Ik stond er ook bij en zie nog helder voor me de aaneengeknoopte lakens die uit de ramen hingen. Dat blijft je je hele leven bij.

Mijn baas, indertijd, een Fransman van Philips' Bobigny is toen bijna letterlijk in een nacht spierwit van haar geworden. Toen ik kort daarna in Parijs in hotel zat heb ik de vluchtwegen zeer goed bestudeerd.

Je weet niet wat je overkomt als je 's-morgens nietsvermoedend naar je loketwerk gaat op het postkantoor en de overbuurman staat in lichterlaaie.
In ons postgebouw wemelde het van zorgverleners en slachtoffers van die rampzalige brand. Mensen in pyjama's en ochtendjassen of in de haast bij elkaar gegraaide kleding. EHBO-ers, redders en brandweerlieden van de BZB-ploeg van PTT Post zijn met hun ladders, touwen en motorbrandspuit de hele dag ondersteunend in touw geweest om te redden wat er te redden viel. Helaas was dat niet veel. In de dagen en weken daarna bleef de trieste aanblik van wat eens een prestigieus hotel was. Met zijn mooie lichtreclame van een vollopend bierglas: Heineken, het meest getapt! Ja, en die aan elkaar geknoopte lakens. Zoals Marijke het hierboven al zei: het blijft je je hele leven bij.

Ik woonde dicht bij de brand van het Seepaerd en was er gelijk met de brandweer. Het was al zeer snel een uitslaande brand, waaraan ik de slechtste herinneringen heb, in het midden van de stad in het moderne Eindhoven 11 doden ....Treurig treurig onbegrijpelijk. Na deze brand heb ik behalve alle gewone voorzorgen bovendien bij het logeren in een hotel een touw meegenomen van 25 meter in een speciale tas. Ik herinner me verschillende hotelbranden o.a. die waar mevrouw van Boxtel uit de Herm, Boexstraat invalide raakte in Scandinavië waar verschillende doden vielen.

De mensen die bij de brand alles kwijt waren geraakt kwamen bij Peek en Cloppenburg binnen (waar ik werkte op de administratie) alleen met eventuele nachtgoed aan. Ze werden van onder tot boven helemaal aangekleed op rekening uiteraard van het Hotel.

Met 't Silveren Seepaerd verdween voor mijn ouders en zeer vele Eindhovenaren hét ontmoetingspunt en helaas dat is nooit maar dan ook nooit teruggekomen in welke vorm dan ook. Iedereen heeft geprobeerd er iets van te maken maar het is nooit gelukt. De Volders, de Meijerijse en veel ander volk was dakloos geworden, een verbrand tehuis wat nooit meer is opgebouwd.

Ook ik heb de vreselijke beelden aan deze brand van nabij meegemaakt. Mijn vader was voogd van iemand die in detentie zat. Hij moest de eerste trein richting Rotterdam hebben. Ik heb hem s'morgens ruim voor die tijd naar het station gebracht met mijn Dafje. Toen ik er aankwam was er nog niets door politie afgesloten. De hulpdiensen waren wel duidelijk hoorbaar onderweg.

Ik was er zelf toen nog niet, maar mijn moeder heeft het ook van dichtbij meegemaakt en van alle heftige dingen is dit toch wel een van de meest bijgebleven momenten geweest voor haar.

Mijn oom heeft nog een paar geschrompelde wijnflessen van na de brand weten te bemachtigen. Tastbare herinnering van een vreselijke nacht voor Eindhoven !