Datum: 30-03-2013
Naam: Gerard Strijards

Deze Bisschop werd "deftige Nol" genoemd. Hij schreef voor de grootseminaristen van zijn diocees een uiteraard verplicht voorgeschreven "Handboek der Welleevendheid". Hij had dat uit het Hoogduits vertaald, bij nader inzien. De seminaristen leerden uit dit dogmatisch geschrift, dat het niet wellevend was met de hand de neus te snuiten en vervolgens diezelfde hand ter begroeting aan te reiken. En dat het "onvoegelijk" was voor een geestelijke om op straat te fluiten, daar zulks schoenlappersknechten en bakkersjongens slechts paste, gelet op de geringheid hunner stand. Nol was dan ook herkomstig uit een vooraanstaande Tilburgse industriëlenfamilie. God had de standen terdege gewild. De geestelijke stand was zowat het hoogst bereikbare en daarop wees Nol de beminde gelovigen in zijn Vastenbrieven herhaaldelijk in zijn eigenaardige, vastberaden en gepreoccupeerde stijl. Met het Italiaans Fascisme van Mussolini hád Nol wel wat. Maar dat gevoelen deelde hij met veel van zijn diocesane wereldheren. Hij wilde alleen niet dat zij aan "politiek" deden vanaf de preekstoel; een priester die dat wél deed werd overgeplaatst of uiteindelijk uit zijn sacramentele bediening ontheven. In de Tweede Wereldoorlog was hij maar met moeite ertoe te bewegen met de aartsbisschop Jan de Jong één lijn te trekken en het totalitaire wereldbeeld en de daaruit voortvloeiende staatkunde in de Vastenbrieven af te wijzen. Maar toen was Deftige Nol al erg op jaren. Wat wellevendheid was en inhield, heeft hij echter steeds voor ogen weten te houden.