Het was niet alleen de gescheiden entree en de kleedlokalen, maar ook het zwemgedeelte en de ligweiden waren gescheiden. Ik herinner me dat er in de loop der vijftiger jaren een aantal uren per dag gemengd zwemmen was. Na deze uurtjes moest je weer terug naar je eigen gedeelte. Badmeesters controleerden hier streng op.

Op den duur was er ook een familieweitje voor gezinnen met jonge kinderen. Gemengd zwemmen deden we toch wel, al of niet nagezeten door een badmeester. Er waren echter ook badmeesters die wel eens bewust even de andere kant opkeken of door enkelen van ons werden afgeleid zodat anderen door een gat van de scheidingspier konden glippen. Zo had je ook soms een begripvolle controleur bij het toegangshekje die op de knipkaart van grote gezinnen er maar een paar afknipte i.p.v. het hele gezelschap. In een tijd dat zo'n kaart voor die gezinnen een hele investering was, een welkom geschenk!

Hier ben ik vaak naartoe gelopen vanuit de Alard du Hamelstraat over het zwarte pad, stak de Woenselsestraat over door de Kaakstraat. Rechts was het radiateurenfabriekje van Pa Dijk en kinderen. Links woonden hele goede duivenmelkers (v.d. Heuvel). Ik liep dan door naar de Oude Toren, stak daar de Eckartseweg over, door de Brugstraat langs de Woenselse watermolen over de Dommel, dan pad volgen en kwam dan bij de IJzeren Man uit.
Ik herinner me nog goed de vernuftige kleerhaakjes, uit een stuk gegalvaniseerd staaldraad gemaakt, waar letterlijk al je kleren met schoenen aan konden hangen. Inleveren aan de balie en je kreeg een koordje met een metalen plaatje met nummer. Er waren betonnen looppaden en als je als kind goed kon zwemmen, dan kon je er onderdoor zwemmen. Als je met de fiets kwam, had je aan de overkant van de ingang fietsenhaken tussen de dennenbomen.

Voor tien cent entree was je de hele dag onder de pannen. Met een zak brood met hagelslag, die na een uur al gesmolten was en een fles aanmaaklimonade hadden vader en moeder een rustige dag.

Wij volgden vanaf de Brugstraat dezelfde route als Jack, op de fiets, wij kwamen dan uit bij het voetbalterrein van De Spechten, dan richting slachthuis en dan naar links, het hele stuk was nagenoeg nog onbebouwd, alleen maar zwarte paden en weilanden. Verder klopt het helemaal wat Jack schrijft. In 1951/53 betaalde ik 20 cent voor het lichtgele toegangskaartje. Gemengd zwemmer was er toen nog niet bij, maar er kwamen scheurtjes in het strenge beleid van het scheiden der sexen, op de plankieren die het "neutrale" middengedeelte afschermden werden kwamen steeds vaker personen van beiderlei kunne, zoals dat toen heette.

Voorheen waren er ook gescheiden kassa's; links voor dames, 40 meter naar rechts voor heren. Rond 1960 hebben wij deze gezamenlijke kassa geplaatst. Ook zijn de loopsteigers aangepast en verplaatst voor gezamenlijk gebruik. Onder de oude kassa's hebben we nog veel zilveren geldstukjes gevonden.

Ja, linksaf voor de dames. Op de kopse kant van het gebouwtje een loketje waar je dan een haak kon ophalen voor je kleren, die ging mee naar het kleedhokje, hing je je kleding en schoenen aan en leverde hem bij hetzelfde loket weer in ter bewaring.
En die scheiding van jongens en meisjes, och, dan zwom je toch naar "het vlotje" dan was je toch bij elkaar.