Aan de lange aandrijfriemen en de assen aan het plafond is te zien dat hier werd gewerkt met centrale aandrijfkracht. Dat kan een stoomturbine zijn of een waterturbine zoals Smits(-van Oyen) die gebruikte aan de Dommel op de plaats van de vroegere Prinsenmolen. De aandrijfriemen zijn met een slag erin aan elkaar gezet zodat een Möbiusring ontstaat, deze heeft geen voor- of achterkant maar een zijde. (Na te doen door een strook papier eenmaal in de lengterichting te draaien en dan met de korte zijde aan elkaar te zetten. Als je nu met pen of potlood een lijn trekt over de strook, zul je zien dat je weer bij het begin uitkomt.) Dit zorgt ervoor dat slijtage gelijkelijk verdeeld wordt.
=== In dit geval betreft het een stoomturbine. Van Dissel lag immers niet aan enig (stromend) water. ===

Ik heb me vroeger wel eens afgevraagd, waarom de riem er niet af liep? Dat komt doordat de wielen aan de loopkant bol gemaakt zijn en de riem zoekt de plaats van de minste weerstand. Ik herinner mij nog dat door de riem een slag te draaien de machine andersom liep. Er was gereedschap om dat te doen.
Wil.

Op alle oude fabrieken waren deze aandrijvingen in zwang. Ik hoor nog het geluid van de riemen, het voordurende geklapper heeft mij een gehoorbeschadiging bezorgd. In de oorlog, en nog een tijd erna, werden deze riemen gebruikt voor reparatie van schoenen en klompen. Hoe deze in de (zwarte) handel kwamen is mij niet duidelijk. Misschien werden ze op den duur ook wel afgedankt!

Ik ben een zoon van Wim van Dissel, de laatste directeur (1922-2007) en ken de fabriek nog goed uit mijn jeugd in Eindhoven. Ik ben van 1951. De bleekvelden lagen indertijd aan het kanaal, bij het huis van mijn grootouders op het adres Voorterweg/Dirk Boutslaan. Het huis (als het er nog staat) is nog lang een kantoor geweest van Campina, dat de terreinen later heeft bebouwd. Bij het textielmuseum in Tilburg is nog een oude film over de fabriek uit de jaren 30(!) van de vorige eeuw te bekijken. Daar zijn ook nog vele exemplaren van bijzondere damastontwerpen bewaard, zoals het huwelijksgeschenk voor Beatrix en Claus. Een bijzonder ontwerp tafelgoed van Chris Lebeau wordt nog uitgevoerd en is te verkrijgen bij Sanny de Zoete in Delft: www.sannydezoete.nl. De fabriek E.J.F. van Dissel en Zonen (op het laatst: Van Dissel, Van den Briel & Verster) geniet nog een zekere faam als een van de eerste industriebedrijven die kunstenaars inhuurden om ontwerpen te maken: het begin van de industriële vormgeving in Nederland (naast Chris Lebeau vooral Kitty van der Mijll Dekker. De initiatiefnemer was mijn grootvader toenmalig directeur J.E. van Dissel.

Staat die E voor Etienne? Etienne van Dissel zat begin jaren '50 op het Lorentz Lyceum aan de Parklaan, en was in die tijd, mijn tijd, voorzitter van de LLV, de Lorentz Lyceum Vereniging.