Deze foto moet volgens mij gemaakt zijn in de Philips sportzaal op de Emmasingel.
Ik heb er les gehad van Pim vanaf 1958 tot 1960 (moest in militaire dienst) en later tot 1970. Bekende judoka's waren in mijn tijd: Toon van Hout, Ad Smits, Toon Harks, Peter en Jan Snijders, Ferry de Clerc, Carlo Hollants, Frans Hendriks, Willy van Meel, Van Iersel, twee broers van Weber, Eddie van de Pol. Zelf deed ik ook aan wedstrijden mee. Pim was toen al een eigen sportschool begonnen in de Barrierweg, later overgenomen door Carlo Hollants. Door een heupfractuur ten gevolge van een auto-ongeval moest ik in 1970 stoppen. Ik had toen de bruine band en was geslaagd voor de zwarte band, maar heb die door omstandigheden nooit gekregen! Frans Donders uit Strijp (Steenbergenstraat).

Heb ik al eens verteld dat Pim ooit Nederlands Kampioen op de weg (wielrennen) is geweest? Mijn neef Peter van Hout, zwarte band 2e dan, gaf bij Pim les. Hij is helaas op 35-jarige leeftijd overleden.

Woonden de judoka's Peter en Jan Snijders vroeger in de Edisonstraat en heeft een van hen meegedaan aan de Olypische spelen 1964 in Tokio? Vaag herinner ik me dat deze judoka's toentertijd ingehaald werden in de buurt, maar ook ik heb tegenwoordig Alzheimer light, dus misschien is het niet waar.

Hallo Mari, met die Alzheimer light van jou valt het wel mee, want het klopt exact. Ze woonden in de Edisonstraat en Peter is olympisch kampioen geweest voor zover ik het mij nu nog kan herinneren.

Mari, Frans, Wil. Je geheugen is denk ik prima, die Peter en Jan Snijders daar heb ik veel tegen gejudood. Zelfs bij hen thuis hadden ze op de zolder een mat liggen. Het was altijd erg leuk. Wanneer wij inderdaad bij de lichttoren (Witte Dame) naar (ik dacht) de 8e verdieping moesten, wachtten wij elkaar beneden op en maakten een run naar boven over de trap. Dus geen lift, dit was de opwarming. Ik zou het nu niet meer kunnen, maar het was toen wel een uitdaging. Ik won het nooit. Ik heb heel leuke herinneringen aan die tijd. Pim was een rustige man en hielp iedereen om vooruit te komen. Deze Pim had ook een speciale loop, ik dacht met zo'n beetje O-benen. Soms was zijn vrouw ook bij de wedstrijden herinner ik me, ze was ook een judoka. De wedstrijd voor het kampioenschap was in de kantine bij het spoor in een dekenfabriek. Ik ben de naam kwijt maar het begint met BA. Ik herinner me dat een zekere van As of van Ars(?) kampioen werd van Eindhoven en ik werd tweede. Mijn broer Piet en mijn Zuster An hebben daar ook gejudood.
<<< BA= BARA textielfabrieken = Baekers Raijmakers (Mari) >>>

Pim Smit had een bruin en een blauw oog. Wij kregen van hem op de Levensschool les in een beetje zelfverdediging. Was altijd een gezellig lesuur.

Leuk jullie herinneringen. Pim was ook mijn sensei (=meester), maar pas veel later. Pim stierf helaas in 1988 aan een eenvoudige heupoperatie. Tot op dat moment (hij was toen 70) fietste hij nog dagelijks een km of 80, dus dat van dat wielrennen klopt ook. Hij is ook nog bokskampioen geweest en heeft wel eens wat gewonnen met body builden.
De vrouw van Pim heet Joke Smit van Moll, geboren op het Stratumseind. Zij werd afgelopen zaterdag koninklijk onderscheiden voor haar verdiensten voor de judosport en met name voor haar voortrekkersrol voor meidenwedstrijden. Zij is nu 80 jaar en nog steeds actief op en aan de mat.
Jan en Peter Snijders hebben wel zo ongeveer alles gewonnen wat er te winnen valt, maar zijn nooit olympisch kampioen geweest (ook geen wereldkampioen trouwens). Peter is trainer in o.a. Berlicum en heeft vele kampioenen voortgebracht. Jan is voorzitter van de Europese scheidsrechters en reist dus nog steeds alle grote wedstrijden af.
Ook Wim Vorstenbosch geeft nog les in Weert en Eddie van de Pol in Helmond. Toon Harks is eveneens nog regelmatig aan de mat te vinden, maar hij is bestuurslid geworden.

Anja, ik heb mij vergist. Bijna zeker is Peter ooit Europees Kampioen geweest. Hij was toen op zijn top in de naar ik meen middenklasse? Het stuk over Joke Smit stond leuk in de krant en dat heeft ze dubbel en dwars verdiend!

Wel twee keer europees kampioen en ook 3e op een WK, maar hij won nog veel meer.

De judozaal bij Philips werd De SingSing genoemd. Ik heb bij Pim mijn eerste judoles gehad. Heel leerzaam en ik kan er zoveel over vertellen. Telkens schiet mij weer wat te binnen. Als we vrijdags 's avonds in de SingSing kwamen (het was daar angstig stil en donker), moesten we eerst de matten leggen. Dat was een heel goeie warming-up. Daarna drie uur judo en vervolgens nadat we de mat opgeruimd hadden douchen en hongerig naar huis, waar in het begin mijn vriend Gerrit Rovers stond te wachten om wat te gaan eten in de stad bij Van Dam en die taak werd later door mijn vriendin en huidige vrouw Rieky van Luijk overgenomen. Pim noemde mij alijd Huben-Contuben of dat iets betekende weet ik nu nog niet, misschien iets Japans, heb ik altijd gedacht. Ik heb zoveel verhalen over die tijd, te veel om hier te vermelden. Jammer, maar praten telefonisch of via e-mail lijkt me leuk. Nog iets. Voor die tijd had ik een vriendinnetje: Tineke van der Heiden. Wie kent haar?

Pim had voor veel mensen die hem dierbaar waren een bijnaam. Mijn dochter heette Kindeke en dan op een hele speciale toon. Ik heb Pim pas veel later leren kennen dan jullie, maar wel heel goed. Ik ben in 1980 bij hem gaan trainen. Wim Vorstenbosch, mijn eerste leraar, was toen gestopt met zijn lessen in Veldhoven en die stuurde mij naar zijn sensei. Pim kenden wij al wel, maar er onstond toen een intense band, vooral tussen hem en mijn man Thomas. Die vriendschap werd heel speciaal en kostbaar. Pim's rood-witte band, hij was 7e dan, hangt hier dan ook al 20 jaar in de kamer en zal altijd in ons huis zichtbaar aanwezig zijn. Pim had inderdaad een heel eigen humor en zat vol gekke streken. Zo meldde hij zich meestal door voor belletje te trekken en dan lachend achterom binnen te komen. Voor iemand van 70 die niet bepaald soepel meer loopt wel apart.
Misschien moeten al die oude-Philipstoren-judoka's maar eens voor een reünie gaan. Ik hoor als jonkie (nou ja 53) nog vaak verhalen over die tijd en er duiken ook nog steeds foto's, filmpjes en krantenknipsels op, maar inderdaad ... vooral heel sterke verhalen.

Hartstikke leuk al deze reacties, ik hoop dat er nog veel meer komen. Het bericht van Anja verraste me dat Pim de 7de Dan had, erg knap. Maar is hij nooit onderscheiden? Ik moest in 1955 stoppen met judo, had een groene band en een blauw slipje, dat was voor jongeren een tussenfase om het af te remmen. Ik ging namelijk werken (moest) en volgde de avondscholen, dus geen tijd meer jammer genoeg. Wat ik nog even wilde vragen: wie kent die mensen op de foto's? Ik ben benieuwd! Bestaat er, misschien bij Joke, een archief van mensen die bij Pim en uiteraard Joke getraind hebben? Misschien kunnen we die mensen eens benaderen voor mogelijk meer verhalen en/of foto's. Ook wil ik nog even vermelden dat ik in 1953 een keer op judokamp ben geweest in Meersen, bij Utrecht, ongeveer 5 dagen. Het hoogtepunt was een trainingspartij met Anton Geesink. Deze reis organiseerde Pim ook. Uiteraard gingen we met de trein en ik dacht dat we in tenten sliepen, het was in de schoolvakantietijd dus zomer. Dit was het even, ik zal nog eens diep nadenken, heb er tijd voor (65 jaar). De laatste 12 jaar vertoef ik in Azië, nu in Shanghai. Dus voor mij is het erg leuk deze berichten te volgen, roept ook leuke herinneringen op. Gegroet Nie How.

Pim is nooit onderscheiden. Hij ging gewoon veel te vroeg dood. Leuk dat je het hebt over foto's en verhalen. Daar wordt namelijk aan gewerkt. De Judobond (waar ik zeer nauw bij betrokken ben) werkt aan een boek over de geschiedenis van het Nederlandse judo, dat uitgegeven moet gaan worden in 2009, als het Wereldkampioenschap hier gehouden zal worden (in Ahoij, Rotterdam). Joke is daarvoor natuurlijk ook al benaderd, maar die is een aantal keer verhuisd en alle filmpjes, foto's en kantenknipsels zijn daarbij in een aantal hutkoffers verdwenen in haar berging en er is voor haar geen beginnen meer aan om daar orde in te krijgen. Kinderen en kleinkinderen hebben geen interesse. Nu hebben onlangs Eddie van de Pol en mijn man Thomas besloten om die hele berging voor haar leeg te halen en te sorteren. De bedoeling is dat alle foto's en andere papieren zaken netje gescand en gearchiveerd gaan worden (mag ik waarschijnlijk erg bij helpen) en dat de 8mm-filmpjes bekeken gaan worden en voor zover ze niet privé zijn op dvd overgezet gaan worden.
De Judobond heeft al gemeld, zeer geïnteresseerd te zijn en ruimte voor originele materialen te hebben in het archief van Utrecht, waar het daarna dus perfect bewaard zou kunnen worden. Ook wij beseffen heel erg goed dat de huidige generatie de sport heel anders beleeft. Voor een Nederlands Kampioenschap is het tegenwoordig standaard dat er vier containers met materiaal nodig zijn. De zaal wordt helemaal blauw aangekleed met extra tribunes voor vips en organisatie. De mat is knalgeel en wordt voor de finales uitgelicht en natuurlijk zijn er eindeloos veel laptops, lichtkranten, bloemen, kamerschermen en andere zaken nodig om het een beetje sfeervol te krijgen. Ik weet nog van toernooien in een zaaltje achter een café met rokers aan de mat, die er een lekker pilsje bij pakten. Jullie? Ik heb begrepen dat de eerste wedstrijden in huiskamers plaatsvonden. Of hoort dat bij de sterke verhalen?

Ik heb als naamgenoot en als verre familie tegelijk met Jan en Peter gejudood. Ze waren toen maar net begonnen bij Pim in de lichttoren, de bekende sing sing op de Emmasingel, ik was pas 16 of 17 jaar. Daar was toen ook nog een Van Sprang. Ik ben nog naar Jan en Peter in Ludwigshafen naar de wereldkampioenschappen wezen kijken. Willem Ruska werd toen wereldkampioen. Peter en Jan waren toen een beetje over hun top. Wel zijn ze ooit uitgeroepen, dacht ik, tot 's werelds beste technische judoka's. Later was het meer krachtjudo, wat ik natuurlijk niet verafschuw. Zelf ben ik overgegaan naar het karate, dat mij beter lag.

Beste Jan, het was niet de lichttoren maar een gebouw op het binnenterrein van de Witte Dame, maar het had ook een torentje. Daardoor moest je naar boven naar de judozaal. Ook ik heb er les gehad van Pim in de jaren 1960 t/m 1962.

Beste Cor, in mijn gedachten was het boven in de lichttoren, maar het kan wel dat ik er naast zit.

Beste Jan en Cor, waar het precies was weet ik niet meer. Wel herinner ik me een aantal stenen trappen en een paar lange donkere gangen (slechts met noodverlichting aan). Ik ging onder de lichttoren naar binnen, nam een grote lift en vervolgens was het zeker een paar minuten door de gangen lopen. Ik denk dat ik toch ongeveer wel ergens bij de Willemstraat uitgekomen moet zijn. Als ik de laatste gang was uitgelopen, moest ik inderdaad nog een klein trapje op (het torentje?) en dan kwam je in de Dojo van Pim. Kennen jullie nog namen van judoka's?

Beste Cor en Jan, voor mij is de plaats 100% duidelijk. Het is zoals Cor Sanders omschrijft. Als je de poort binnenkwam, moest je rechts achterin de hoek zijn en kon je naar een bepaalde verdieping met de lift en daarna het laatste stukje met de trap naar boven. Het was ook een gymzaal, maar voor wie was me niet duidelijk.

Beste Cor, Jan en Joep, jullie praten niet over een lange (of 2) gang(en). Als ik de poort binnenkwam, ging ik meteen de lichttoren binnen en nam daar een grote lift, vervolgens moest ik lange gangen door met slechts noodverlichting. Daar was het altijd angstig stil en donker. Op het einde, het is in mijn optiek dan al bijna Willemstraat, moet ik een klein trapje op. Daar was de Dojo, en daar stond Pim te wachten op de eerste paar judoka's om de mat uit te leggen.

Dat klopt allemaal, maar als je judo wilde leren moest je je er maar overheen zetten. De matten moesten we inderdaad uitleggen. Volgens mij moesten die met banden en ringen in elkaar gelust worden als ik het goed heb.

Ik weet nog dat er ook altijd een soort van conciërge rondliep en geregeld kwam buurten (zeg maar ouwehoeren). Hij droeg meen ik een grijze bedrijfsjas en kwam uit Helmond.

Jan Snijders geeft nog steeds judoles en heeft ook een eigen website (zoek onder Snijders en judo). Mocht iemand nog oude foto's hebben voor deze site dan graag.

Voor een foto van Jan Snijders met judogroep meiden in de Effenaar 1983/1984 zie foto 9699. Na het judo naar de Chinees haaienvinnensoep eten in de Dommelstraat. Daar was Jan toen gek op, maar niet op het betalen! De organisator betaalt en dan was ik weer de klos, maar het was altijd gezellig en daar ging het toch om?

Wat leuk, al deze belevenissen. Ikzelf heb ook jaren les gehad van Pim Smit, maar dit was al op de Barrierweg. Mijn vader, Toon Harks, kan zeker veel meer oudere verhalen vertellen en ik zal hem spoedig inlichten over deze site. Ik hoop dat ie dan snel zal reageren en misschien kan hij ook nog wat betekenen met foto's.

De aan de rechterkant van Pim geknielde judoka met de blonde haren heet Dirkx. De voornaam ben ik kwijt.

ik ben van 1950 en heb ook bij Pim en Joke gejudood, maar kan me van het Philipsgebouw niets naar voren halen. Ik trainde bij hen in de Gildelaan, zeg maar in groene barakken. Ik moest op voor de bruine band, kan me de naam niet meer herinneren, maar wel dat ik tijdens een wedstrijd op de rand van de verwarming kwam met mijn achillespees. Dat was einde judo, en ik zit tot nu toe nog met de schade. De tijd daar zal van '68 tot '70 geweest zijn, ook dat is duister. Graag zou ik hier wat commentaar op willen hebben.

Klopt Joop Harbers. Ik heb ook daar bij Joke en Pim getraind in die oude barakken. Er staat me nog iets bij dat het achter de leerfabrieken en de tapijtzaak was. En bakker Van Gemert. Het was eigenlijk braakliggend terrein. Later is hij naar Woensel, Van Thienenlaan, gegaan.

Hoi Kareltje Koks. Als je deze verhalen boven leest, lijkt het of het niet gebeurd is, na de barakken in de Gildelaan. Heb ik geen flauw idee waar ze zijn gebleven. Ik denk dat het verhaal Lichttoren, van daaruit naar de Barrierweg, door verschillende mensen als anders worden ervaren. In ieder geval bedankt voor je bijval.