Wat me opvalt is, dat er zoveel mensen te voet zijn en een enkeling maar met een fiets. Ook zie ik bijna alle mensen met een hoofddeksel. Was het vroeger de gewoonte om zo naar het werk te gaan of is hier misschien iets anders aan de hand?

Fietsen was duur. Wil van Hout vertelt dat hij (na WOII) nog te voet vanuit Woensel naar DAF moest om te gaan werken.

Een broer van mij ging elke ochtend vanuit de Van Kinsbergenstraat te voet naar het station, pakte daar de bus naar het St. Jozefziekenhuis en liep verder naar de Gestelsestraat in Aalst, naar "de Kist". Na 17.00 uur weer terug op de manier omgekeerd zoals omschreven. Niemand lag daar wakker van en zelfs het buskaartje moest zelf betaald worden. Een collega van mij kwam 's ochtends met de fiets van Cuijk bij Nijmegen bij DAF werken. Heel normaal werd het gevonden, als een werknemer van Philips met de fiets op en neer van Kerkdriel naar Eindhoven moest. Toevallig een lekke band onderweg? Dubbeltje boete wegens te laat op het werk verschijnen.

Dat begrijp ik, maar gingen deze mensen dan allemaal in deze, naar mijn mening zondagse, kleding naar Philips?
Wat ik ook graag wil weten is, wanneer is deze drukkerij, links op de foto, afgebroken en wanneer is het Philips hoofdkantoor gebouwd?

Ik denk dat die drukkerij en andere gebouwen aan die zijde van de Emmasingen niet afgebroken zijn maar verloren zijn gegaan bij het bombardement door de RAF op 6 december 1942. Over die hoeden en petten, in die tijd ging vrijwel niemand de deur uit zonder een hoofddeksel. En ook later nog, b.v. na de oorlog werden veel hoeden gedragen. Mijn moeder had er een paar. Een ervan had een verzameling bloemen rondom het bolle gedeelte. Toen ze aan een nieuwe hoed toe was liet ze de hoed vermaken, i.p.v. bloemen kwamen er vruchten. Mijn broer en ik reageerden met "kijk, mama heeft een fruitschaal op d'r hoofd". Vermaken had toen niets te maken met vermaak, het vermaken van kleding was heel gewoon, kinderkleding werd vaak gemaakt van uit elkaar gehaalde kleding voor volwassenen. Zo hebben mijn broer ik een tijdje een gestreept broekje gedragen met bijpassend jackje dat uit een kostuum van mijn vader was gesneden.

Iets verlaat antwoord op het schrijven van Lieke. De fabriek ging in twee fasen uit en wel eerst het werkvolk en geruime tijd later het kantoorpersoneel. Vandaar de mooie kleding zoals je zelf al opmerkte. Dus de poort ging hier open voor kantoorpersoneel. Het gewone werkvolk kreeg per week betaald en de anderen per maand.

In de crisisjaren en later na de oorlog hadden maar weinig mensen geld voor dure spullen. En in verhouding tot het loon waren kleding en fietsen veel duurder dan nu. Die spullen werden gemaakt in Europa en niet, zoals nu, in Azië à 1 euro/uur voor de naaisters. Kleding werd dan ook eindeloos vermaakt en opgelapt. Mijn opa klaagde destijds over de vele oplapstukken in de gebreide onderbroek! Kun je je nu niet meer voorstellen ...

Mijn moeder was tijdens de oorlog een naaister. Met regelmaat kwam er iemand een overhemd laten verbouwen. Dan werd er onder een reep afgehaald, die daarna diende voor het maken van een nieuwe kraag. En dat kostte dan een dubbeltje.

Deze reactie kan er ook nog wel bij. Mijn grootmoeder uit het Witte Dorp, deed al vroeg aan recycling, oude wollen kleren werden weer tot wollen draad uit elkaar gehaald en van die draden werden bolletjes gemaakt die dan door haarzelf weer werden gebruikt om "nieuwe" kleren te breien. Zo had ik als klein ventje een paar "borstrokken" (hemden) in alle kleuren van de regenboog. Nou waren die kleuren geen probleem, maar die krengen jeukten zo erg dat je je de hele dag liep te krabben.