Eckartseweg vlak bij de ingang van het kerkhof. Vergelijk met foto 3305. Rechts is boven de huizen nog een stukje van de O.L. Vrouw van Altijddurende Bijstandkerk.

Hans, ik zat van 1953-1958 op het Joris. Toen was Van den Donk met zijn meisjes al weg, maar ik kan mij niets meer van een kerkhofvaart herinneren. Was dat dan beperkt tot het Catharinalyceum?

Dit is de Eckartseweg. Links heb je het kerkhof de Oude Toren.

Niet links, maar rechts van de foto (hier niet zichtbaar) is het kerkhof.

Ik kan me het nog echt goed herinneren vond het ook wel indrukwekkend.
Moest van mijn ouders ook me rustig houden.

De heer in de lange geklede licht getailleerde jas, donkerblauw van kleur, is dr Harrie Weijtens. Hij heeft hier een bril op met dik montuur en kijkt bestraffend in de richting van de afknippende fotograaf, vermoedelijk omdat hij diens optreden ongepast vond tijdens deze herdenkingstocht. Weijtens gaf Nederlands op HBS en gymnasium op een zorgvuldige, talmende en wat breekbare wijze. Hij was in de dertiger jaren gepromoveerd aan de toen nog jonge roomsch-katholieke Universiteit Nijmegen onder patronage van Carolus Magnus, de grote katholieke West-Europese Keizer, gezalfd in 800 in de kerstnacht. De dissertatie droeg als titel "Christus, Onze tijdgenoot" en was gewijd aan de per periode wisselende beeldvorming van Christus als symptoom van de typische tijdgeest. Natuurlijk werd Weijtens door de leerlingen voorzien van een bijnaam: "Slappe Harrie". Hij was met hart en ziel verslingerd aan de HBS, de Hoge Burgerschool. Hij was voorzitter van veel vrome jongelingsverenigingen en oud-baas van de roomsch-katholieke voortrekkers. Maar hij was ook lid van het Eindhovensch Academisch Genootschap en de stichting "Ex Oriënte Lux" aan de Parklaan. Zijn noodlot was dat hij geconfronteerd werd met de roerige, wat opstandige revoltejaren 1966-1972. De leerlingen gingen lange haren dragen, bloemetjeshemden en ribfluwelen broeken en de eerste heroïne werd gedeald op de troittoirs rondom de schoolcomplexen aan de deftige Elzentlaan. Soms gingen ze zelfs biertjes drinken in "De Stadsherberg" aan de Paradijslaan en kwamen aangeschoten terug in de lessen, als ze een pauze-uur hadden gehad. Daar was Weijtens niet tegen opgewassen. Daaraan kon hij ook niet wennen, al hadden andere leraars best methodes om dergelijke stoere binken flink verbaal op hun nummer te zetten, zoals de leraar Duits, drs Stoffers. Die zette zo'n lummel dan op het klassepodium, volledig in zijn hemd. Daaraan was Weijtens niet toe. Dat kon hij niet opbrengen. Hij leed helaas in die jaren aan kanker, die met zware chemokuren toch niet adequaat bestreden kon worden. De leerlingen wisten dat wel. Maar de jeugd was en is genadeloos. Weijtens had dus te kampen met rumoerige klassen. Vooral de meiden die ook nog eens in het zelfde klasselokaal kwamen te vertoeven met de jongens en die uittartende minirokken met glanzende nylons om de lange benen plachten te dragen waarop Weijtens dan uitkeek vanaf zijn podiumtafel plachten de neerlandicus behoorlijk van zijn stuk te brengen. Hij was niet de enige. De hormonen gierden dan in de zomer door de klas, want dan waren de dametjes ook van boven schier onbedekt, ook al vond rector G. Knuvelder dat helemaal niet goed. Veel gevoel voor de subtiele ingewikkelde grammatica van het Nederlands was dan ver te zoeken.