Voor links is dan de Gildelaan, als ik me niet vergis.

We kijken hier in de richting van de stad. Het gebouw met het spitse dak is het huidige "Sancta Maria", maar hoelang nog?

Toen dit plaatsvond, was Eindhoven al bevrijd. Er is steeds sprake van geweest dat de twee Woenselse meisjes die vermist werden door het Engelse leger naar Londen zouden zijn gevlogen, evenals de gewonde soldaten. De klap van de explosie was zo hard dat de ramen van de huizen in de van Kinsbergenstraat er voor de zoveelste keer uit gingen.

Er waren toen 41 doden; een meisje uit mijn klas was op slag haar vader, moeder, broers en zusjes kwijt. Zij bleef over met nog een zusje.
Dat is wat ik me hiervan herinner.

Rond 1950 was dit kruispunt geheel herschapen met winkels met bovenwoning in die zo typische jaren '50 bouwstijl, recht toe recht aan, stenen dozen eigenlijk, 't moest snel en goedkoop.

Deze vliegende bom (V1) was toch voor de Antwerpse haven bedoeld?

Het huis links wat nog is blijven staan werd bewoond door mijn ouders. Het huis was van mijn opa. Het was niet meer bewoonbaar, het dak was opgetild en weer teruggevallen op de muren. De huizen richting Gildelaan waren alle ingestort. Wij hebben met ouders en drie kinderen een aantal maanden op de Boschdijk ingewoond tot het huis door de wederopbouw weer bewoonbaar was.
De familie die veel overledenen hadden heette van de Ven.
Dit alles is verteld door mijn ouders, ik ben zelf in 1942 geboren.

Ik kwam uit school en was 8 jaar. Ik hoorde van mijn moeder dat ons dienstmeisje, dat pas heel kort bij ons was, niet meer kwam. Die bom was op haar huis gevallen, de hele familie zat aan tafel. Er werd niet gezegd dat haar hele familie was omgekomen. Dat werd ons, zes kinderen, bespaard. Ongeveer in 2000 kocht ik op de tweedehandsmarkt een boekje dat door mijn moeder geschreven was. Daarin stond dat het dienstmeisje was omgekomen met haar familie. Ik weet niet meer hoe ze heette. Toen ik 't boekje kocht wist ik haar voornaam nog wel. Mijn moeder is in 1993 overleden. Ik ben op zoek naar de naam van het dienstmeisje en die van haar familie.

Wat Sybrand schrijft komt overeen met mijn herinneringen. Ouders beschermden hun kinderen door ze niet alles te vertellen wat ze wisten. Achteraf ben ik blij dat mijn ouders ons nooit bang hebben gemaakt, ik was nog maar net geboren toen de Duitsers ons land binnenvielen en oorlog was een van de eerste woorden die we leerden, maar mijn eerste levensjaren heb ik toch als normaal ervaren. Pas in de jaren na de bevrijding kregen we langzaam een idee wat zich in die jaren had afgespeeld. Eindhoven lag op een van de routes van de RAF als ze in Duitsland steden gingen bombarderen. Wij imiteerden dat thuis door een eierdop omgekeerd in het eierdopje te zetten en er met een mes of vork op te slaan en uit te roepen: "Duits huis, Duits huis". Dat er op goed 100 km leeftijdgenootjes die bommen op hun kop kregen beseften we niet.