Op Narcisstraat 6 zat de bakkerij van Numeijer, waarvan dochter Annie hier op de foto staat. Op de hoek met de Leenderweg zat De Gruyter.

Datum: 04-11-2010

Naam: Seb Bakermans  

Zat daarnaast niet een winkeltje waar je van die dubbele sokjeijsjes kon kopen? Of zat die op de hoek aan het Bloemenplein? Ik praat over ongeveer 1965 en was toen 7 jaar.
Mijn oma woonde aan de Leostraat op nummer 24, maar het Bloemenplein was mijn speelterrein. Ik moest daar bij de bakker wel eens brood halen van mijn oma en heel vaak mocht ik dan meteen een ijsje gaan halen. Ik weet nog dat de zoon van de bakker, waarschijnlijk dus een broer van Annie, heel vroeg gestorven is aan leukemie. Ik lag, toen ik 13 was, een goeie anderhalve week naast hem in het St. Josefziekenhuis aan de Aalsterweg. Hij was iets ouder dan ik, ik denk 18 of zo. Mijn oma herkende hem bij een bezoek aan mij. Ik hoorde wat maanden later van mijn oma dat hij gestorven was. Dat maakte veel indruk op me. Ik heb op het Bloemenplein in mijn vroege jeugd een leuke tijd gehad, veel herinneringen ook. Ik heb nog ooit gezien dat er een café in de bakkerszaak is gekomen, klopt dat? In ieder geval leuk om deze bakkerswinkel weer te zien.

Datum: 25-01-2012

Naam: Peter Bok  

Beste Seb, wat je zegt klopt voor een groot gedeelte. Bakker Numeijer was inmiddels vervangen door Bakker Bruinius en die had drie kinderen, Peter, Dikkie en Charlotte. Het was een gezellige tijd en het bakkerswinkeltje liep goed. Het was hard werken voor de bakker. Wij hielpen destijds als er gebak weggebracht moest worden door op de fiets bestellingen weg te brengen. Met een houten doos moest je dan op de hand de gebakjes naar de klanten brengen. Ik kan je verzekeren nu ik erover schrijf voel ik mijn armen nog. Maar even terugkomend op jouw verhaal, de jongen die bij jou in het ziekenhuis heeft gelegen was volgens mij Dikkie, de tweede uit het gezin, en die is inderdaad vroeg gestorven aan kanker. Nu hebben we 2,5 jaar geleden ook Peter, de oudste, begraven. De ouders zijn inmiddels ook overleden en de enige is nu nog Charlotte. Naast de bakker zat een kaaswinkeltje waar, nadat de kaas op was, een aantal café's hebben gezeten. De bekendste was de ZoefZoef-bar, waar Harry Bogers de kastelein was. Ik heb daarover nog een goed gevoel omdat we regelmatig met het zaalvoetbalteam van het café naar wedstrijden zijn wezen kijken en als er dan gewonnen was dan was het meestal groot feest in de kroeg aan de Narcisstraat. Op de hoek heeft heel lang de winkel van 'De Gruyter' gezeten, waar toen wij klein waren rond de jaren '60 altijd boodschappen werden gedaan. Wij mochten elke week de grote vrachtwagen mee lossen en dat gebeurde in de Narcisstraat via het luik dat je ziet achter de dochter van Numeijer. De spullen werden via een glijgoot onder de winkel opgeslagen. Het was elke keer weer een genot om zelf ook via die glijgoot naar beneden te worden getransporteerd. Bij De Gruyter was het altijd de leuze: 'en tien procent en betere waar, alleen de Gruyter'. Met de 10 procent werd bedoeld dat je van je gulden altijd een dubbeltje terugkreeg. Je moest dan je kassabonnen bewaren en die werden dan op een bepaalde tijd ingeleverd waar dan de medewerksters een heel karwei aan hadden want die bonnen moesten dan met een telmachientje opgeteld worden. Meestal duurde dat wel een half uur per klant. Daarna kreeg je 10% van het getelde geld retour en werd daar weer meestal weer boodschappen van gedaan. Wij woonde van 1945 tot ongeveer 2000 op de Leenderweg 118, vlak naast de juwelier Hageman. De familie Van de Wiel woonde in het, voor ons, grote huis en de heer Van de Wiel was de juwelier in dienst van Hageman.
Ik kan nog wel meer vertellen over deze tijd maar dit  verhaal geeft in ieder geval meer duidelijkheid over hetgeen jij ingebracht hebt.

Datum: 23-08-2013

Naam: Marianne v.d. Dungen- van Kemenade  

Op de lagere school is Charlotte mijn beste vriendin geweest. Rond 2009 ben ik haar per toeval tegengekomen. Al een paar jaar probeer ik erachter te komen waar ze woont. Ze moet vlak na 2010 verhuisd zijn. Kan iemand mij helpen?.
<<< Marianne, om je te kunnen bereiken moet je nog even je e-mailadres doorgeven. (Red.) >>>

Datum: 11-09-2013

Naam: Marianne van den Dungen - van Kemenade  

Graag info over Charlotte Bruinius.
<<< Marianne, wij hebben haar adres maar geven dat alleen door via je e-mailadres. Wat jij doorgeeft is niet juist. (Red.) >>>

Datum: 11-09-2013

Naam: Gerard Strijards  

Over bakkerij Bruinius en het gezin Bruinius schreef ik al eerder op deze site. Ik was bevriend met Peter Bruinius, op de middelbare school en daarna toen hij Duits ging studeren en ik rechten. Peter kreeg al spoedig na het overlijden van Dikkie, waarover hierboven sprake is, dezelfde symptomen als zijn broer. Ook hij leed aan een ziekte waarvan de prognose infaust was. Destijds tenminste, ik weet niet of dat nu nog zo is. Ik spreek van 1972. Dat perspectief legde natuurlijk wel een doem op zijn bestaan. Maar Peter verdroeg het manmoedig. Hij was fan en supporter van de voetbalclub Eindhoven, waar hij ook de pupillen trainde, door wie hij op handen gedragen werd. Hij schakelde over op de studie Duits voor de akte Middelbaar Onderwijs I en II en werd een gezien en populair didacticus op de middelbare scholen. Maar hij was ook een prettige leerling op het gymnasium, met veel omgevingsbewustzijn, dat bleek wel op de uitstapjes of retraites die de leraren op touw zetten: Peter was, hoewel nooit uitbundig, toch een lichtend middelpunt in de groep. Ik kwam met de feestdagen veel bij Peter langs, eerst in de bovenwoning aan de Narcisstraat en later aan de Sint Claralaan waarheen het gezin verhuisde. We hadden niet heel veel gemeen. Daarom vond ik het opmerkelijk dat hij de contacten toch nog wel op prijs bleef stellen. Ik weet niets van voetballen en de muziek van Elvis kon mij evenmin bekoren. Maar ik vond de manmoedigheid waarmee zijn ouders en Peter zelf zich door het leven sloegen voorbeeldloos. Al kun je de dreiging van een voortijdige dood nooit in je leven integreren.