Het hele witte pand zowel aan de Van Brakelstraat als aan de Kortenaerstraat is één woning en mede daarom is het ook zo'n prachtig pand. Toen mijn zus het verbouwde was de deur aan de Kortenaerstraat de ingang van het café, een relatief smalle pijp van een metertje of dertig bij zeven. Het oude woonhuis van Hem Verbeek werd grondig verbouwd maar behield wel de oorspronkelijke omvang. Zo verdween d'n opkamer (waar ik nog veel geslapen heb) en werd gelijkvloers gemaakt en bij de woonkamer getrokken. De grote kelder onder de opkamer verdween en de wc die buiten aan het huis geplakt zat werd natuurlijk een chic toilet binnen de woning. Overigens kan ik me nog goed herinneren dat als ik als klein menneke bleef slapen het altijd verrekte koud was. En omdat ze vruger bij ons opa ook niks hadden lagen er altijd jassen op bed! Hoe kouwer het wier hoe meer jassen er op het bed lagen. Ik vond dat maar niks hoor. "Moete nog unne jas bij hebbe jonge?", vroeg ons tante Mien altijd. Ook vergeet ik nooit meer het klokkenspel van de Petruskerk, het enige geluid dat je 's nachts hoorde samen met het getrippel van de muizen.

Mijn neef Lex de Turck, ooit Ned. Kampioen wheeleren (= rolstoelracen), heeft inderdaad, samen met zijn vrouw Bertha en hond Zwabber, in dit witte pand gewoond. Vraag me niet tot wanneer, ze wonen nu alweer jaren in de Schoolstraat.

Prachtig, jullie reacties. Ik heet Paul van den Boomen. Als kind van Jan van den Boomen en Tony van de Laar-Verbeek heb ik hier acht van mijn mooiste jaren in het witte huis gewoond. Het raam boven, wat uitsteekt, was mijn slaapkamer. Mijn broer en mijn zus sliepen links achter, mijn ouders rechts naast het gesloten rolluik. Die kamer was verbonden met de badkamer. Vroeger was het huis van mijn overgrootvader Hem Verbeek, daarna van Mien Verbeek, de liefste tante die je kunt bedenken. Toen werd het van mijn ouders, die het prachtig verbouwd hebben. Daarna is het pand verkocht aan de fam. Roordink, een Volvo-garage. Die heeft het verkocht aan de Turk en tot vandaag is het pand van vishandel Mentie van Bakel. Als kind vond ik alles wat in dit huis gebeurde heel indrukwekkend. De hele familie kwam er altijd een kumpke koffie drinken. Ja, het opkamertje dat weet ik nog en het buitentoilet ook. Het zwarte plastic tegen het dakbeschot flapperde als het waaide, als kind was ik daar bang van. Dan had je de kelder met een raampje met de kijk naar de achterpoort. Aan de overkant woonde fam d'n Oper, waar we tietjes gingen kopen [eitjes]. En slagerij Van Heeswijk op de hoek. De Schel, een klein winkeltje in de Trompstraat en het Végé winkeltje op het Vredespleintje. Mooie herinneringen. De Sint kwam vroeger met een koets bij ons thuis of een geestelijke kwam zondags lang de deur en we kregen plaatjes met afbeeldingen van het katholieke geloof. De klokken van de St. Petruskerk staan echt gegrift in mijn geheugen en ik denk in het geheugen van heel Woensel. Ook nu leeft nog iedereen met het geluid van de klokken, het geluid van mooie en slechte tijden en de uren die passeren. Een kerk die ook mede gebouwd is door mijn overgrootvader Hem Verbeek. Hij heeft zelfs de naam van mijn overgrootmoeder in de punt van de toren gekerfd, maar ook zijn rust gevonden samen met mijn overgroot moeder en dochter Mien Verbeek, altijd goed gemutst en iedereen was er welkom. Dan had je nog mijn oma Paula Verbeek, die vroeger nog een hoedenwinkel had, maar ook heel haar leven op de markt heeft gestaan. En mijn moeder Tony van de Laar, die altijd voor iedereen klaar stond en waor ge altijd un kumpke koffie kon drinken en oe hartje kon leegmaken. Zij rusten daar en met hen veel mooie herinneringen. Bedankt voor alles.