Strijp.......
Lest ston ik in mun eige zumar wa te kijke,
erges op ut huukske van de Botenlaan,
nor al die schon nej huize op un rijke,
die dor nou alwir un enkelt jaore staan.
De vruuger botebuurt, un hul stuk van mun leve,
't Auw is ammel weg, niks stot ur nog.
Alleen herinneringe zèn me bijgebleve
an wor ik jaore trug zu gère wone mog.....
Gelijk veranderd zèn de pleintjes en de straote,
wor ik geknikkerd heb en meske heb gepikt.
En op de plek, wor ik mun vliegers op ging laote,
dor he'n ze nou de wonningbouw "schon opgekrikt."
Ik keek us rond en zaag neij huize en neij wege,
De neije tijd vermorzelde de ouw buurt van weleer.
Ik wittut wel, ut hurt zo, en dur is ok niks op tege,
mar ut duu toch af en toe nog wel un bietje zeer.
En ik docht ok ; "Hoe zo'n ze in dees buurt nou leve ?
He'n ze diep in d'r hart nog iet bewaard
van die toch wa aparte sfeer; istur nog iet gebleve
van die gemoedeluke, vriendeluke Strijpsen aard ?
Diejen aord van ; wel un bietje bij mekare blijve...
Die durpsen inslag, wor ge aalt' op rekene kont.
Zu hul krek kan ik ut nou nie umschrijve,
mar ik ken ut goed, ik heb er zelf jaorelang gewond.
Meschien is 't in dizzen tijd wel hullemol verlope,
verdwene mi ut verrijze van de nejen bouw.
Meschien is 't nie mir van "De vurdeur stao aalt' ope"
en; " vat un bekse koffie, same mi de vrouw.."
Zu docht ik in mun eige, tot - alwir 'nen tijd geleje -
ik hul de buurt, niks veraanderd, dus hul erg vertrouwd,
vur un fist in 't Kreienest zaag angetreje.
Un fist da dur de Strijpse Kraaiers wier gebouwd.
En ik zag de buurt dor nogus auwerwets geniete,
en lache, borrele en buurte mi't ouw stel,
en net as vruuger nogus mi mekaar de vloer op schiete,
op de meeslepende meziek van onze eigeste kapel.
En toen ik op ut leste van dun aovend onder andere
"Wij Strijpse Kraaiers " heurde zinge, krek zuas da moet,
wis ik ; "Dieje Strijpsen aard zal noit verandere.
Nee, Strijp blijft Strijp, da zit wel goed....."
