Ik denk dat je het verkeerd hebt want dat hoge pand is volgens mij no.82 en no.84. Op no.82 hebben wij gewoond, de fam.  Jansen

Ik heb de oorspronkelijke foto overschreven door een foto die een duidelijker overzicht geeft van de verwoesting.
In een gesprek met Walter Lelieveld kwam de volgende informatie op tafel.
Het hoekpand links was slijterij De Groot (nr 104). Links hiervan was ooit een verbindingsweg met de Hoogstraat gepland maar is hier niet gerealiseerd. Die kwam later later helemaal rechts op de foto, de huidige Jan van Boendalelaan.
Op 102 zat haringinleggerij Den Dulk. Het hoge pand links was beneden nr 100 (slagerij Lelieveld), boven 98 (Lodewijks), rechts boven 96 (Paaijmans) en beneden 94 (groente en fruit Sjef van Gompel).
Dan op 92 fam. Merkelbach die beide om het leven zijn gekomen tijdens het bombardement. Op 90 fam. van Zon, 88 fam. van Vliet en helemaal rechts op 86 fam Gudden (boorden- en overhemdenwasserij).

Graag wil ik ook reageren op deze nostalgische foto's die voor zichzelf spreken als het gaat over het bombardedment van 19 september 1944.

Ik ben een nicht van de familie Gudden. Zij sliepen 2 jaar lang in Tongelre.
Kwamen elke dag tevoet van de Gestelsestraat naar ons omdat mijn tante bang was dat er zo dicht bij het centrum s'nachts wat zou gebeuren.
18 september gingen ze voorgoed naar huis, we waren immers bevrijd.
19 september kwam dat bombardement en zij overleefden allen vader.moeder en 3 zonen, doordat ze in de tuin gaten hadden gegraven om te schuilen, waar een rietmat overheen gerold kon worden. Dat hadden wij in Tongelre ook.
Toen zijn ze nog een tijdje bij ons geweest en van daaruit terug naar de Gestelsestraat (weet ik niet zeker) hun huis lag ook in puin. Toen inderdaad naar de Blaarthemseweg waar de Fijnwas- en Strijkinrichting werd voortgezet.
In juli 1947 zijn ze geemigreerd naar Brazilie. Daar hebben ze heel lang een scheepswasserij gehad in Santos. Als er een schip aanmeerde moest meestal in een nacht en dag de hele was klaar zijn want dat schip vertrok dan alweer.
Dat was hard werken de Brazilianen zeiden die Hoilanders zijn net mieren, die werken dag en nacht. Voor hen was dat niet nodig, een week gewerkt dan zag je ze de verdere tijd van de maand niet meer. Voor hen was dat schijnbaar genoeg om van te leven. Nu leeft alleen Gerard met zijn gezin nog die heeft een farm boven Sao Paulo, en 2 dochters van Gustaaf in Santos.
Mocht iemand nog meer willen weten over hoe het hun vergaan is. Ik heb vanaf 1979 een intensieve correspondentie gevoerd met Cor en ome Dorus heeft vele cassetebandjes vol verteld over alles wat zij beleefd hebben en hoe zij er toe gekomen zijn om te emigreren.
Tot zover....ik vind het geweldig dat deze foto's er zijn, had ze nog nooit gezien.
We zijn ook een bezoek gaan brengen bij de familie Lelieveld omdat zij ook genoemd werden in de vele brieven vanuit Brasil.