Dit kruisbeeld brengt bij mij altijd herinneringen die horen bij het regelmatig 's zaterdagse bezoek aan onze tante zuster in het klooster in Son (tegenwoordig De Sonnerie). Wij kwamen vanuit Stratum op de fiets en altijd door de Woenselsestraat. Zodra we dan bij dit kruisbeeld waren, was ik blij want dan hadden we het grootste deel van de rit erop zitten. Voor ons kleine kinderen op onze kleine fietsjes was het een hele rit. Veel is me van deze bezoeken bijgebleven. Onder meer de bel bij de grote kloosterdeur die zeer hard en helder klonk. Er werd opengedaan door een van de zusters die ons naar de spreekkamer bracht en zij ging mijn tante dan halen. Meestal werd mijn tante voorafgegaan door moeder-overste die ook even een praatje kwam maken. We bleven dan de hele middag en aten 's avonds heerlijke grote versgebakken sneden brood, meestal wit en dat kregen we thuis niet zoveel. Bij mooi weer wandelden we door de grote tuin en mijn zusje en ik bleven vaak lang staan bij een grote kooi met een eekhoorn erin. Dat beestje kon uren in zijn wiel draaien, dat fascineerde ons enorm. Mijn tante was hoofd van de huishoudschool en bij slecht weer wist ze ons altijd wel te vermaken in de school naast het klooster. Kortom dit kruisbeeld zal door mij altijd geassocieerd blijven met het klooster in Son.
Ik denk dat dit soort bezoekjes in deze tijd ondenkbaar zijn geworden. Een klooster met nonnen, althans met het aantal van destijds, bestaat er in Eindhoven volgens mij helemaal niet meer.

Misschien aan de Geldropseweg. Maar dat zijn allemaal oudere gepensioneerde nonnen die min of meer hulpbehoevend zijn.