|
De Roomsch-Katholieke Volkspartij ( RKVP) was tussen 1922 en 1933 de voornaamste katholieke splinterpartij; de partij werd opgericht op 30 december 1922 te Amsterdam door een kleine groep katholieken uit Amsterdam, Utrecht, Tilburg en Eindhoven.
Het was een dissidente partij, opgericht door mensen uit met name de ambtenarij, als reactie op de weinig sociale en democratische koers van de RKSP.
Dissidente partijvorming achtten deze oprichters de aangewezen weg om de RKSP weer in het juiste vaarwater te krijgen. Op tal van plaatsen werden in de winter van 1923 afdelingen van de RKVP opgericht, verreweg de grootste en belangrijkste afdeling was die in Tilburg (zie Antoine Arts en zijn zoon Pius Maria Arts). De door deze familie Arts beheerde Nieuwe Tilburgsche Courant gold als de officieuze spreekbuis voor de splinterpartij, en op 30 januari 1923 drukte deze krant als eerste het partijprogramma af (de RKVP manifesteerde zich daarin als een in sociaal opzicht vooruitstrevende en antimilitaristische partij met sterk katholieke trekjes, want zo wenste deze partij, behalve uitbreiding van de sociale wetgeving en geleidelijke nationale ontwapening, ook de opheffing van het processie-verbod en de handhaving van het gezantschap bij de Heilige Stoel).
Buiten Tilburg kreeg de partij nauwelijks vaste voet aan de grond, en op steun van de RK Kerk en de pers behoefde de partij niet te rekenen, het was zelfs zo, dat voor de Tweede Kamerverkiezingen van 1925 de bisschop van Den Bosch zijn volgelingen het uitdrukkelijke advies gaf om niet op de brekers van de katholieke eenheid te stemmen. Het resultaat was dat de RKVP 1 zetel in de Tweede Kamer kreeg (bezet door Arts), daar waar op 4 zetels was gerekend.
Na 1925 verloor de RKVP ook nog de steun van de Nieuwe Tilburgsche Courant, dit alles leidde in januari 1926 tot een voorzichtige toenadering van de partij tot de moederpartij RKSP, maar de fusiebesprekingen werden al in een vroeg stadium afgebroken
Van 1927-1929 kende de RKVP een weinig gelukkige periode (halvering van de uitgebrachte stemmen, teruglopen van het ledental, financiele problemen etc), en bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1929 raakte de partij de ene zetel dan ook kwijt.
Weer werd nu toenadering gezocht tot de RKSP, hetgeen resulteerde in een voorlopig akkoord op 14 april 1930. Behalve de meer gematigde afdeling Tilburg stemden alle afdelingen echter tegen dit akkoord, met als gevolg een paleisrevolutie binnen de partij
De leiding van de RKVP kwam in handen van C.D Wesseling (journalist en publicist), die de partij re-organiseerde. Vanaf september 1930 verscheen onder zijn redactie het nieuwe weekblad van de partij
Onze Vaan, in oktober 1931 werden voor de eerste maal statuten aangenomen en werd er in april 1932 een nieuw partijprogramma vastgesteld. Er trad nu een licht politiek en erectoraal herstel in. Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1933 moest de RKVP concurreren met twee nieuwe vooruitstrevende katholieke partijen (RKAP en de KDB), maar slaagde er als enige in 1 zetel te behalen, bezet door Arts.
Kort na deze verkiezingen zocht de KDB ( zie J.A.Veraart) toenadering tot de RKVP, teneinde te komen tot bundeling van de katholiek-democratische krachten.
Begin juli 1933 kwamen de partijen tot een akkoord, en op 23 en 24 september 1933 werd in Den Haag het fusie-congres gehouden. De nieuwe naam van de partij luidde Katholiek Democratisch Partij (KDP)met als spreekbuis het blad Onze Vaan
BRON: www.inghist.nl/pdf/kpp/roomsch-katholieke_volkspartij.pdf
|
|
Van de winkels waarvan boven sprake is, was er in de jaren 1950 één, m.n. aan de rechtse kant van de drie poorten, de drogisterij van Thoor. Tegen de achterkant van het gebouw sloten twee rijen huizen aan. In het eerste huis aan de rechterkant, tegen de achterkant van van Thoor dus, was een Postkantoor gevestigd dat door twee dames werd bemand. Ik dacht dat deze dames zussen waren en in ditzelfde huis ook woonden. Ik heb daar heel wat postzegels van 10 cent en briefkaarten van 5 cent, later 6 cent, voor thuis gekocht. Het waren heel vriendelijke dames.
|
|
De twee rijen huizen, dat was de Van Dijckstraat Jacques. De vriendelijke dames heten De Kok. Mijn ouders waren bevriend met hun ouders en die woonden in het zelfde huis. Wij woonden op huisnr.4 en zij droegen het huisnr.13. Zij heette Tiny , die een dochter had Willy. die andere naam weet ik niet meer. Haar vader was voorzitter van VIO (vreugde in Oranje ) een buurtvereniging ontstaan na de bevrijding. Willy was een lief meisje , maar ja .... de vonk sloeg niet over.
|
