Ze is altijd 'n stuk van ons léve geweest
die Dommel, mee d'r kolke en drèije
mee d'r bedding van gras en d'r pluimkes van riet
die zu vrien'lijk in de weind nao oe zwèije
Van oorsprong is ze Bels, mèr wâ hindert dâ nou?
An de grens wordt ze gewoon Nederlandse
en zonder pepiere of geldig bewijs
kumt ze sierlijk ons land binnendanse!
Ginne kommies die d'r vraog nao d'r pas of triptiek
ginne sluitbôm die houdt 'r daor tege
gin douane die in d'r begaazie moet zien:
ze is vrij op d'r kronk'lige wege.
Wâ wijer, bè de brug, daor kruist ze ne weg
gemaokt ons Lieve Vrouwke ter ere
want over dien dijk, dwèrs deur de moeras
trok mèn te béévert, wel duizende kere!
Ze kumt in ons Gessel tussen wèije en bimd
en kannidasse in deftige rije
ze gee rustig d'r gang en mee anhauwend geduld
scheurt ze stukke van heel landerije!
Ze kumt nèffe de meule, en 't is zund dâ'k et zeg
't is herbouwd: dur nen brand gong 't verlorre!
en nèffe ne villa, ok wir afgebrooke
en latter kloster geworre.
Dan kumt nog 'n stuk ongerepte natuur
ben d'r vrimd, dan lopt 'er verlorre
en ginds an de sluis, daor bij ’t van Abbe
is ons Dommel wir'n "stadse" geworre.
Vort strômt ze dan, Den Bosch tegemoet
daor is 't niemer Dommel, mèr Dieze
en kumt ze -zo gezeed- ongemerkt haost hier deur
we zalle ze oit 't oog nie verlieze:
Dâ z'is 'n vurbild vur ons op d'r oerouwe tocht
want wâ lief en leed ze ók zag gebeure
ze trok er z'n eige van niemes niks an: