Even voor de goede orde: de foto komt van RHCe. De straatnamen in Tivoli aan deze kant van de Heezerweg hebben allemaal namen van uitheemse dieren. Behalve dit plein. Een vreemde eend van naam. Dit plein dankt zijn naam aan de vrouw van de Baron Van Tuyll van Serooskerken. Zij heette Arnaudina Hoevenaar.

Aan het gebouwtje heb ik goede herineringen. Hier werden films gedraaid op zondag, ook was er de instuif. De beheerder was hr. Balvers met zijn vrouw, ook de fam. Martens waren bekende mensen die veel werk deden voor de jeugd.

Dat klopt van die films. Mijn vader Arend de Groot moest voor het Philips Ontspanningsgebouw in alle verenigingsgebouwen films brengen etc. Ook in het VOJ-Woensel, VOK-Gestel, in Strijp Elburglaan, hier op het Arnaudinaplein en in de Philipswijk.

Later is dit het clubgebouw van jeugvereniging Konings-Garde Tivoli geworden, deze groep was hier tot aan de brand in gehuisvest. Heel veel jeugd uit Tivoli en Stratum heeft hier leuke uren doorgebracht.

Hier heb ik mijn eerste films gezien van Tarzan met Johnny Weismüller. Fantastisch en daarna ging je de Leenderbossen in om zelf in bomen te klimmen. Er stond een dode klimboom op een open plek in het bos en daar ging ik vaak naartoe.

Weet je hoe wij die boom noemden Ger? De Tarzanboom. Er stond ook nog een andere grote boom die we de apenboom noemden. Ik heb er veel in geklommen.

Die boom was best ver het bos in en wij mochten dat eigenlijk niet van onze ouders maar dat maakte het des te spannender. Er werd ook vaak door lieden echt gevochten, er was geen echte bendevorming maar bepaalde straten en/of buurten gingen er soms flink tegenaan. Af en toe kwamen de agenten Nagelkerke en Kuipers, al dan niet gesteund door Janus Spruit en Hellings met zijn hond om in te grijpen. Wij liepen altijd met buurtgenoot Henny Thoonen mee; ons kon niks gebeuren met de latere kampioen boksen! Er werd soms ook over de Puukeboom gesproken, ik heb geen idee of ze daar ook de Apenboom mee bedoelden.

Dit gebouw ken ik heel goed, echter alleen van buiten. Dat komt omdat we thuis niet katholiek waren en daar dus niet mochten komen!

Dat is jammer, Gerrit, want de films van Rin-tin-tin, de herdershond, de Dikke en de Dunne, Tarzan enz. die hier zondags gedraaid werden, waren voor alle gezindten en er werd geen test bij de deur afgelegd of je wel katholiek was. Bij andere afbeeldingen op de site hebben velen al tot uitdrukking gebracht dat kinderen uit de diverse levenssferen zonder problemen hun vrije tijd samen doorbrachten. Het isolement vond dus voooral plaats van uit de gezinssituatie, waar b.v. zondagsrust verplicht werd gesteld en nauwelijks vanuit dit soort wijkgebouwen.

Ik ben ook van thuis uit een protestant, maar ik ben gewoon naar de films gaan kijken, ik kan me nog wel herinneren dat pater Smulders wel altijd aan het controleren was achter in het zaaltje.
De apeboom zaten wij ook dagelijks in te klimmen, zo'n grote kale boom waarin je je heerlijk kon vermaken.

Ik kwam dan wel niet niet op het Arnaudinaplein, maar in het Wirogebouw werden ook films gedraaid op de zondagmiddag. Mijn jongste broer en ik gingen daar als niet-katholieken gewoon heen en ik heb daar nooit bij stilgestaan. We waren dan wel 's morgens naar de zondagsschool of de kerk geweest en gingen na het eten met onze meestal katholieke vriendjes en vriendinnetjes naar het Wirogebouw toe.

Ja, dat klopt allemaal wel maar ik heb het over de periode 1943 - 1952. Je was toen als niet-katholiek in Eindhoven (Tivoli) een buitenbeentje. Wij gingen meestal naar de speeltuin het Akkertje.

Als niet-katholiek en niet-protestant hadden wij er geen enkele moeite mee om ergens naar de film te gaan kijken, wij waren van huis uit zoals dat heette toen niks, maar dat maakte onder elkaar op de Philips lagere school en daarbuiten niks uit,. Er zijn nu meer problemen met de geloven dan vroeger denk ik zo.

In de jaren die jij noemt Gerrit was Tivoli Geldrop en geen Eindhoven. Het bevreemdt mij dat je schrijft dat niet-katholieken toen daar een buitenbeentje waren. Er was zelfs een Philipsschool, ik dacht in de Jaguarstraat en daar zaten over het algemeen kinderen op die niet katholiek waren. Dat brengt mij er op om aan te geven dat Tivoli voor en door Philips is gebouwd en dat er personeel kwam wonen, vooral in het oude gedeelte, dat over het algemeen van buiten de regio kwam. Het merendeel was niet katholiek. Dus ik zie dat buitenbeentje niet zo zitten. Ik denk dat wat Hans schrijft over de gezinssituatie en dat niet alleen ook de strengheid van de geloofsstroming je de indruk gaf dat je een buitenbeentje was.

Degenen die niks waren of hervormd, waren in bepaalde protestantse kringen vaak nog erger dan katholieken. De katholieken kwamen van een andere planeet en waren een soort buitencategorie.

Waar het om gaat, is de vaststelling of, met name in de jaren 50, de Stratumse jeugd ook gezamenlijke activiteiten ontplooide. Ging men, ondanks een andere levensovertuiging, in de vrije tijd samen buitenspelen, samen naar de speeltuin, het zwembad, de vennen, naar elkaars verjaardagen, naar de film enz.? Ik denk dat deze vraag voor de grote meerderheid bevestigend beantwoord kan worden, gezien de uitingen bij deze afbeelding en ook elders op de site. Dat wil echter niet zeggen dat een minderheid, zowel van protestantse als van katholieke zijde, andere ervaringen kan hebben; vaak bepaald door ouders en/of kerk. Uit mijn eigen jeugd weet ik dat wij in de Edelweisstraat en zijstraten, ongeacht gezinsovertuigingen zeer veel dingen gezamenlijk deden. Van degenen die rond de Gerarduskerk opgegroeid zijn, lees je dezelfde ervaringen.

Het klopt dat er in Tivoli relatief veel niet-katholieken woonden, maar een heel groot gedeelte kwam uit de Kruidenbuurt naar de film kijken, daar was je echt wel een buitenbeentje als niet-katholiek.
Ik woonde recht tegenover de Tivolikerk, en ik weet nog dat daar een hoge geestelijke (bisschop?) op bezoek was. Deze werd in een draagstoel over de Heezerweg gedragen, de hele buurt was uitgelopen om erbij te zijn, en allemaal knielden ze voor deze man behalve ik natuurlijk want dat was mij uitdrukkelijk verboden door mijn vader! Dan voel je pas wat het betekende als je geen katholiek was in de buurt, een buitenbeentje dus.

Ik ben blij dat ik in de Laagstraat in Gestel woonde 1945-1952. Nooit geen problemen met het geloof gehad. Wij waren Nederlands Hervormd maar bij ons kwam ook de pastoor op de koffie bij mijn ouders. Wij gingen ook wel eens naar de Lambertuskerk op de Hoogstraat. Foto van mijn broer die in Indië zat hing in het parochiehuis. Dus het kan ook anders.

Het is natuurlijk zo dat er over het algemeen door de katholieken een hoe moet ik het zeggen een overheersende trap was als het gaat over het organiseren van activiteiten. Dat neemt niet weg dat de meeste katholieken met enige soepelheid met het het toelatingsbeleid omgingen. Dit heeft ook te maken met zieltjes winnen maar toch de jeugd kon daar van profiteren. Het buitenbeentjesgevoel heeft voor de katholieken andersom ook geleefd. Dit heb ik zelf meegemaakt bij De Vluchtheuvel. Ik was katholiek en ging mee met een van de kampen doordat mij kameraad die protestant was daarmee aankwam. Om later het lidmaatschap en in het kader te komen moest er in een vergadering van de stichting toestemming gevraagd worden. Die is uiteraard wel gegeven maar op dat moment voel je je toch een buitenbeentje. Dus ik kan het gevoel van Gerrit en anderen wel begrijpen. Maar dat zal wel in de hele provincie voorgekomen zijn. Dus niet specifiek een Eindhovens probleem en daar gaat deze site over. Eindhoven laten we ons daar maar mee bezighouden

Tivoli was over het algemeen katholiek en het wel of niet katholiek zijn was voor mijn gevoel dan ook eigenlijk meer een katholiek probleem, maar omgekeerd zal het ook wel voorgekomen zijn. Ikzelf ben katholiek gedoopt net zoals mijn jongste zuster, maar mijn oudste broer en zus hadden geen geloof. Ik zat op de katholieke St. Janschool, met alleen maar katholieke kinderen. De Philipsschool daarentegen was helemaal geloofsgemengd. Ik had daar graag op school gezeten, maar werd afgewezen omdat mijn vader niet bij Philips werkte. Op straat speelden we allemaal door elkaar, maar onderling plagen gebeurt natuurlijk overal wel en dan altijd over van alles en nog wat, dus ook over het geloof. Het antwoord op de vraag aan de bekendste katholieke Eindhovenaar uit die tijd, Pater Leopold Verhagen of je nou wel met niet-katholieke kinderen kon spelen, luidde: 'Dat gaat heel goed, zolang je er maar geen ruzie over maakt". Mijn vriendjes waren zowel van katholieke als van niet-katholieke huize. Met "Philipskinderen" ging je naar Akkermans speeltuin en omgekeerd nam je hen weer mee naar de katholieke speeltuin op 't Arnaudinaplein. Als je het een beetje bekeek, kon je samen inderdaad een hoop lol hebben. Ook waren er sommige adressen waar je 's woensdags- en 's zaterdag-'s middags om 5 uur TV kon kijken. Coco de vliegende knorrepot, Pipo de clown, Swiebertje enz. We keken zowel naar de VARA als naar de KRO, NCRV enz. Als er problemen waren op dit gebied, dan zaten daar meestal de ouders achter.

Ik ben het met Rini eens, als er onderling al eens iets over het verschil in geloof gezegd werd was het iets wat je als kind van een volwassene had gehoord. Een kind is niet zo bezig met die verschillen maar accepteert de zaken gewoon zoals ze zijn.

Ik heb al die verhaaltjes over het geloof gelezen. Ik heb ook op de 4de Philipsschool gezeten en heb nergens iets van gemerkt, we hadden het er nooit over. Ik kwam toen uit de Kruidenbuurt. Rond 1950 hadden wij een voetbalclubje in de speeltuin van de heer Akkermans en wij speelden tegen speeltuinen door heel Eindhoven.

Het kerkje stond midden op het plein en "Het Gebouwtje" zoals wij het gemeenschapshuis noemden stond op de hoek van het Arnaudinaplein, daar waar de Panterstraat begon. Toen het kerkje afgebroken was, gebruikten wij de rode betonnen paden om te rolschaatsen. Het plein was inmiddels ingericht als speeltuin: "Roomsche Blijdschap" heette die. Voor een dubbeltje (per maand) dacht ik, per gezin, kon je lid worden en mocht je daar onbeperkt spelen. In Het Gebouwtje werden er dinsdag-, woensdag- en donderdagmiddagen handwerk-handenarbeid en toneellessen gegeven door de nonnen. Vooral zuster Everista was daar zeer actief.
In de winter was het de schouwburg van de wijk. Er waren toneelvoorstellingen van De Rooms Katholieke Toneelvereniging Sint Joseph, cabaret door Zonnig Brabant etc. Als beste toneelspelers van de buurt werden Frans Sanders en Fien Driessen "beroemd". Op zondagmiddag werden in de winter films gedraaid voor de jeugd, heerlijk, voor een dubbeltje waren we onder de pannen! En zo werd in die tijd 1940-1960 de jeugd beziggehouden

Tussen 1960 en 1977 heb ik ook in Tivoli gewoond (Neushoornstraat). Het gebouwtje ken ik alleen als clubgebouw van Konings-Garde Tivoli (die verhuisde naar de zolder van de St. Jansschool waar ik ook op heb gezeten). Veel bekende verhalen van de vorige schrijvers. Berucht uit die tijd waren de "gevechten" tussen de jeugd van Tivoli en de jeugd uit Burghplan om de "heerschappij" over het bos tegenover ons huis. Ook leuke herinneringen aan de oefenterreinen van de Philips Bedrijfs Zelfbescherming steevast door ons de BZB genoemd. Veel op het terrein (illegaal) gespeeld en hun materiaal gebruikt om hutten te bouwen in het bos.

Ik heb ook naar dat gebouwtje gekeken en heb er hetzelfde beeld van.

Hoi, ik weet nog dat in dat gebouw scouting zat of de welpen. Is daarna in brand gestoken. Dat was volgens mij rond 1965, dacht ik.

Het klopt dat de jeugd in die tijd helemaal niet geïnteresseerd was in de godsdienstige achtergrond van hun vriendjes. Wij van de Kleine Berg speelden zonder problemen met elkaar hoewel we precies wisten wie tot welke kerk behoorde. Er waren wel een paar priesters die katholieke kinderen waarschuwden vooral niet met protestantse kinderen om te gaan (met protestant werd iedereen aangeduid die niet katholiek was). Op de jongensschool in de Ploegstraat werden de jongens voor ons, leerlingen van de Nutsschool in de Akkerstraat, gewaarschuwd. Dat leidde meer dan eens tot scheldpartijen en 's winters tot sneeuwbalgevechten waarbij de ballen niet hard genoeg konden zijn. In de winter van 1947/48 was het goed raak.