Het standbeeld waarnaar hier verwezen wordt kwam niet uit de voortuin bij het Sint Joris-college aan de Elzentlaan. Dát Sint Jorisbeeld werd bij dat college geplaatst ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de schoolgemeenschap en was modern gestyleerd, een suggestie van een ridder die het kwaad -- de draak -- bestrijdt. Dat beeld werd dan ook het logo op het fronti-spice van het toenmalige schoolblad C-Paraat, uitgegeven door het Sint Joris-college. In 1966 werd dat blad "Sinjoor" genoemd, eigenlijk omdat het OMO (de rooms katholieke stichting Ons Middelbaar Onderwijs) de verwijzing naar Sint Joris niet langer acceptabel vond. Paus Pius XII had doen vaststellen dat Sint Joris nooit bestaan had en een legendaire eligie was van een ridderfiguur waarin allerlei menselijke deugden waren samengebracht via volksvertelsels in heel westelijk Europa, vooral op de Balkan. Bij de Slaven. Het beeld dat bij het hoofdgebouw Eikenburg prijkt is speciaal in opdracht van de onderwijscongregatie van de Broeders van Liefde vervaardigd, die hierboven al genoemd wordt door de redactie. Zij koos voor Sint Joris in de oude romantische destijds gangbare uitmonstering omdat het klooster viel onder de wereldlijke jurisdictie van de pastoor van de Sint Jorisparochie te Stratum. Dat moest uitdrukken dat de congregatie zich onderwierp aan de rechtsmacht in sacramentele zaken van die pastoor en dus geen zielzorgerlijke taakstellingen zou ontwikkelen. Dat was noodzakelijk gebleken omdat de paters Augustijnen bij de Heilig Hartkerk in het centrum van Eindhoven in die periode zich weinig aantrokken van de rechtsmacht van deken en kapelaans van de Sinte Catharinaparochie op wier territoir zij hun klooster en gymnasium hadden gevestigd. Men kon er onbeperkt biechten, missies volgen en communiceren. Dat scheelde de deken veel in de collecties en gezinsbijdragen, om van het kerkelijk plaatsengeld maar te zwijgen. Kapelaan Dijkmans beheerste de financiën van de Sint Jorisparochie en hij eiste dat de broeders financieel nimmer onder zijn duiven zouden schieten, ook niet bij de toediening of praktisering van de zogeheten sacramentraliën zoals de Augustijnen plachten te doen bij processies, uitvaarten, herdenkingen en ziekentridua.

Als je de afbeeldingen van die St. Jorisbeelden bekijkt, staat hij elke keer anders met zijn lans. Een keer aan de linkerkant en op een ander beeld aan de rechterkant, maar de foto's zijn niet gespiegeld. Heeft dat een betekenis of is dat beeldhouwerslatijn?

In mijn bovengaande bijdrage gaf ik aan dat paus Pius XII in een beschikking namens hem genomen door de congregatie voor de erediensten heeft vastgesteld dat Sint Joris nooit echt heeft bestaan als fysieke persoon in deze aardse stoffelijke werkelijkheid. Heiligen zijn mensen die tot de eer der altaren worden verheven op basis van minstens twee fysieke wonderen aan een bezield lichaam door hun tussenkomst voltrokken, terwijl zij zich op voorbeeldloze wijze hebben doen kennen als deelnemers aan de christelijke heilsgeschiedenis zoals de kerk die krachtens haar gezag erkent. Daarom zijn relikwieën, fysieke relicten, genomen uit het stoffelijke overschot van de tot deze eer verhevenen, in deze kerken zo belangrijk. Sint Joris echter is een narratieve verdichting, dierbaar aan de christenheid. In de christelijke heraldiek is zijn gestalte en uitmonstering geweldig belangrijk, maar als menselijke afbeelding van een sterveling die de christelijke moraal voorleefde niet: deze immers heeft nooit bestaan. Zijn symboliek is belangrijk, maar zijn biotische zijnswijze in het verleden niet. Daarom heeft Groot-Brittannië een andere Sint Joris in vaandels, vlaggen, staatshoogheidstekenen en onderscheidingen, medailles en memorabilia dan, bijvoorbeeld, Servië, de Ukraïne, Georgië of Rusland zelf. De staatshoofden delen een "Sint Joriskruis" uit aan verdienstelijke personen, maar de uitmonstering daarvan is steeds anders en daarvoor bestaan ook geen dwingende voorschriften. Voor artiesten die deze Sint Joris willen uitbeelden geldt sedert 1870 hetzelfde. Hij mag met zwaard, zijdgeweer, lans of hellebaard afgebeeld worden, strijdend met een draak, een eenhoorn, een zeskoppige hydra of enig ander fantastisch monster en zelfs met Lucifer of Beëlzebub. Hij mag de wapens links of rechts voeren, gezeten te paard, in een levade, of juist te voet. zolang maar duidelijk wordt dat hij het kwaad bestrijdt. De Russen, die langere tijd geen ruiterstijgbeugels kenden, voeren hem op als cavalerist te paard met een zwaard, degen, bijl, knots of slagwapen waarbij de ruiter geen stoot hoeft uit te delen aan de tegenstander op gelijke hoogte, omdat je zonder deze beugels je niet kon en kunt schrapzetten bij de treffing der wapenen. De Sint Joris te Stratum is de mythische vorst Georgeos die geacht wordt de dynastie der Kararadgeorgewícs (Zwarte Joris) als stamvader te hebben. Veel legerleiders uit Servië die te Den Haag moesten terechtstaan beweerden dan ook van deze dynastie herkomstig te zijn. Dat gaf hen uiteraard nationale legitimiteit. Karadzìc beroept zich op een dergelijke stamboom, die voor orthodoxe Serviërs de waarden heeft die toekomt in de Judaïsche traditie gelijk aan de claim "uit het Huis van David" te stammen.

Bedankt heer Strijards, het is duidelijk.

Ik vrees dat de draak ook nooit bestaan heeft, ook al heeft de padvinderij hem jarenlang op 23 april symbolisch bestreden. De geschiedenis is geen relaas van onomstotelijke feiten, waarheid en fictie vormen een niet te ontwarren kluwen. En wat nooit gedocumenteerd is, hoe belangrijk wellicht ook, weten we niet. We moeten het doen met wat ooit verteld en opgeschreven is, eventueel met artefacten onderbouwd. Maar dat maakt de geschiedenis niet minder interessant.

Helemaal mee eens Paul. Daarom heb ik ook nooit geloofd in relikwieën, dit is een botje van die en een haarpluk van die of een stukje van zijn/haar teennagel. En daar lopen ze dan hele processies mee, met alle toeters en bellen, terwijl ze zelf niet kunnen bewijzen of het wel klopt wat hij vertelt en verkondigt. De mensen trappen er massaal in. Het spekt de kas, aan souvenirs en aanverwante artikelen en daar draait het om, "de muntjes" die de gelovigen er voor betalen. Zo zijn we door de kerk eeuwenlang voor de gek gehouden, en alles in het voordeel van het Vaticaan.

Sint Joris werd opgevoerd door de Westerse Rooms Katholieke Kerk als één van de ridderlijke patronen voor de zuivere christenjeugd. Zuiver: dat bijvoeglijk naamwoord werd gebezigd als samenvattende aanduiding voor de seksuele integriteit en reinheid die deze jeugd diende te koesteren en die de bedienaren van deze kerk aan deze jeugd moesten borgen. Priesters natuurlijk, broeders in de kloosters die internaten beheerden, nonnen in de meisjesscholen hadden sedert Don Bosco, de patroon van de schooljeugd, in de tweede helft daarvoor bijzondere zorg te dragen. Bij de uitvoerige en zorgvuldige rapportage aan de staatscommissie-Deetman uit 2011 speelden Pensionaat Eikenburg en het Jongensweeshuis Groenenstein, beiden toegewijd aan deze Joris, een navrante dominante rol betreffende het euvel van de afgedwongen ontucht ten laste van jongenspupillen aan de zorg van deze bedienaren toevertrouwd. Ik was als expert behulpzaam bij de redactie van de eindrapportage van de staatscommissie, omdat ik veel kennis had over de rooms-katholieke kerkorganisatie in de Nederlandse kerkprovincie sedert 1853 tot 1978. Ik kende de juridische verhoudingen tussen kloosterstichtingen, hun congregaties, hun onderlinge hiërarchische verhoudingen en die tot het provinciale episcopaat, de bisschoppen onderling en die tot het Vaticaan. Vanuit die invalshoek adviseerde ik vaak over aansprakelijkheden, strafbaarheden en onderzoeksplichten binnen het Parket-Generaal aan de medewerkers waarvan Deetman gebruik maakte, die als psychologen, sociologen en juristen weinig thuis waren in deze materie. Ik was ook ingevoerd in de didactische onderwijsprogramma's van deze schoolinstellingen, de plichten tot samenzijn in de recreatie, op de sportevenementen tot op de slaapzaal toe. De patronage voorbehouden aan Sint Joris heeft daarna voor mij uiterst navrante dimensies gekregen, vooral op dit complex op deze luchtfoto. Het was een onplezierige verrassing. Het eindrapport kon ik nooit in één keer uitlezen. Terwijl ik zelf voordien nooit iets bevroed had.

Mooi stukje Gerard, maar wat walg ik van de hele katholieke kerk als instituut, ik zit er zelfs aan te denken om mij uit te laten schrijven. Denk maar eens aan de schandalen in Canada en de paus die wel zijn afschuw uitspreekt maar geen excuses aanbiedt. Wat komt er nog meer uit deze katholieke beerput, aan deze lui vertrouwde je, je kinderen toe, met het vertrouwen dat ze veilig en gezond waren.