Op deze school ben ik heel ongelukkig geweest. Toch heb ik er twee goede dingen aan over gehouden; Ik ben nog steeds bevriend met Jan van Moorsel, godsdienstleraar en Hans de Ponti, mijn tekenleraar. Van Moorsel heeft ervoor gezorgd dat ik na de derde naar de kunstacademie in Den Bosch mocht. Eigenlijk had ik er mijn diploma voor nodig. Maar Van Moorsel is ze daar toen even gaan zeggen 'dat Rembrandt ook geen MMS-diploma nodig had om te kunnen schilderen'. Vervolgens ben ik een gelukkig mens geworden.

Dat Anneke een gelukkig mens is geworden kan ik me voorstellen. Ze is niet de eerste de beste kunstenares. Anneke heeft prachtige werken gemaakt en geëxposeerd over de hele wereld. We kunnen hier spreken van een "bekende" Eindhovense! Dat Anneke zich niet thuis heeft gevoeld op deze school, kan ik me voorstellen, maar toch was het een leuke school.

In tegenstelling tot Marijke kan ik me juist niet zo goed voorstellen dat er iemand heel ongelukkig kon zijn op dit van der Puttlyceum. In mijn schooltijd daar, in eerste helft van de sixties, ben ik althans geen ongelukkige leerlingen tegengekomen. Ik heb er, net als in de tijdelijke behuizingen aan de Robbenstraat/Hermelijnstraat, van wat toen nog Van der Puttcollege heette, hele fijne schooljaren gehad en er ook nog eens veel opgestoken, op allerlei gebied.