Ben wel benieuwd wat het armbestuur allemaal deed, zo arm zien ze er niet uit..

De organisatie van liefdadigheid en armenzorg was iets van de kerk en de betere kringen. Een voorbeeld uit Wikipedia: "Joannes (Jan) van Lieshout (Eindhoven, 20 februari 1836 - Eindhoven, 9 juli 1919) is een voormalig wethouder van de Nederlandse stad Eindhoven ... Hij heeft zich levenslang ingezet voor liefdadigheid in Eindhoven, onder andere als president van het R.K. Armbestuur."
Hij heeft zijn eigen straat in Eindhoven!

Gisteravond een uitzending gezien van de zwarte soldaten. Een van deze S.S-ers vertelde over de toestand in Amsterdam van voor de oorlog. Dat er zelfs in de schoenen die het Armbestuur aan mensen verstrekten drie kruizen stonden (het wapen van Amsterdam) en dat men daar veelvuldig mee beschimpt werd door de omgeving. Ik wil in deze geen partij zijn, maar weet dat iets dergelijks in Eindhoven ook voorkwam. Deze mensen schaamden zich rot door zo te kijk te worden gezet door het z.g. Armbestuur; lees Vincentiusvereniging. Het is maar goed dat het allemaal de wereld uit is.

Het armenbestuur gaf de gezinnen die daarvoor in aanmerking kwamen bonnen waarmee zij zich bij de winkelier moesten melden. Nu noemen ze dat onnodig stigmatiseren en onwenselijk. Er is feitelijk weinig veranderd. Bij de voedselbank staat men ook te kijk en in Helmond is zelfs een speciale winkel geopend. Gaan de tijden zich herhalen?

Hallo Wil, bij dezen een reactie op jouw reactie van vandaag: probeer al dit soort zaken eens te bezien door een bril van die tijd. Men dacht (en handelde) zo'n 70 tot 100 jaar geleden nu eenmaal anders dan wij in onze tijd. Vergeleken met de ten-hemel-schreiende toestanden van midden 19e eeuw was dit al een hele verbetering. Wie weet hoe men aan het einde van deze eeuw zal denken over de manieren en instituten van onze tijd.

Michaël, ik praat over toestanden die mij vroeger al diep kwetsten. De mensen die er mee te maken hadden, wisten heus wel dat de zaak niet deugde. Veel van deze mensen zijn dan ook toegetreden tot de zo verfoeide N.S.B. Dat waren immers de z.g. "brood NSB-ers", als je begrijpt wat ik bedoel. Niet alle mensen die het slecht hadden hingen dat aan de grote klok en leden in stilte armoe. Tot slot wil ik vertellen dat ik de vooroorlogse tijd zeer bewust heb meegemaakt en dientengevolge een juist beeld kan scheppen van de omstandigheden waarin een werkloze voor een gezin moest zorgen. Er waren er net voor de oorlog zo'n half miljoen in Nederland.

Er is binnen de katholieke kerk en diaconie nog steeds armenhulp actief. Insiders weten wel op welke wijze. Er is op dit gebied weinig veranderd. Het gebeurt enkel wat discreter.

In de eerste helft van de vorige eeuw werd mensen die door welke oorzaak dan ook aangewezen waren op dit soort hulp schuldgevoel aangepraat en werd er dankbaarheid van ze gevraagd. De armenbesturen bestonden vooral uit mensen die tijd genoeg hadden om zich met dit soort zaken bezig te houden.
Voor de oorlog moest er voor een fiets ook 'wegenbelasting' worden betaald, als bewijs van betaling werd een metalen plaatje verstrekt dat aan de fiets bevestigd moest worden. Voor de armen had men bepaald dat hun situatie zelfs aan hun fiets zichtbaar moest zijn, hun plaatje had in het midden een flink gat. Stille armen waren er ook na de oorlog nog heel wat. Het Algemeen Handelsblad (nu gefuseerd tot NRC Handelsblad) vroeg aan de lezers tot ver in de jaren '50 om een financiële bijdrage voor deze armen en wekelijks werd de stand van zaken in de krant afgedrukt.