In dit gebouw heb ik nog gewerkt toen het een verzorgingshuis voor ouderen was geworden met de naam Ravenshof. De foto roept herinneringen op aan de hoge kamers met hele hoge ramen. Het was erg gezellig voor de bewoners, altijd iets om naar te kijken, het verkeer, veel mensen, de drukte van het centrum enz. We hebben daar het ontstaan van het muziekcentrum en de andere gebouwen vanaf de eerste spade tot de laatste steen kunnen bewonderen, van een parkje met een parkeerplaats tot wat het nu geworden is. Met natuurlijk de nodige overlast die een enkele keer door de bouwer werd goedgemaakt met gebak.

Hier hebben we ook nogal wat herinneringen. Eerst aan de bezoeken in het ziekenhuis en later toen mijn schoonmoeder er in de Ravenshof woonde. Zij had een kamer op de begane grond aan de achterkant en inderdaad Betsy we hebben het ook allemaal zien veranderen. Mijn schoonmoeder heeft er met gemengde gevoelens gewoond. Vooral als de carnavalsoptocht voorbijtrok, dan had ze het naar de zin. Dan was het even weer erg vertrouwd voor haar. Ze was op het laatst dementerend en als we dan buiten stonden te kijken naar de carnavalsoptocht dan voelde ze weer de kasteleinsvrouw en zei dan: Joep geeft het hier eens een, die mensen staan al veel te lang droog. Tijdens de bouw van de Heuvelgalerie raakte ze gedesoriënteerd, het vertrouwde uitzicht vanuit haar kamer was weg. Ze kon ons ook niet meer aan zien komen vanaf de parkeerplaats en niet meer wandelen in het parkje.

Van dec. '44 tot juni '45 werd ik, zesjarig jongetje, verpleegd op de kinderafdeling. Ik had een gecompliceerde armbreuk. Dr. Otto Verbeek of Van Beek was de behandelende orthopedisch chirurg. Ik herinner mij dat aan de zijde van Ravensdonck drie zalen waren gelegen met terras of serre (zonder glas). De zaal aan de Vestdijk was bestemd voor jongens, de middelste voor meisjes en derde voor baby's. Ik kon vanuit mijn bedje de tweelingtorens van de Catharinakerk en de toren met het beeld op de spits gelijktijdig zien. De meeste patiëntjes hadden fosfor- en benzinebrandwonden. Op zonnige dagen werden ze met bed en al op het terras gezet. Het was een ellendig gezicht, al die zwaar verbrande jongens. Er was veel leed en velen zijn in die periode gestorven aan de verwondingen. De gevel met terras komt op foto 2324 beter tot zijn recht.

Wat leuk om een foto te zien van het Binnenziekenhuis! Ik ben daar in 1965 geboren!

Ook ik heb bij Ravenshof gewerkt, vanaf januari 1982 tot de verhuizing naar Vonderhof in 1993. Ergens moet ik nog een videoband hebben liggen die ik gemaakt heb in het oude gebouw en vanaf het balkon op de vierde verdieping van het Heuvelplan-in-aanbouw. Toen ze daar met de fundamentering bezig waren, trilden de kopjes van de tafels! Met Kerstmis kreeg iedereen een kerststukje en een grote doos bonbons als goedmakertje wegens de overlast. Ook mochten we met een aantal bewoners een proefconcert bijwonen in het muziekcentrum. Veel nostalgie, maar er waren ook minder leuke kanten; je had er alleen nachtdienst en als je 's nachts op de begane grond liep, werd er vaak gedeald bij de onderdoorgang die je aan het einde van de gang kon zien. Ik ben weleens op mijn knieën door die gang gekropen om maar niet gezien te worden! Vanwege de toenemende zorgzwaarte waren we op een gegeven moment gelukkig met twee personen in de nachtdienst. En dan die benzinepomp die de hele nacht open was, ik hoor in mijn herinnering nog degene die in dat hokje zat door een microfoon roepen: "Wilt u eerst betalen". Als er drankcontrole was op de Vestdijk zaten we altijd eerste rang en aan de overkant was er in de voormalige verpleegstersflat ook van alles te zien. De politie viel er met de regelmaat van de klok binnen, en we hebben 's nachts ook eens de brandweer gebeld omdat er op het dak brand was. Bleken de huurders daar een feestje te hebben dat uit de hand liep.

Het is werkelijk geweldig om zo'n prachtige, gave foto van het Binnenziekenhuis te zien. Ik was er bewust naar op zoek. Vanuit Aruba begon ik er in 1961 mijn opleiding voor verpleegkundige. Het was een zeer leuke tijd en ik had er fantastische collega's. Onvergetelijk!

Vandaag vier delftsblauwe tegeltjes van 13x13 gekocht uit het oude Binnenziekenhuis op de Vestdijk. Ze komen uit de gang naar de keuken. Waarschijnlijk dus in de wand gemetseld toen het ziekenhuis gebouwd is. Ik kan nergens de nieuwbouwdatum van het ziekenhuis vinden, dat geeft mij een clue over hoe oud de tegeltjes zijn. Info wordt zeer gewaardeerd.

Ik denk trouwens dat dat een Opel Kapitän is, dus geen Rekord. Mijn opa had er eentje en later hebben mijn ouders die overgenomen, tot ie door een paar kwajongens helemaal in elkaar is getrapt.

Ik werkte op de Opname van het Binnenziekenhuis, begon de dag nadat het Tsilveren Seepaerd was afgebrand. Zal ik nooit vergeten.

Dit deel van het Binnenziekenhuis is na 1955 gebouwd. Daarvoor was er een hek langs het trottoir en ongeveer tegenover de garage van Van der Meulen een toegangsweg die leidde naar een van de binnenplaatsjes die het terrein van het ziekenhuis rijk was. Het ziekenhuis bestond uit een allegaartje van gebouwen tussen de Vestdijk en de Jan van Lieshoutstraat.