Op de muren van het ertussenuit gesloopte pand heb ik nog ooit een aankondiging gelezen voor het circus Heros dat op het Frederik van Eedenplein zou komen met 60 leeuwen, 30 olifanten en 120 paarden. Dat zou vandaag de dag niet meer kunnen, zoveel dieren.

De foto zal van na 1957 zijn. Want op de open plek rechtsachter is het logement verdwenen. Het verste witte huisje rechts is nr. 105, rechtsvoor Boschdijk 121.

Het tweede witte pand is de vishandel van Gerrit en Grietje Hagen op nr. 111 en mijn opa en oma De Wert-Hoens woonden ernaast op nr. 113. Naar wat ik ooit heb gehoord, waren deze huizen vroeger één pand (een sigarenfabriek?). In mijn herinnering was er op de zolder een afgesloten deur tussen de panden. Weet iemand hier iets meer over?

In mijn herinnering stond begin 1957 het huisraad van de huizen die hier verdwenen zijn voor de deur (uitzetting?). Ik werkte toen bij Van Hoorn machinefabriek aan de Binnenpad.

De bewoner op nummer 109 is G.V.H.M. van Rooij. Dat is mijn vader Gijs van Rooij. Hij huurde het huis van zijn ouders van 1927 t/m 1945. Zijn vader, die ook Gijs van Rooij heette, heeft deze acht huizen (nr 107 t/m 121) vóór 1900 laten bouwen. Hij was fabrikant van kant en klederdracht. Het huis is duidelijk herkenbaar aan de grote kastanjeboom achter het huis. Deze huizen zijn rond 1954 door de gemeente Eindhoven onteigend en de erven Van Rooij werden afgescheept met een belachelijk lage afkoopsom. De sloop van deze huizen heb ik zelf zien gebeuren rond 1958. Na het Sinterklaas-bombardement in 1942 was het huis zo lek als een mandje en is mijn moeder kort daarna naar Limburg gegaan om daar van mij te bevallen. Direct na de oorlog zijn mijn ouders tijdelijk verhuisd naar Stratum.

Ik was vroeger niet weg te slaan als er een circus kwam. Ik weet niet meer welk circus het was, maar daar werkte een man die ons, nieuwsgierige kinderen, aan het werk zette. Hij verdeelde de aanwezige kinderen in twee groepen die elk de opdracht kregen een helft van de zitplaatsen, voornamelijk bestaande uit houten planken, op hun plaats te leggen. Hij was niet te beroerd om ons luidkeels aan te moedigen. Maar het wedstrijdelement zorgde er wel voor dat de zitplaatsen in no time klaar waren. Beloning? "Goed gedaan, jongens!"

Kijk Paul, dat is toch tenminste nog iets. Zoiets zegt een werkgever vandaag de dag niet meer, anders vraag je om opslag denkt hij. Nu is het: "morgen een tandje meer".

Ja Bert, je kent vast nog wel de uitdrukking "Een kinderhand is gauw gevuld". Daar kun je tegenwoordig niet meer mee aankomen.