Rechts naast de rokende schoorsteen, net in een zonnetje, het woonhuis van de Familie Elias.

Ut zal in augustus 1961 zen gewist, in de vakansie da mun neef Peer en ik de stoomkittuls an de binnekant moesse ziuver maoke. van da angebakke zwarte verbrande stookollie, (ketelbikku) hiette da geleuf ik. Zoo, dan kwaame we mi en dan nur buite um wa op aajum te komme in de zuivere lugt, da'k umhog keek nur de skorsteen, denk da'k 22 waar. Waar nog nie lang uit de militaire dienst en ikku mi en dan denke, zow ik da durruvvu, hillemal van buite uit tot bove an op de raand van die skorsteen klimme. Mi skrik in mun klote waogde ik ut, een derde op, gaf een van die ijzere beugels, waor ge mi haand en vuut oew eige umhog werrukktu mee. Mun hart ston bekaand stil van de skrik, mer ik zette tog dur. Ge moet weete dur waare gin beugels aagter oewe rug, ik mokte ut tot bovean en swong mun been over de mi lood bekleede toprand (ongeveer twee voet wijd) maokte nu hille sirkul en toen kwaam ut moeilukste, oew vuut wir op die uizere stange te krijge. Heb ut overleeft, wulde uitvijne of ik ok eigeluk de moed haij. haij nie in mun broek gepist of geskeete, haaw ut.