De motor of brommer moet behoorlijk op toeren zijn om de decibels te meten. Stationair heeft geen zin, want dan is het geluid miniem. Is dat niet het geval dan zit er een lek in de uitlaat. Hoeveel dB kan ik je helaas niet vertellen.

De Zündapp is de fijnste brommer ooit gemaakt. Ik heb zelf de Zündapp Supercombinette 517 blauw uit 1967 negen jaar gehad. Nieuw gekocht bij de brom- en rijwielzaak Riemersma in 1967 voor 1500 gulden, zo uit de winkel, met een verhoogd stuur en valbeugels. Daarmee ben ik op vakantie geweest naar Italië, over de Gotthardberg heen (dan merk je pas hoe fijn die geforceerde luchtkoeling was) naar het Lago Maggiore en weer terug, zonder een centje pijn. Nooit stukken aan gehad, altijd starten, dit was een perfect machientje, en met die fijne steekassen was het gemakkelijk om een band te lappen. Nu zijn deze brommers goud waard. Ach, had ik hem nog maar.

Volgens mij is de brommer op de foto de KS50, want hij heeft een grotere cilinder erop zitten. En geen koelingkappen. Daarom krijgt hij waarschijnlijk die geluidsmeting. KS50 staat voor 50 cc en dan is het een motor, want de bromfietsen hebben een cilinderinhoud van 49,9 cc.

Zündapp had standaard geforceerde koeling met kappen rond de cilinder of gewone koeling zonder deze kappen. Zonder kappen viel een KS50 of breitwandcilinder op, zeker voor de politie. Ik had er een met geforceerde koeling en dan viel de snellere cilinder niet op. De deksels bij de carburateur (accessoire) waren mooi en verborgen een grotere carburateur. Hele fijne brommer, een jaar lang elke dag van Eindhoven naar Helmond en terug gereden. Had ik hem nog maar...

Die steekassen werkten zo: aan de rechterkant van het frame schroefde je de achterwielas los en die as trok je er helemaal uit. Dan kwam het wiel los en kon je het er zo uitpakken. De ketting bleef gewoon zitten in de kettingkast, daar had je verder niks mee te maken. Nu je het wiel in je hand had, kon je makkelijk de buitenband er af wippen met bandenlichters, die in zo'n reparatiedoosje zitten, en lappen maar. Na de reparatie zette je het wiel weer terug in het frame, en je stak de steekas weer door het frame en wiel en je schroefde hem weer vast (vandaar de naam steekas) en rijden maar. Je hoefde zelfs de ketting niet opnieuw te spannen. Hetzelfde geldt voor het voorwiel. Asje eruit, wiel eruit, band lappen, wiel er weer in, asje er weer in en rijden maar. Zo duurde het lappen van een band ongeveer tien minuten. Wat wil je nog meer? Wat is het leven toch mooi.