Het uitzonderlijke van het geval van de brand van de Sint Trudo-kerk te Strijp was, dat de Philipsbedrijfsbrandweer méér strafvorderlijke bevoegdheden bezat dan de gemeentelijke brandweer, die maar over een klein aantal personen beschikte dat de bevoegdheid van hulp-officier van justitie bezat. Meestal ligt dat juist precies andersom. De bedrijfsbrandweer vatte al aanstonds een verdenking op tegen de parochieherder Werners, toen deze de feiten en omstandigheden opgaf waaronder deze op de hoogte was geraakt van de brand in het kerkschip, te weten, naar zijn primaire opgave, een kortsluiting in het elektrisch motoriek van de orgelaandrijving die elektropneumatisch was. De bedrijfsbrandweer formuleerde meteen een groot aantal vragen, die de geestelijke niet aanstonds behoorlijk kon beantwoorden, zoals de kwestie waarom de stoppen in de verdelingskast dan niet dóórgeslagen bleken. Verder: hoe was de pastoor, gezeten in zijn suite in de deftige pastorie aan de Strijpsestraat meteen in staat geweest om deze oorzaak technisch te detecteren? Was hij terstond de moeilijk gangbare wenteltrap naar het koorbalkon opgerend achter in de westgevel van het schip en welke verschijnselen hadden hem daartoe dan aanleiding gegeven? De pastoor, in gramme verontwaardiging ontstoken, had bulderend bescheid gegeven dat hij met de verschuldigde eerbied wilde worden bejegend, óók door lieden, bekleed met de kentekenen van hem niet aanstonds duidelijk gezag. De brandweercommandant, van protestantsen huize, gaf te kennen dat hij iedereen verhoorde wanneer zulks nodig was in verband met een verdenking van brandstichting ex artikel 157 van het Wetboek van Strafrecht, zwartrok of niet, en dat hij verder doende was met waarheidsvinding tegen iedereen die feitelijk een verdenking rechtvaardigde in strafvorderlijke zin. Het was op dit moment dat de pastoor zich telefonisch wendde tot de bisschoppelijke curie te Den Bosch, want er ging iets helemaal mis, zo had hij het gevoel. De bisschop was niet aanwezig in verband met een kerkwijding elders. De gemeentelijke brandweer, wetend dat de burgemeester wél rooms was en hoofd plaatselijke politie, deed toen tijdelijk een schorsing in de onderzoekingen plaatsvinden en vermoedelijk heeft dat de pastoor gered van voorlopige hechtenis. Zie verder het relaas van de heer Snellen, waarheen deze site verwijst.

Hoe je het ook draait of keert, ze komen er altijd weer mee weg. Echt onbegrijpelijk, alles wordt toegedekt met de mantel der liefde.

De animositeit tussen protestant en katholiek is gelukkig grotendeels verdwenen (niet dat de mens nu lijdt onder een gebrek aan argumenten om elkaar voor rotte vis uit te maken). De Nederlanden, die tot en met het eerste kwart van de 19e eeuw redelijk verenigd waren, kwamen tot een scheuring. Het dominante protestantse noorden had de katholieken in een ondergeschikte positie gemanoeuvreerd, ze hadden b.v. de kerken van de katholieken geconfisqueerd en voor allerlei ambten katholieken uitgesloten. Toen in Brussel een opstand begon tegen die noordelijke overheersing, wist het noorden niets beters te doen dan die opstand militair te onderdrukken. Dat mislukte jammerlijk en België was geboren. Het enige dat de noorderlingen wisten te bereiken, was een bufferzone te behouden ten zuiden van de grote rivieren. Daar werd van Bergen op Zoom tot Venlo een militaire verdedigingslinie gebouwd, waarvan vandaag nog de restanten zichtbaar zijn; een hele reeks militaire steunpunten, veelal in de vorm van kazernes. Ook bestuurlijk werden er maatregelen genomen, de plaatselijke overheid kwam in handen van protestanten. En de katholieken kregen na een tijdje hun kerken terug en de protestantse invloed verdween van lieverlee. De protestanten werden een kleine minderheid en dat wilde de clerus graag zo houden; Philips werd aanvankelijk door een deel van de katholieke geestelijkheid als een gevaar gezien en het stichten van niet-katholieke scholen werd lang tegengewerkt.